به گزارش افکارنیوز، این نقطه مهم یکی از چالشی‌ترین نقاط مورد بحثدر مذاکرات دور نهایی بوده است، بر مبنای توافق لوزان تلاش شده تا محدودیتی ۱۵ ساله بر روند تحقیق و توسعه صنعت هسته‌ای کشور اعمال شود که شامل ۶ دوره تحقیقاتی است که با شروع هر دوره محدودیت‌ها کاهش می‌یابد و لیکن تا پایان دوره چرخه تحقیق و توسعه هسته‌ای کامل نخواهد شد.

محدودیت توسعه غنی‌سازی به شرح ذیل می‌باشد.
۱ - ایران تا ۱۰ سال صرفاً از دستگاه سانتریفیوژ نسل قدیمی IR - ۱ استفاده خواهد کرد.
۲ - محدود شدن تحقیق و توسعه(R&D) به انجام تحقیق ناقص روی تنها ۴ مدل دستگاه سانتریفیوژ(۴،۵، ۶ و ۸). تحقیقات زمانی کامل انجام می‌گیرد که بتوان روی یک زنجیره ۱۶۴ دستگاهی تحقیق نمود. در متن توافق شده آمده است که تحقیقات به ۶ دوره(۳ سال اول، ۳ سال دوم، ۶/۵ سال سوم، ۲ سال چهارم، ۲ سال پنجم، یک سال ششم) تقسیم شده است.

* دوره اول ۳ ساله: ایران صرفاً مجاز خواهد بود که روی کمتر از ۳ دستگاه تحقیق انجام دهد.
* دوره دوم ۳ ساله: ایران صرفاً مجاز خواهد بود که روی کمتر از ۱۰ دستگاه تحقیق انجام دهد.
* دوره سوم ۵/۳ ساله: ایران صرفاً مجاز خواهد بود که روی کمتر از ۳۰ دستگاه تحقیق انجام دهد.
* دوره چهارم ۲ ساله: ایران سال‌های ۱۱ و ۱۲ بعد از توافق، صرفاً فقط روی ۵۰ دستگاه حق تحقیق خواهد داشت.

* دوره پنجم ۲ ساله: ایران تنها در سال ۱۳ و ۱۴ خواهد توانست روی یک زنجیره ۱۶۴ عددی تحقیق انجام دهد.
* دوره ششم یکساله: ایران صرفاً در سال ۱۵ اجازه خواهد داشت شروع به ساخت این دستگاه‌ها بکند.
براین اساس، تحقیق و توسعه(R&D) صنعت هسته‌ای، حدود ۱۵ سال کند و متوقف خواهد بود.

این در حالیست که در فرآیند تحقیق و توسعه یک ماشین سانتریفیوژ، با تولید یک نمونه از آن ماشین محقق نخواهد شد. برای ماشین سانتریفیوژ باید اول یک نمونه ماشین جدید، سپس سریهای ده و ۲۰ تایی ماشین تولید و تست شود، سپس نوبت تست یک زنجیره کامل فرا میرسد و حتی بعضاً باید چندین زنجیره را نصب و با هم تست کرد تا ماشین به ثبات و پایداری لازم برسد و فرآیند تحقیق و توسعه یک ماشین سانتریفیوژ خاص کامل شده و آماده تولید صنعتی شود. حتی بعضاً تست سه الی پنج زنجیره از ماشین جدید لازم است تا آن ماشین به حالت پایداری و ثبات برسد.