به گزارشافکارنیوزبه نقل از مهر، تمدید پیمان کیوتو در این کنفرانس توسط ۲۰۰ کشور مورد تصویب قرار گرفت اما این امر با مخالفت روسیه رو به رو شد. بسته تصمیمات این کنفرانس همچنین دربرگیرنده وعده های مبهم از کمکهای اقتصادی به کشورهای فقیر برای روبه رو شدن با تغییرات جوی است.
درحالی که انتظارات از این کنفرانس دو هفته ای در دوحه، قطر چندان هم نبود، بسیاری از کشورهای درحال توسعه با این توافق مخالفت کرده و آن را برای مبارزه با افزایش دمای کنونی و افزایش سطح دریاها ناکافی توصیف کردند. کشورهای جزیره ای اقیانوس آرام نیز این توافق را تهدیدی به وجود خود توصیف کردند.
کیرین ککه وزیر امور خارجه نائورو کشور جزیره ای که در منطقه میکرونزی قارهٓ اقیانوسیه قرار دارد و ریاست ائتلاف کشورهای کوچک جزیره ای را برعهده داشت اظهار داشت: در پایان این نشستها ما در جایگاهی که می خواستیم قرار نگرفته ایم، به طور قطع برای جلوگیری از غرق شدن این جزایر و سایر تأثیرات غیرقابل تصور این جایگاهی نیست که ما باید در آن قرار داشته باشیم.
پیمان کیوتو منعقد شده در سال ۱۹۹۷، که انتشار گازهای گلخانه ای کشورهای غنی را کنترل می کند، امسال منقضی شد. براساس نتایج این همایش در دوحه قرار شد که این پیمان تا سال ۲۰۲۰ تمدید شود تا شکاف موجود برای ارائه یک پیمان جهانی وسیع که تأثیرگذار هم باشد پر شود.
درحال حاضر روسیه، نیوزیلند، کانادا و ژاپن از این پیمان تبعیت نمی کنند، بنابراین درحال حاضر این پیمان تنها ۱۵ درصد انتشار گازهای گلخانه ای جهانی را پوشش می دهد.
ایالات متحده آمریکا نیز هرگز عضو این پیمان نشده است و بخشی از علل آن عدم عضویت چین و سایر کشورهای درحال توسعه ای بوده که رشد و توسعه آنها با سرعت صورت می گیرد.
کشورهای فقیری که در همایش دوحه شرکت کرده بودند خواستار یک جدول زمانی در رابطه با چگونگی افزایش کمکهای کشورهای ثروتمند به نسبت ثابت تا سال ۲۰۲۰ بودند، وعده کلی که سه سال پیش مورد بحثقرار گرفته بود.
اما کشورهای ثروتمند چون ایالات متحده آمریکا و کشورهای عضو اتحادیه اروپا و ژاپن هنوز با تأثیرات بحران مالی رو به رو هستند و علاقمند به گفتگوهای جزئی در رابطه با این کمک مالی نبودند.
طی سالهای اخیر با افزایش گازهای گلخانه‌ای نظیر متان، دی اکسید کربن، بخار آب و اکسید نیتروژن در جو زمین، دمای کره در حال افزایش است که این امر باعثایجاد تغییرات ناخوشایند در محیط زیست خواهد شد.
از این رو در سال ۱۹۹۷ طی پیمانی معروف به کیوتو کشورهای صنعتی متعهد شدند که ظرف ده سال آینده میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را ۵ درصد کاهش دهند و به کشورهای در حال توسعه کمکهای مالی برای افزایش ضریب نفوذ استفاده از انرژی‌های تجدید پذیر نظیر انرژی خورشیدی و بادی اعطا کنند.
