روزنامه رأی الیوم در سرمقاله امروز با طرح این پرسش‌ها که «آیا بازگشت سعد حریری به نابودی نیمی از بیروت و آواره‌سازی ۳۰۰ هزار نفر از مردمانش نیاز دارد؟ آیا فراکسیون مقاومت همه شروط ناشدنی را خواهد پذیرفت؟ چرا این شروط با شروط بسیار سخت‌تر آمریکا در مذاکرات مرزی دریایی و زمینی همزمان شده است؟» نوشت سعد حریری، نخست وزیر سابق لبنان، در نشست الکرم بود که به سیاستمداران لبنانی ۷۲ ساعت مهلت داد به شروط بازگشت وی به نخست وزیری به اعتبار اینکه وی و شروطش تنها راه نجات لبنان از وضع متلاشی شده کنونی است، فکر کنند.
هم‌اکنون و پس از نابودی نیمی از بیروت بر اثر انفجار بندر این شهر که بیشتر کارشناسان معتقدند عمدی و در نتیجه یک اقدام تروریستی بوده است، بعید نیست این انفجار به تحریک آمریکایی‌ها و کار اسرائیلی‌ها باشد و مشخص نشدن نتایج تحقیقات درباره علل این انفجار پس از گذشت دو ماه، از وقوع آن و فروپاشی اقتصاد لبنان و سقوط لیره، مهر تأییدی بر تردید‌های ماست.
این تردید‌ها پس از به شکست کشانده شدن همه تلاش‌ها برای تشکیل یک دولت لبنانی مستقل به ریاست حسان دیاب یا مصطفی ادیب تقویت شده است و الان هم حریری لطف و مرحمت کرده و به صورت مشروط پیشنهاد کرده است به نخست وزیری بازگردد.
شروط حریری بر اساس مصاحبه تلویزیونی پنجشنبه شب گذشته وی در چند نکته برجسته خلاصه می‌شود. یکی قبول شروط صندوق بین‌المللی پول و دیگری اجرای بند‌های ابتکار فرانسه که امانوئل مکرون، رئیس جممور این کشور، به عنوان تنها گزینه برای بازسازی بیروت ارائه کرد.
این شروط تازگی ندارد، اما موضوعی که تازگی دارد آن است که این بار به صورت تلویحی با اشاره به امکان وقوع جنگ داخلی مطرح شد و حریری هشدار یا تهدیدش را با استناد به تحولاتی که در خیابان‌های لبنان از قبیل رواج سلاح و برخی قدرت نمایی‌های نظامی رخ می‌دهد، توجیه کرد.
نمی‌دانیم واکنش فراکسیون مقاومت و هم پیمانانش به این شروط و به لحن برتری‌جویانه و تهدیدآمیز حریری و معرفی خودش به عنوان تنها ناجی لبنان چه خواهد بود، اما این را می‌دانیم که این شروط با پاسخ مثبت به میانجیگری آمریکا که در حال گسترش دامنه شرط و شروط خودش است همزمان شده است و آمریکایی‌ها تلاش می‌کنند از مذاکرات ترسیم مرز‌های دریایی و زمینی بین لبنان و اسرائیل بهره‌برداری کنند.
چنین القا می‌شود که برخی تلاش می‌کنند از نرمش فراکسیون مقاومت و هم پیمانانش در خصوص میانجیگری آمریکا بهره‌برداری کنند و لبنان را به صف سازشکاران با تل‌آویو بکشانند.
این، سیاست چماق و هویج آمریکا و اسرائیل است و ابتدا پیشنهاد شد مذاکرات غیرمستقیم در ناقوره زیر پرچم سازمان ملل متحد انجام شود و فقط به افراد فنی محدود باشد و سپس پای دیوید شنکر (مقام آمریکایی) به این قضیه باز شد و درخواست کرد مشاور بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، هم در این مذاکرات شرکت کند و عکس مشترک شخصی از دو گروه لبنانی و اسرائیلی گرفته شود و خدا می‌داند خواسته بعدی آن‌ها چیست و بعید نمی‌دانیم که خواسته بعدی‌شان نیز انتقال مذاکرات به تل‌آویو باشد.
چماق سنگین (یا همان تهدیدات) آمریکایی‌ها و فرانسوی‌ها در قالب انفجار‌ها و آتش‌سوزی‌هایی است که در بیروت و جنوب لبنان به راه انداختند و نیز درخواست برای خلع سلاح حزب‌الله و اشاره تلویحی به برافروخته شدن جنگ داخلی است، اما امتیازات آنان ناچیز و به دردنخور و مسموم است یعنی شرط و شروط ظالمانه و تضمین‌نشده صندوق بین‌المللی پول برای کمک به لبنان.
حریری درباره جنگ داخلی هشدار می‌دهد و خواستار تأیید ابتکار فرانسه و میانجیگری آمریکاست و خودش را تنها ناجی می‌داند که آماده فداکاری و قبول تشکیل تنها دولت نجات‌بخش در لبنان است.
در انتهای این مطلب آمده است: آیا فراکسیون مقاومت و هم‌پیمانانش این تکبّر و شروط اهانت‌آمیزش را می‌پذیرند؟ پاسخ را به روز‌های آینده واگذار می‌کنیم و ببینیم در مهلت ۷۲ ساعته‌ای که حریری مرحمت کرده‌اند و به سیاستمداران لبنانی داده‌اند و پس از آن چه اتفاقی می‌افتد؟
