به گزارش افکارنیوز، آوینی فیلم نوشت: گویا این روش احمقانه یونانی در حال رسوخ به «بدنه سینمای ایران» است. برخی از فیلمسازان بدنه سینمای ایران تصمیم گرفته اند به هر نحو ممکن رئالیسم را در فیلم هایشان به حد اعلا نشان دهند. گویا قرار است هیچ فرقی میان صفحه حوادثروزنامه و سکانس های یک فیلم سینمایی وجود نداشته باشد. توجیه اینکه «برای نشان دادن بد بودن یک فعل باید آن را به نمایش درآوریم» آیا می تواند مجوزی برای به تصویر کشیدن هر چیزی باشد؟

پس با این وضع مردم چرا باید به دیدن یک فیلم سینمایی بنشینند؟ بهتر نیست خرج های اضافه را کم کنیم و به جای تولید فیلم صفحه های حوادثرا در روزنامه ها افزایش دهیم تا پیام های اخلاقی بیشتری به مردم منتقل کنیم؟

توجیه اینگونه رفتار چه از سوی فیلمساز و چه از طرف منتقدین طرفدار وی سرپوش گذاشتن بر یک اشتباه است. در صورتی که تمام افتخار سینمای ایران بعد از انقلاب این است که خود را از نمایش چنین صحنه هایی دور کرد و به جای به تصویر کشیدن هر مسئله ای به صورت واضح و آشکار، هنرمند فیلمسازش سعی کرد تا خلاقیت به خرج دهد و با استعاره و بیان غیر مستقیم پیامش را به بینندگان منتقل کند.

اگر قرار بود ما بعد از سه دهه از عبور سینما از فیلمفارسی های پیش از انقلاب باز به آن دوران برگردیم و هر صحنه ای را به نمایش بگذاریم، که همان قدیمی ها بودند و نیازی به ورود فیلمسازان جدید نبود. با آنکه نمایش بی اخلاقی هایی که در فیلم های دهه ۹۰ سینمای ایران شاهد آن هستیم بسیار عریان تر و بی حیا تر از داستان های آبگوشتی فیلم های پیش از انقلاب است.

متأسفانه با نگاهی به کارنامه کاری برخی از همین فیلمسازان بدنه سینمای ایران، شاهد موج زدن عقده های جنسی و دست و پا زدن برای نشان دادن بخشی از آنها در قالب تصاویر هستیم. گویا تمام تلاش فیلمساز این است که طی حدود ۹۰ دقیقه فیلم سینمایی اش به هر طریقی که شده سری به مسائل جنسی بزند. به طور مشخص نمی توان از این فیلمساز انتظار داشت که بیاید و یک فیلم اخلاقی بی حاشیه تحویل دهد.

با آنکه تب جنسی سازی فیلم تنها منحصر به یک یا دو کارگردان نمی شود و خیلی ها را وسوسه کرده تا سری هم به روابط موجود در اتاق خواب ها بیندازند. پرداختن به موضوعاتی مانند روابط غیر اخلاقی مانند قارچی است که به سرعت در حال رشد در فضای سینمای ایران است.

مدت ها پيش در همين روزنامه با يكي از كارگردانان سينما گفت وگو يي داشتيم، وي در ميانه حرف هايش به نكته مهمي اشاره كرد كه اگر دستگاه هاي نظارتي نباشند، فساد سينماي ايران بسيار بيشتر از سينماي غرب خواهد شد. امروز شاهد بروز گوشه اي از همان عدم نظارت و نتايج آن هستيم.