به گزارش افکارنیوز، از زمانی که بشر، شهرنشینی و زندگی اجتماعی را برگزید، یکی از تفریحاتش ضربه زدن به چیزی شبیه توپ بود. مدلهای اولیه توپ فوتبال از شکم حیوانات، لباسهای پیچیده در هم و حتی سر انسان گرفته شده اما تکنولوژی، استفاده از مواد ترکیبی را به جای موارد فوق برای بازی فوتبال مهیا کرد.
در تصاویر زیر، روند تغییر شکل توپهای جام جهانی را از سال ۱۹۳۰ تاکنون می‌بینید:
اولین جام جهانی در سال ۱۹۳۰ به میزبانی اروگوئه برگزار شد. نیمه اول فینال بین آرژانتین و تیم میزبان با توپ آرژانتینی‌ها و نیمه دوم با توپ اروگوئه انجام شد. اروگوئه فینال را ۴ بر ۲ برنده و قهرمان شد.
نام توپ ۱۲ تکه چرمی جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا، «فدرال ۱۰۲» بود که ظاهری کروی‌تر از نمونه قبلی خود داشت.
نام توپ جام جهانی ۱۹۳۸ فرانسه «آلن» و ۱۳ تکه بود.
جام جهانی پس از ۱۲ سال وقفه به خاطر جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۵۰ در برزیل برگزار شد. نام توپ این جام «سوپر دوپلو تی» بود که دیگر اثری از بند کفش در آن دیده نمی‌شد و برای باد کردن برای اولین بار از دریچه استفاده شده بود.
رنگ توپ ۱۸ تکه جام جهانی ۱۹۵۴ سوییس برای اولین بار از قهوه‌ای به چرم زرد رنگ تغییر کرد.
توپ ۲۵ تکه جام جهانی ۱۹۵۸ «تاپ استار» نامگذاری شد. در این توپ برای اولین بار از تیوپ استفاده شد.
«کِرَک» توپ ۱۸ تکه جام جهانی ۱۹۶۲ بود که هم تیوپ داشت و هم دریچه باد.
«اسلیزنگر چلنج» در جام جهانی ۱۹۶۶ انگلیس، آخرین توپ قبل از ظهور آدیداس بود.
«تل استار» توسط یک معمار آمریکایی به نام باکمینستر فولر برای آدیداس و برای جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک طراحی شد. این توپ ۳۲ تکه سیاه و سفید خیلی راحت‌تر از مدلهای قبلی توسط بینندگان و دوربین‌های تلویزیونی دیده می‌شد.
«تل استار دیورلست» در جام جهانی ۱۹۷۴ آلمان غربی استفاده شد و مدل ضد آب جام جهانی گذشته بود. مدل سفید خاص آن هم در برخی بازی‌ها مورد استفاده قرار گرفت.
آدیداس، «تانگو» را برای جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین ۲۰ تکه ساخت که ۱۲ دایره روی آن کشیده شده بود. تانگو با ۳۰۰ دلار قیمت، گران‌ترین توپ زمان خودش بود.
تانگوی جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا، آخرین توپ چرمی تاریخ جام جهانی بود.
«آزتکا» اولین توپ ساخته شده با مواد ترکیبی بود که در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک مورد استفاده قرار گرفت و اشکالی برگرفته از فرهنگ مردم مکزیک روی آن کشیده شده بود.
آدیداس برای جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا، توپ سریع و ضد آبی به نام «اِتروسکو» ارائه کرد که طراحی و نام آن برگرفته از فرهنگ ایتالیایی بود.
«کِسترا» برای جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکاساخته شد و لطیف‌تر و سریع‌تر از توپهای قبلی بود تا کنترل آن برای بازیکنان راحت‌تر باشد.
آدیداس در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، تولید توپهای سیاه و سفید سنتی خود را کنار گذاشت و «تریکولور» جدید را آبی، سفید و قرمز ساخت.
اولویت فیفا و آدیداس برای جام جهانی ۲۰۰۲ کره و ژاپن، دقت شناور بودن توپ در هوا بود. «فیوِرنووا» با رنگ‌هایی زیبا و برگرفته از فرهنگ آسیایی ارائه شد.
«تیم گایست» اوج هنر و خلاقیت آدیداس بود که در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان به کار گرفته شد. این توپ به گفته بازیکنان سبک‌تر بود و رفتاری متفاوت در آب و هوای مرطوب داشت.
لوئیس فابین، مهاجم تیم ملی برزیل در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی، «جابولانی» را یک توپ ماورا‌لطبیعی عنوان کرده بود که هرگز نتوانست نزد بازیکنان جام جهانی، محبوب شود.
«برازوکا» آخرین محصول آدیداس است که از ۶ تکه پولیورتان برای جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل ساخته شده تا شاید جبران توپ غیر محبوب سال ۲۰۱۰ شده باشد.
