رویا جاویدنیا دارنده مدرک لیسانس هنرهای تجسمی در رشته سفالگری است و به واسطه همین حرفه و آشنایی با هنرمندان، پایش به بازیگری هم باز شده است. حدود 16 سال می شود که او در این حرفه فعالیت می کند، اما وسواس و دقت خاصی در انتخاب ها دارد و گزیده کار است. جاویدنیا که چندی پیش با سریال «بعد از آزادی» مهمان خانه ها بود، امسال دو فیلم «علف زار» و «شهرک» را در چهلمین جشنواره فیلم فجر دارد و این بهانه گفت و گوی مان شد. او در فیلم «علف زار» به تهیه‌کنندگی بهرام رادان که امروز در خانه جشنواره رونمایی می‌شود، با چهره‌هایی چون پژمان جمشیدی(در نقش قاضی یک پرونده جنایی)، ستاره پسیانی، ترلان پروانه و سارا بهرامی همبازی شده است.
اگر موافقید ابتدا درباره دو فیلم «علف زار» و «شهرک» که با آن ها در چهلمین جشنواره فجر حضور دارید، صحبت کنیم.
«علف زار» و «شهرک» ژانرهای متفاوتی دارند؛ «علف زار» یک فیلم اجتماعی با همین رویکرد است و «شهرک» اندکی فضای غیرواقعی و سوررئال دارد، در واقع شاید از زبان دیگری برای بیان قصه استفاده کرده است. آن چه که هر فیلمی را متفاوت می کند، زبان یا نحوه بیانش است. هر دو فیلم را دوست داشتم و بازی در آن ها باعث افتخارم است. با آدم هایی کار کردم که کاربلدند و احساس مسئولیت می کنند. وقتی کنار آدم های دغدغه مند کار می کنی، ناخودآگاه احساس مسئولیت می کنی. فیلم های «علف زار» و «شهرک» را دوست دارم و خیلی نمی خواهم درباره شان حرف بزنم و ترجیح می دهم اول دیده شوند و هیچ پیش داوری نداشته باشم. امیدوارم اتفاق های خوبی برای هر دو فیلم بیفتد.
به نامزدی در جشنواره یا دریافت سیمرغ فکر می کنید؟
هیچ کس از جایزه بدش نمی‌آید، جایزه نتیجه تلاشی است که انجام می دهیم تا دیده شویم، ولی در واقع ابتدا به جایزه فکر نمی کنم، بلکه به این فکر می کنم که کارم را خوب انجام دهم. حالا اگر کارم دیده شود و تشویق شوم، صد درصد خیلی من را خوشحال و امیدوارتر می‌کند و خیلی به من انگیزه می دهد تا کارهای بعدی را با جدیت و تلاش بیشتری پیگیری کنم.
چقدر گرفتن جایزه برای تان اهمیت دارد؟
حتماً جذاب است که به خاطر زحمت هایی که می کشیم، جایزه بگیریم، ولی واقعیت این است که الان چیزی که خیلی ذهن مرا مشغول می کند، این است که قضاوت تماشاچی چیست؟ آیا مرا در نقشی که بازی کردم قبول و باور می کند؟ این جایزه من است. اگر خروجی کار درست باشد، من جایزه ام را گرفته ام. البته این که مرا صدا بزنند و جایزه بدهند، آخر خوشحالی و اقبال است و اصلاً انکارش نمی‌کنم، ولی اعتقادم این است که جایزه ام را از مردم می توانم بگیرم و این برایم خیلی باارزش است. از سوی منتقدان هم برایم اهمیت دارد که چقدر به بازی ام توجه کرده باشند، آن ها در واقع محک آخرند و خیلی برایم حائز اهمیت است و اعتبار دارد. من آرام و بی صدا، کارم را انجام می دهم، ولی دلم می خواهد آن ها به بازی ام توجه کنند، مثل هر بازیگر دیگری که درباره اش حرف می زنند، نقد یا تحلیل اش می کنند، ولی از حواشی فراری هستم و خیلی حاشیه را دوست ندارم. می دانم که چگونه کار کنم که مطرح شوم و احتیاج به جلب توجه ندارم و دوست دارم بی سر و صدا کار کنم به همین دلیل شاید خیلی ها مرا نشناسند و به چشم شان نیایم، اما به هر حال اگر مورد توجه منتقدان یا مردم قرار می گیرم، دلم می خواهد آن چه را که واقعیت است، بشنوم.
چه عواملی در انتخاب نقش از سوی شما تأثیرگذار است؟
نقش هایی که به من پیشنهاد داده می شود، برایم مهم هستند. عموماً مادر یک خانواده یا مادر یک بچه پیشنهاد داده می شود که نگاه می کنم ببینم کدام یک از این مادرها غیر از مادر بودن تاثیر دیگری هم دارد چون آن برایم جالب تر و جذاب تر است. توقع ندارم نقشی را به من پیشنهاد بدهند که خیلی منحصر به فرد است، البته دوست دارم اما خیلی خودم را بابت آن اذیت نمی کنم. بنابراین ترجیح می دهم کار کنم و در این روزهای وانفسا که معلوم نیست چه اتفاقی بیفتد، بین کارهای پیشنهادی، سعی می کنم آن نقشی را که متفاوت تر است و جای کار بیشتری دارد، انتخاب کنم. البته کارگردان ها به ویژه کارگردان های جوان متوجه شده اند که مادر فقط این نیست که سینی چای بیاورد و دغدغه آمدن، نیامدن یا دیر آمدن بچه اش را داشته باشد. خودم مادرم و اصلاً دغدغه ام این ها نیست. با فرزندم درباره موضوعات متنوع و مختلفی حرف می‌زنم، درباره فیلم، موسیقی، زندگی و خیلی چیزهای دیگر یعنی گفت و گوی من و فرزندم طیف خیلی گسترده ای دارد، بنابراین نمی‌دانم چه اصراری دارند که در فیلم ها مادری را نشان دهند که بدبخت است یا مدام غصه می خورد، اگر چنین نقش های کلیشه ای پیشنهاد داده شود، نمی پذیرم و سعی می کنم نقش های خاص تری را انتخاب کنم.
آیا کوتاهی و بلندی نقش برای تان فرق دارد؟
راجع به انتخاب نقش، اصلاً خودم را محدود نمی کنم و بستگی دارد چه نقشی را در کارم تجربه نکرده باشم و دوست داشته باشم تجربه کنم. مثلاً در فیلم «در وجه حامل» نقش همسایه ژاله صامتی را بازی می کنم که فضول است و دوست دارد سر از کار همه در بیاورد. متاسفانه نقشم کوتاه است و آن قدری نیست که خودش را نشان دهد، ولی برایم جالب است و فکر می کنم نقش های کوتاه خیلی جذاب و تاثیرگذارند. خیلی از عوامل سبب می شود که نقشی را بپذیرم یا خیر، ولی نقشی را که با مبل کنار خانه فرقی نداشته باشد و هر بازیگری بتواند آن را بازی کند، قبول نمی کنم.
چه فیلم هایی آماده پخش دارید؟
بازی ام در فیلمی سینمایی به کارگردانی مصطفی روشی را در میناب به پایان رسانده‌ام و به این دلیل بازی در این فیلم را پذیرفتم که اقلیم برایم جالب بود. آدم تجربه گرایی هستم و به خودم اجازه اشتباه کردن و حتی انتخاب های اشتباه را می دهم، امیدوارم خروجی انتخاب هایم درست باشد، ولی اگر خلاف تصورم شد، دنیا به آخر نمی رسد و اشتباهات به من کمک می کند که در آینده راه های درستی را انتخاب کنم.
