به گزارش افکارنیوز، کمتر از بیست هزار تن از هواداران استقلال که روز سه شنبه به آزادی آمده بودند، چهار دقیقه پایانی بازی استقلال و مس را به حاشیه زمین چشم دوخته بودند و خداحافظی ناگهانی کاپیتان محبوبشان را نظاره می‌کردند؛ خداحافظی بازیکن محبوبی که همچون دیگر ستاره‌های محبوب فوتبال در ایران بی‌مقدمه و کاملا بی‌برنامه از فوتبال خداحافظی کرد.
چند سالی از عمر فوتبال حرفه‌ای در ایران گذشت تا کم‌کم مسئولان به این نتیجه رسیدند که برگزاری آبرومندانه مراسم نمادین در فوتبال هم یکی از نمادهای حرفه‌ای شدن است. هواداران فوتبال در ایران هنوز وقایعی مانند جشن قهرمانی استقلال در سال ۸۴ را از یاد نبرده‌اند که بازیکنان این تیم پس از اهدای جام در رختکن بودند و جام در دست تماشاگران در زمین در حال گردش بود.
رخدادهای عجیبی چون ورود اسب به ورزشگاه و هجمه‌های رسانه‌ای و البته دسته‌گل‌هایی که فدراسیون هر سال دست‌کم دو بار در مراسم اهدای جام به آب می‌داد، موجب شد تا کم‌کم به فکر سرو‌سامان دادن به مراسم مهمی چون اهدای جام در یک دوره لیگ بیفتند و ویترین یک سال فوتبال ایران را به زیبایی آرایش کنند؛ اما گویا هنوز فرهنگ تجلیل از بازیکنان محبوبی که از فوتبال خداحافظی می‌کنند، در میان مدیران ورزشی کشورمان جا نیفتاده است.
حافظه اهالی فوتبال جز بازی خداحافظی احمدرضا عابدزاده، که آن هم با چند سال دیرکرد و با تغییر مدیریت در رأس باشگاه پرسپولیس رخ داد، بازی آبرومندانه دیگری را به یاد ندارد؛ بازی که بایرن مونیخ با ستاره‌هایش به تهران آمد و به رغم بارش برف در تهران بیش از شصت هزار نفر به آزادی رفتند تا از عقاب آسیا قدردانی کنند.
اما اگر این نمونه استثنایی را کنار بگذاریم، دست‌کم در دو دهه اخیر فوتبال کشورمان به یاد نداریم که فوتبالیست‌های محبوب کشورمان در مراسمی آبرومند از فوتبال خداحافظی کرده باشند. این بازیکنان یا از تیم کنار گذاشته شدند، یا به مدت طولانی نیمکت‌نشین شدند تا خودشان مجبور به خداحافظی شوند و یا کاملا ناگهانی و بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای از فوتبال خداحافظی کردند. نمونه معروفش خداحافظی مهدی مهدوی‌کیاست که انتقادات شدید را متوجه باشگاه پرسپولس کرد و نمونه آخرش همین دیروز بود که هفت محبوب آبی‌های پایتخت کاملا بی‌خبر در دقیقه ۸۹ بازی و بعد از تعویضش کناره‌گیری
خود از فوتبال را اعلام کرد.
هرچند فوتبال در ایران چند سالی است که انتظارات عمومی را برآورده نمی‌کند و از استاندارد مطلوب هواداران و کار‌شناسان پایین‌تر حرکت می‌کند، در همین فوتبال هم حضور ستاره‌هایی که به نماد باشگاه تبدیل شده‌اند، موجب جذب تماشاگران به ورزشگاه‌ها می‌شود و این هم دیگر گفتن ندارد که اقبال تماشاگران به هر رقابتی موجب بالا‌تر رفتن کیفیت آن می‌شود. کافی است نخستین بازی که علی کریمی پس از بازی در آلمان و امارات با پیراهن پرسپولیس به میدان رفت به یاد بیاورید.
غیر از این مسأله برگزاری مسابقات آبرومندانه خداحافظی برای ستارگان فوتبال به نوعی قدردانی از بازیکنانی است که سال‌ها برای فوتبال کشورمان زحمت کشیده‌اند. فاجعه بار به نظر می‌رسد که در تاریخ فوتبال ایران یک بازی آبرومندانه برای خداحافظی علی دایی، کریم باقری، مهدی مهدوی کیا و خداد عزیزی که هر کدام بخشی از خاطرات غرور‌انگیز ملی‌مان را رقم زده‌اند برگزار نشده است.
روز سه شنبه هم بهترین بازیکن یک دهه گذشته باشگاه استقلال و یکی از بهترین بازیکنان لیگ کشورمان در چند سال اخیر ناگهانی از فوتبال خداحافظی کرد. خداحافظی مجیدی در حالی بود که هواداران این باشگاه از آن اطلاعی نداشتند و بازی میان هفته باعث شد که جمعیت چندانی به ورزشگاه نروند و کاپیتان استقلال غریبانه از فوتبال خداحافظی کند.
