روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: پیروزی او موجی از بحث‌های احساسی و گاه تند را برانگیخت؛ بحث‌هایی که بدون درنگ از این پرسش که آیا انتخاب او به یهودیان آمریکا و جایگاه اسرائیل در ایالات متحده آسیب می‌زند، گذر کرد و مستقیماً به این سؤال رسید که روی کار آمدن منتقد سرسخت اسرائیل در مقام شهردار نیویورک تا چه اندازه می‌تواند ویرانگر باشد.
آویگدور لیبرمن رهبر حزب راست‌گرای مخالف و وزیر خارجه پیشین اسرائیل، از طریق سخنگوی خود گفت: «سیب بزرگ (شهر نیویورک) سقوط کرده است.» او از «یهودیان نیویورک که می‌خواهند زنده بمانند» خواست تا به «جایی که به آن تعلق دارند - سرزمین اسرائیل» مهاجرت کنند.
دنی دنون سفیر اسرائیل در سازمان ملل متحد، واکنشی محتاطانه‌تر داشت و در پستی در شبکه‌های اجتماعی وعده داد با رهبران یهودی نیویورک همکاری کند تا «امنیت و رفاه آنان را تضمین نماید.»
این واکنش‌های شدید، تقریباً بدون توجه به این نکته بود که سیاست‌ها و عملکرد اسرائیل در جنگ غزه، نقش بسزایی در افزایش حمایت از ممدانی داشت.
همچنین این واکنش‌ها نشان می‌داد که انتقادات او از اسرائیل چگونه قوانین نانوشته اما ظاهراً خدشه‌ناپذیر سیاستمداران آمریکایی را شکست؛ قوانینی که طی نسل‌ها، حمایت از اسرائیل را پیش‌شرط پیشرفت سیاسی می‌دانستند.
در مقابل، در میان فلسطینی‌ها، پیروزی ممدانی ۳۴ ساله - که نخستین شهردار مسلمان و آسیایی‌تبار نیویورک خواهد بود - به عنوان نقطه عطفی تاریخی جشن گرفته شد.
برخی آن را نشانه‌ای از تغییر نسلی در افکار عمومی آمریکا دانستند؛ تغییری که شاید حتی موجب شود دموکرات‌های جریان اصلی نیز بدون ترس از لطمه‌خوردن به جایگاهشان، علیه اسرائیل و در حمایت از فلسطینی‌ها سخن بگویند.
در جریان کارزار انتخاباتی، ممدانی از پاسخ صریح به این پرسش که آیا از «حق موجودیت اسرائیل به عنوان یک کشور یهودی» حمایت می‌کند یا نه، خودداری کرد و گفت باور دارد همه شهروندان آن کشور، فارغ از دینشان، باید از حقوق برابر برخوردار باشند.
اسرائیل می‌گوید همه شهروندانش طبق قانون از حقوق برابر بهره‌مندند. ممدانی اسرائیل را متهم به «نسل‌کشی در غزه» کرد، ادعایی که یک کمیسیون سازمان ملل و بسیاری از گروه‌های حقوق بشری نیز مطرح کرده‌اند.
او همچنین در اوایل کارزار انتخاباتی، از محکوم‌کردن شعار فعالان، یعنی «جهانی‌کردن انتفاضه»، امتناع کرد؛ عبارتی که بسیاری از یهودیان آن را تهدیدآمیز می‌دانند، زیرا یادآور «تروریسم و خشونت» در جریان انتفاضه‌های فلسطینی در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۲۰۰۰ است.
در طول کارزار، ممدانی هدف حملات تند و توهین‌آمیزی قرار گرفت که او را «هوادار تروریست‌ها» می‌خواندند؛ به‌ویژه در هفته‌های پایانی رقابت، زمانی که از پاسخ به این پرسش که آیا حماس باید سلاح خود را زمین بگذارد، طفره رفت.
او تنها گفت که باور دارد هم حماس و هم اسرائیل باید «به قوانین بین‌المللی پایبند باشند»، اما در پی فشارها، بعداً تصریح کرد که حماس را محکوم می‌کند. ممدانی همچنین وعده داد که در صورت پیروزی، بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل را طبق حکم بازداشت دادگاه کیفری بین‌المللی بازداشت خواهد کرد؛ هرچند کارشناسان گفتند چنین اقدامی به‌احتمال زیاد غیرقانونی است.
دفتر نتانیاهو روز چهارشنبه به درخواست اظهار نظر پاسخی نداد. چندین تن از متحدان نتانیاهو نیز، چنان‌که انتظار می‌رفت، در واکنش به نتیجه انتخابات نیویورک، شدیدترین حملات لفظی علیه ممدانی را تکرار کردند.
امیر تی‌بون روزنامه‌نگار روزنامه چپ‌گرای اسرائیلی هاآرتص، نتیجه انتخابات نیویورک را در چارچوب سیاسی گسترده‌ترِ شب موفقیت‌آمیز دموکرات‌ها در سراسر ایالات متحده تحلیل کرد.
او گفت: «در زمانی که جایگاه اسرائیل در حزب دموکرات به پایین‌ترین حد تاریخی و بی‌سابقه رسیده است، پیروزی ممدانی به جناح مترقی - که بزرگ‌ترین منتقدان اسرائیل در میان دموکرات‌ها هستند - نیرویی تازه بخشید.»
تی‌بون در پستی در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «پرداختن به این موضوع نیازمند تغییر در سیاست و نحوه پیام‌رسانی است. احتمال اینکه دولت کنونی خود را با این وضعیت تطبیق دهد یا حتی درباره‌اش بحث کند؟ شوخی می‌کنید؟» با وجود همه نگرانی‌ها در اسرائیل از پیروزی ممدانی، برخی از فلسطینی‌ها آن را نشانه تغییری بنیادین در صحنه سیاسی دانستند.
در بیانیه‌ای، مصطفی برغوثی رهبر جنبش سیاسی ابتکار ملی فلسطین در کرانه باختری، این پیروزی را «انقلابی جوان‌محور و تحولی تاریخی» توصیف کرد.
