به گزارش افکارنیوز، در شرایطی که فوتبال ایران و به خصوص لیگ برترمان تا حرفه ای شدن به معنی واقعی کلمه فاصله دارد و هنوز مانده که به ضرس قاطع باشگاه های ما خصوصی شوند و هر کدام ورزشگاه اختصاصی برای خود داشته باشند سازمان لیگ اصراری عجیب به برگزاری نشست های خبری دارد که نه تنها خیری برای این فوتبال نداشته بلکه محلی برای ایجاد حاشیه و استفاده از کلماتی بی محتوا شده است. انگار فقط همین برگزاری نشست های خبری است که باعثحفظ سهمیه های ایران در لیگ قهرمانان آسیا می شود.
لابد این بار هم رسانه ها مقصر هستند که چنین فضایی به وجود می آید. این را خودمان گفتیم که برخی دوستان دست پیش را نگیرند.
زودتر این را نوشتیم که برای توجیه ایجاد چنین فضایی مسئولان عزیز سازمان لیگ توجیه جدیدتری داشته باشند تا دیگر این جمله تکراری بیان نشود. اینکه رسانه ها باید در روز تعطیلی خبری هم نمایندگان خود را به این نشست ها اعزام کنند مهم نیست اما همین رسانه ها که قبول زحمت می کنند و پا در این نشست‌ها می گذارند حق ندارند سوال حاشیه ای بپرسند چون در صورت ایجاد درگیری های لفظی بین مربیان این خبرنگاران هستند که باید متهم شوند و ایراد به آنها وارد است که چرا چنین سئوالاتی پرسیده می شود.
اینکه چرا مربیان محترم و عزیز تمایل به پاسخ دادن به چنین سئوالاتی دارند اصلا جای نقد ندارد! و کسی حق ندارد به آنها بگوید بالای چشمانتان ابروست.
سوال این است چرا همه چیز باید علیه رسانه ها باشد؟ جالب است اگر نمایندگان رسانه ها به این نتیجه برسند که سوالات حاشیه ای و بی ربط به بازی مربوطه نپرسند هستند افراد نزدیک به این مربیان تا سوال سفارشی و نپرسیده دیگران را بپرسند و اینجاست که دیواری کوتاه‌تر از رسانه نیست. آیا سازمان لیگ برای حل این مسئله فکری کرده است؟ آیا نشست های خبری محلی برای ورود و خروج هر شخصی است؟
به نشست های خبری چند مدت اخیر دقت کنید؛ از دایی گرفته تا مایلی کهن و از قلعه نویی تا سایر مربیان. هر چه دل تنگ آید می گویند و کسی هم جلودار این معرکه‌گیری نیست.
جالب تر اینجاست که اگر مربی نخواهد در مورد موضوع خاصی صحبت کند به راحتی پاسخ سئوال خبرنگار را نمی دهد ولی امان از روزی که حرف زدن هدف سرمربی می شود و کافیست یک خبرنگاری سئوالی غیر از بازی بپرسد و مربی هم هر چه در دل دارد بازگو می کند. گویی منتظر تلنگری بوده تا گریزی به حرف های انباشته شده دلش بزند.
اینکه مایلی کهن در هر نشست خبری پیش و بعد از بازی علی دایی را به باد انتقاد می گیرد و یا دایی از هر ترفندی برای پاسخگویی به مربی سابقش استفاده می کند چه نتیجه ای برای فوتبال ایران دارد؟ آیا با این مثلا افشاگری ها گره این فوتبال باز شد؟
همین مسئله در مورد سایر مربیان هم صادق است. اگر به واقع اصول بر این است که این نشست های خبری برای بازی ها باشد پس این کوتاهی سازمان لیگ هم هست که باشگاه ها و سرمربیان را بابت چنین مسئله ای توجیه نکرده است. اگر یک مربی به خبرنگاری که سئوال حاشیه ای می پرسد قاطعانه بگوید پاسخی به این سئوال ها در نشست های خبری نمی دهد به طور حتم خبرنگاران هم چنین سئوالاتی نمی پرسند اما واقعیت این است که خود مربیان هم هر ازگاهی بدشان نمی آید از این نشست های خبری استفاده ابزاری کنند و از آن برای بیان تسویه حساب های شخصی خود استفاده کنند.
مسئله این است که بخش اعظمی از خبرنگاران در رسانه های مختلف علاقه ای به پرسیدن سوالات حاشیه ای از مربیان به خصوص در روزهایی که اصلا خبری نیست ندارند. شاید اگر رسانه ها به خصوص آنهایی که پوشش این نشست ها را وظیفه خود می دانند با هم هماهنگ‌تر عمل کنند و اگر خبرنگاری هم سوالات نابه‌جا و یا به حمایت از سرمربی مورد نظرش بپرسد چنین صحبت هایی پوشش داده نشود دیگر شاهد چنین فضایی در نشست های خبری نیستیم.
کاش روزی برسد که یاد بگیریم هر چیزی در جای خود باید بیان شود و نشست خبری به قول سازمان لیگ که واجب و ضروری است نباید بیش از ۱۵ دقیقه طول بکشد. همان قانونی که در AFC و فیفا هم اجرا می شود. ای کاش مربیان هم این قدر انصاف داشته باشند که هر گاه خودشان دوست داشتند رسانه را یار دوازدهم خود بدانند و هرگاه موقعیت خود را محکم دیدند به رسانه ها کج‌دهنی کنند.
اتفاقاتی که در نشست های خبری رخ می دهد چه قبل و چه بعد از بازی زیبنده این فوتبال نیست. چرا باید مربیان ما بعد از بازی ها به خصوص در مواقعی که برنده هستند و سرحال برای سخن گفتن از هر دری نیمی از نشست را به صحبت های غیر از آن بازی اختصاص دهند؟ برخی از این مربیان عزیز تا نشست بعدی حاضر نیستند در فضای دور از مسابقه و در شرایط بهتر پاسخگوی خبرنگاران باشند.
