ما با این بهانهها زندگی میکنیم؛ بهانههایی از این دست که تیم را من نبستم. این من نبودم که ابتدای فصل، خودم این بلا را سر این تیم آوردم. این که در طول فصل چند بازیکن ما مصدوم شدند. خلاصه از این دست بهانهها در فوتبال ایران کم نداریم و عجبا که به همه آنها عادت هم کردهایم.
مربیان ما یا از آنچه پیشامدهای پیش از فصل است، می‌نالند یا از آنچه در طول فصل برای تیم رخ می‌دهد، گله دارند. در هر حال همه اتفاقات دست به دست هم می‌دهند تا مربیان ما از چیزی گله داشته باشند.
درست مثل شرایط تیم استقلال در فصل گذشته و حتی این فصل. فصل قبل دائماً می‌شنیدیم که ما مجتبی جباری را از دست دادیم و رفتن این بازیکن، توهمی بود که تا آخرین روز لیگ، ما را رها نکرد.
بحثرفتن جباری در استقلال آنقدر بالا گرفت که ما هم تا روز آخر نوشتیم استقلال چقدر در این زمینه متضرر شد اما هرچه بود، اینکه او مجتبی جباری است؛ بهترین هافبک وسط و بازیساز یک دهه اخیر فوتبال ایران. اینکه از فقدان جباری در استقلال بنویسیم، نه از فوتبال ما چیزی کم می‌کند و نه از اعتبار استقلال می‌کاهد اما وقتی می‌شنویم که استقلال در نقل و انتقالات نیم فصل، همه بازیکنانش را خرید مگر محسن مسلمان، کمی دچار خلط مبحثمی‌شویم.
می‌دانید چرا؟ می‌ترسیم توهم نبودن جباری در استقلال، بحثتازه‌ای را ایجاد کند به نام فقدان محسن مسلمان در استقلال! از این مقوله واقعاً خوف داریم و عاجزانه و دردمندانه از استقلالی‌ها می‌خواهیم اگر روزی حسرت جباری را می‌خوردند، این آه و حسرت را به نبودن مسلمان تعمیم ندهند.
اصلاً هر بار که یاد چنین خاطره‌ای افتاده‌اند، در دل‌شان بگویند این کجا و آن کجا! نمی‌گوییم محسن مسلمان بازیکن بدی است. نه اصلاً این‌طور نیست. او بازیکن خوبی است اما در حد و اندازه‌های خودش… محسن مسلمان را هرگز نباید با مجتبی جباری مقایسه کرد، چون فقدان جباری در یک تیم می‌تواند آن فصل را زهرمار کند اما بودن یا نبودن مسلمان در استقلال توفیری به حال این تیم ندارد.
جباري يك هافبك طراح و بازيساز بزرگ است كه تاريخ فوتبال ايران، نام او را فراموش نميكند اما براي محسن مسلمان نه تنها اين حرفها زود است كه او هرگز نيمي از ذكاوت و شم بالاي جباري را در فوتبال ندارد و نبودنش در استقلال به اندازه نيمي از فقدان جباري در همين تيم خسارتبار نيست!
