سیامک نمازی در واکنش به سخنان اخیر آقای پزشکیان درباره دعوت از ایرانیان خارج از کشور برای «بازگشت به وطن» مدعی شد: این اظهارات بدون اقدام عملی برای آزادی زندانیان فعلی، صرفاً دانه‌پاشی برای گروگان‌گیری بیشتر خواهد بود.
اشاره اخیر وزیر امور خارجه کشورمان مبنی بر امتناع حل مساله میان جمهوری اسلامی ایران و آمریکا، در واقع اشاره به بنیان سیاست خارجی ایران پس از انقلاب اسلامی است که نیروهای غربگرا به بهانه‌های مختلف، همواره سعی در تخفیف آن داشته‌اند.
روند امیدوارکننده پیش از حملات اسرائیل و آمریکا در ژوئن، دو پرسش را مطرح می‌کند: ایالات متحده و ایران دقیقاً تا چه حد به توافق نزدیک بودند؟ آن توافق چه شکلی می‌توانست داشته باشد؟
در حالی که دو روز به دور ششم مذاکرات هسته ای غیرمستقیم بین ایران و آمریکا مانده بود، رژیم صهیونی در سحر روز جمعه 23 خرداد با مجوز و همراهی آمریکا به ایران حمله کرد.
حملات نظامی اسرائیل و آمریکا به تأسیسات هسته‌ای ایران نه‌تنها در مهار اشاعه هسته‌ای مؤثر نبود، بلکه موجب تضعیف اعتماد به معاهده ان.پی.تی و از میان رفتن شفافیت هسته‌ای در ایران شد. در چنین شرایطی، مدل نظارتی مشترک برزیل-آرژانتین به عنوان الگویی عملی و قابل پیاده‌سازی برای بازسازی اعتماد و نظارت منطقه‌ای مطرح می‌شود. نویسنده معتقد است تنها راه واقعی خروج از بحران کنونی، اتخاذ رویکردی دیپلماتیک و ایجاد سازوکارهای نظارت جمعی و منطقه‌ای است؛ راهکاری که می‌تواند مسیر ثبات و امنیت پایدار را هموار سازد.
سخنگوی وزارت خارجه کشورمان گفت: به جریان انداختن مکانیزم ماشه، اقدامی سیاسی و در راستای تقابل با ایران است و با پاسخ مقتضی ایران مواجه خواهد شد.
علی مطهری با اشاره به طرح استیضاح پزشکیان از سوی مخالفان دولت هم گفت: «این‌ها تندروی است. ممکن است انتقاداتی به آن مصاحبه ایشان با مجری آمریکایی وجود داشته باشد و انتظار داشته باشند که قاطع تر و تندتر صحبت کنند. ولی خود این موضوع هم با آقای رئیس جمهور قابل گفتگو است.»
روزنامه جمهوری اسلامی می‌گوید هرچند آمریکا میز مذاکره را به موشک بست، اما مذاکره دوباره با آمریکا مسیر اعتدال است!
بار دیگر رویترز وارد گود و میدان شده و خلق دوگانه کاذب میان نتانیاهو -ترامپ را به دستورالعمل القایی و تبلیغاتی خود مبدل ساخته است. باید مراقب این پرچمدار بازی رسانه‌ای شیاطین زمان بود.
«مسیر دستیابی به صلح مستلزم آن است که تصمیم‌گیران آمریکایی به این درک برسند که تنها راه پایدار، گفت‌وگوی محترمانه است نه زورگویی بی‌محابا. انتخاب نهایی با آمریکاست: آیا ایالات متحده سرانجام مسیر دیپلماسی را برمی‌گزیند؟ یا همچنان درگیر جنگی خواهد ماند که متعلق به دیگری است؟»