به گزارش افکار به نقل از ایسنا، در آگوست سال ۱۹۷۶ میلادی فضاپيماي روباتيك Luna-۲۴ متعلق به شوروی سابق با فرود بر سطح ماه و حفاری تا عمق ۱.۸ متري، سنگ هایی به وزن ۲۰۰ گرم را با خود به زمین باز گرداند که ۰.۱ درصد حجم اين سنگها را آب تشكيل ميداد.

این نخستین باری بود که یک فضاپیما شواهد مستدل و قطعی از وجود آب در ماه بدست آورده بود.

خبر کشف آب در ماه در آن مقطع زمانی بسیار حائز اهمیت بود، اما غرب این کشف محققان شوروی سابق را نادیده گرفت. نتیجه این تحقیق که در مجله Geokhimiia منتشر شده بود، هیچ گاه از سوی دانشمندان غربی مورد استناد قرار نگرفت.

در تحقیقات بعدی، فضاپیمای آپولو آمریکا بیش از ۳۰۰ کیلوگرم از سنگ های ماه را برای تحقیقات در خصوص وجود آب به زمین منتقل کرد.

اکنون «آرلین کراتس» از محققان دانشگاه کلمبیا حقایق تازه‌ای از کشف آب بر سطح ماه را افشا کرده است. وی تأکید می کند که نمونه سنگ هایی که توسط فضاپیمای آپولو به زمین منتقل شدند، در محفظه ای قرار داشتند که درب آن محکم بسته نشده بود، چراکه در غیر اینصورت باید بر روی آنها نمونه گرد و غبار ماه دیده می شد؛ بنابر این منشأ آب کشف شده در این سنگ ها به ماه تعلق ندارد.

در مأموریت های بعدی فضاپیمای کلمنتاین(Clementine) ناسا در سال ۱۹۹۴ با استفاده از امواج رادیو مغناطیسی شواهدی از وجود یخ در اعماق ماه را بدست آورد.

پس از آن فضاپیمای گالیله(Galileo) در مسیر خود بسمت مشتری شواهدی از وجود آب در ماه کشف کرد و فضاپیمای چاندرایان(Chandrayaan I) هند نیز در سال ۲۰۰۹ با استفاده از دوربین های مادون قرمز وجود آب در کره ماه را تأیید کرد.

تحقیقات صورت گرفته در سال ۲۰۰۶ نشان می دهد، حجم آب در کره ماه یک واحد در میلیارد است و برخی تحقیقات این میزان را یک واحد در یک میلیون نیز اعلام کرده اند.

بررسي احتمال سكونت انسان در ماه نيازمند كشف نشانه هايي از وجود آب است و جزئي ترين نشانه از اين حقيقت بسيار اميدوار كننده به نظر مي رسد، اما این حقیقت که غرب نتیجه تحقیقات شوروی سابق را نادیده گرفت، باعث عقب ماندگی کشفیات در خصوص ماه برای چندین دهه شد.