خبرگزاری فرانسه در گزارشی از سئول به قلم ژیل هی‌ویت نوشت: باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا، نتوانست حرکت دیوانه‌وار پیونگ‌یانگ را به سمت سلاح هسته‌ای متوقف کند و این پرونده یکی از فوری‌ترین و پیچیده‌ترین پرونده‌هایی است که او برای جانشین بعدی خود در کاخ سفید به ارث می گذارد.
سازش ناپذیری آمریکا در مخالفت با وجود کشوری هسته‌ای در مدار 38 درجه شمالی و محکوم کردن اقدامات تحریک آمیز کره شمالی کاملا بی فایده بود و واقعیت این است که پیونگ یانگ با سرعت به سمت هدف رسمی خود که رسیدن به توانایی تهدید کردن خاک آمریکا با آتش هسته‌ای است، پیش می رود.
در این سال انتخاباتی در آمریکا، برنامه‌های علمی کره شمالی سرعت بی سابقه‌ای پیدا کرد. این کشور در سال کنونی میلادی با نقض قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل، دو آزمایش هسته‌ای انجام داد و 25 موشک شلیک کرد.
تونی بلینکن، معاون وزیر امور خارجه آمریکا هفته گذشته در سئول پایتخت کره جنوبی اعلام کرد: «کره شمالی هر روز تهدیدی بیش از پیش جدی به شمار می رود.»
حال آنکه، برای ساکن بعدی دفتر بیضی شکل، چه هیلاری کلینتون باشد چه دونالد ترامپ، با هر گونه قدرت‌نمایی از جانب کره شمالی می تواند روبرو شود. او باید همه ادبیاتی را که الهام بخش پرونده کره شمالی است شامل نظرات متناقض متعدد، سرمقاله‌ها و مطالعات منتشر شده در خصوص آن را مورد بررسی قرار دهد.
جوئل ویت از مؤسسه آمریکا و کره وابسته به دانشگاه جان هاپکینز اعلام کرد: «صد روز اول حساس خواهد بود.»
وی افزود: «دولت بعدی آمریکا به جای منتظر ماندن برای تحولات جدید میدانی که انتخاب را محدود و یک سیاست را دیکته می کند باید پیش‌دستی کند و سعی کند بر سیر تحولات تأثیر بگذارد تا اینکه متحمل آنها شود.»
بحث بر سر گزینه‌های سیاسی، از یک سو آنهایی را که فکر می کنند باید موجودیت خود کره شمالی را با مجموعه تحریم‌ها و تهدیدهای نظامی و آنهایی که معتقدند این مجموعه باید مبنایی برای پیشنهاد مذاکره و حرکت به سوی خلع سلاح هسته‌ای قرار بگیرد، رو در روی هم قرار داده است. اما به اعتقاد تحلیلگران، چالش دیگر یافتن یک راه‌حل برای مشکل هسته‌ای کره شمالی نیست بلکه یافتن راهی برای مهار تهدید آن است.
جیمز کلاپر، هماهنگ کننده سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا هفته گذشته اعلام کرد متقاعد کردن کره شمالی به چشم پوشی از سلاح هسته‌ای «یک آرمان از دست رفته» است.
هیلاری کلینتون به عنوان کسی که وزیر امور خارجه آمریکا بود، راهبرد ریاست جمهوری خود را بر این مبنا قرار داده است که تا زمانی که پیونگ یانگ نخستین گام‌ها را به سمت خلع سلاح هسته‌ای برندارد از هر گونه گفتگو با کیم جونگ اون خودداری می کند. این دکترین انتقادهای کسانی را که از انفعال آمریکا در مقابل پیشرفت‌های علمی آشکار پیونگ یانگ ابراز تأسف می کنند، برانگیخت.
از جمله آنان می توان به جین هارمان و جیمز پرسون از اندیشکده وودرو ویلسون اشاره کرد که به تازگی در واشنگتن پست مقاله‌ای با عنوان «آمریکا باید با کره شمالی مذاکره کند» منتشر کردند.
آنها گفتگوهای مستقیم با پیونگ یانگ را درباره توقف همه آزمایش‌های هسته‌ای و شلیک موشک‌های دوربرد کره شمالی پیشنهاد می کنند.
آنها معتقدند این گفتگوها به آغاز مرحله برچیدن قابل راستی‌آزمایی برنامه هسته‌ای و بالستیکی کره شمالی می تواند منجر شود.
واشینگتن در ازای آن می تواند پیمان عدم حمله با پیونگ یانگ امضا کند یا تمرین‌های نظامی مشترک با سئول را به حال تعلیق درآورد.
در مقابل آنها، مؤسسه بروکینگز می گوید رئیس جمهور جدید باید از ارائه پیشنهادهای خیالی و موهوم که هیچ بختی برای موفقیت ندارند، پرهیز کند.
