به گزارش کافه سینما، این شریک کردن بازیگران در سود و مالکیت فیلم، میتواند حتی رقم دستمزدها را واقعیتر کند و ستارگان سینما را در موقعیت حرفهایشان قرار دهد. این روش حتی به بازیگران کمک میکند تا فرصت حمایت بیشتری از آثار مستقل داشته باشند.
دو بازیگر اصلی فیلم پرستاره «پل چوبی» ساخته مهدی کرم‌پور(که با توجه به تیم سازنده و موضوع اجتماعی‌اش، سینمادوستان بسیاری منتظر نخستین نمایش آن در جشنواره فیلم فجر امسال هستند)، چنین قراردادی بسته‌اند.
مبلغ قرارداد هدیه تهرانی برای بازی در این فیلم، ۹۰ میلیون تومان به اضافه ده درصد مالکیت فیلم است و قرارداد بهرام رادان هم، ۴۵ میلیون تومان به اضافه ده درصد دیگر از مالکیت فیلم. گروه سازنده پل چوبی این روزها در تهران، مشغول فیلمبرداری هستند. این محصول داغ سال ۱۳۹۰ سینمای ایران است که بسیاری را مشتاق تماشای حاصل کار سازندگانش کرده است. مهران مدیری و مهناز افشار دیگر بازیگران این پروژه هستند. تورج منصوری هم مدیر فیلمبرداری پل چوبی است که فیلمنامه‌اش را کرم‌پور به همراه خسرو نقیبی نوشته‌اند.
ستارهها تضمین کننده اکران هستند، نه فروش خشایار الوند فیلمنامه‌نویس در برنامه هفت جمعه شب گفت: محمدرضا گلزار فیلمنامه «شیش و بش» را پیشنهاد داد و این دو با هم قاطی شد و من سکانس‌هایی نوشتم تا فیلمنامه روال منطقی پیدا کند.
امروز ناراحتم از اینکه سینما به روزی افتاده که یک بازیگر سوپر استار بیاید فیلمنامه را بر اساس چیزی که دوست دارد عوض کند. بحثبر سر حضور ستارهها در سینمای ایران مدت‌ها وجود دارد و در آخرین حرف‌هایی که در این باره زده شد حضور ستارهها در فیلم‌های سینمایی تنها تضمین‌کننده اکران فیلم عنوان شد، نه فروش میلیاردی.
در برنامه هفت جمعه شب نیما حسنی‌نسب منتقد سینمای ایران در این باره گفت: در سینمای ایران این مشکل وجود دارد که اول ستاره ساخته میشود و بعد به دلیل ناراضی بودن ستارهها از موقعیت‌شان و تعاریف نادرستی که کارگردان‌های سینمای بدنه از ستارهها دارند نوعی شمایل شکنی از ستارهها در ایران میشود.
وی افزود: حضور ستارگان در ایران تضمین اکران و کشاندن مخاطبان به سینما است. در طول این سال‌ها تنها محمدرضا گلزار توانسته چند فیلم پرفروش را پشت سر هم داشته باشد.
به جز گلزار هیچ بازیگر دیگری در سینمای ایران نداریم که فروش فیلم‌ها را تضمین کند. در بعد از انقلاب شاید تنها گلزار توانسته این شمایل را در سینما به دست آورد، البته در دهه ۶۰ جمشید هاشم پور نیز این موقعیت را به دست آورد.
حسن حسینی دیگر تحلیلگر سینمایی نیز در این برنامه توضیح داد: ما در سینمای ایران ستاره نداریم، اما معتقدم که افراد مشهور در همه صنف‌ها داریم. مثل کیارستمی یا علیرضا زرین دست که همه مردم آنها را می‌شناسند. مشکل سینمای ایران این است که سینمای عامه پسند در آن وجود ندارد.
چون یک رابطه عرضه و تقاضا وجود دارد و به دلیل تصدیگری دولت این عرضه و تقاضا دچار مشکل شده است، ستاره سازی هم وجود ندارد. چون ستاره سازی در سینمای عامه پسند جلوه میکند. اگر ستارهای نتواند تضمین فروش یک فیلم را بکند پس ستاره نیست، بنابراین صحبت از ستاره با مفهومی که در تمام دنیا به ستارهها نگاه میشود درایران تغییر میکند.
