چرا دولت عربستان مواضع خصمانه‌ای نسبت به ایران دارد، چرا رسانه‌های عربستانی و وابسته به این کشور هیچ روزی را بدون دروغ‌پراکنی علیه تهران به شب نمی‌رسانند؟ چرا چنین رویکردی از سوی پادشاهان مختلف ریاض اتخاذ می‌شده و چه نوع تاکتیک‌هایی در انجام این کار دارند؟
اخبار سیاسی- روزنامه «رای‌الیوم» در نوشتاری به قلم محمد النوبانی، نوشت: علت اصلی دشمنی عربستان با ایران آن است که مردم این کشور از آنچه خود تولید می‌کنند می‌پوشند و از آنچه خود می‌کارند می‌خورند. در حالی که عربستانی‌ها تقریباً همه خوراک و پوشاک خود را وارد می‌کنند، ایران اکثر تسلیحات پیشرفته خود را می‌سازد، اما سعودی‌ها حتی یک کارگاه کوچک ساخت تسلیحات هم ندارند و سالانه صدها میلیارد دلار صرف خرید تسلیحاتِ از رده خارج‌شده کشورهای دیگر می‌کنند که حتی برای جنگ بین کشورهای عربی هم کارایی ندارد.
اما از آن مهم‌تر نگران افزایش محبوبیت ایران در منطقه هستند و همین امر باعث شده از هر تلاشی برای تاثیرگذاری بر افکار عمومی عربی در این رابطه فروگذار نکنند.
دکتر مصطفی البرغوثی، دبیر کل سابق ابتکار ملی فلسطین ، نیز در گفت‌وگو با دویچه‌وله عربی اعلام کرده بود: «ما در مقابل تلاش گسترده رسانه‌ای هستیم که می‌خواهد به عرب‌ها بقبولاند ایران دشمن ملل عربی است نه اسرائیل.»
این در حالی است که دکتر «بشیر عبدالفتاح»، پژوهشگر مرکز پژوهش‌های سیاست‌گذاری و راهبردی اهرام، مساله را از منظر دیگری مورد بررسی قرار داد و در گفت‌وگو با همین شبکه آلمانی گفت: آنچه از طریق رسانه‌های عربستانی و وابسته به آن به افکار عمومی عربی تزریق می‌شود یا از زبان شخصیت‌هایی همچون وزیر خارجه بحرین بیان می‌شود، در جایی خارج از کشورهای عربی تدوین شده است.
صرف‌نظر از طرف تدوین‌کننده این سیاست، کارشناسان عرب چند دستاویز را به عنوان مهم‌ترین تکیه‌گاه‌های ماشین رسانه‌ای عربستان در بمباران افکار عمومی عربی علیه جمهوری اسلامی ایران مشخص کرده‌اند که می‌توان آنها را در چند مورد خلاصه کرد:
اولین و شاید مهم‌ترین ادعا «دخالت ایران در امور داخلی کشورهای عربی» است. تحلیلگران مخالف نظریه عربستان، معتقدند جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک قدرت منطقه‌ای حق دارد در مورد مسائل و رخدادهای پیرامون خویش حساس باشد و نسبت به آنها واکنش نشان دهد.
اما با بررسی عملکرد تهران در رخدادهای چند سال اخیر و مقایسه آن با رفتار رژیم صهیونیستی یا حتی عربستان، این مساله بهتر مشخص می‌شود.
به گفته این کارشناسان، وقتی ایران علیه اعلام استقلال کردستان عراق موضع گرفت، اسرائیل از آن علناً حمایت و عربستان کمک‌های مالی محرمانه‌ای را در این‌باره به برگزاری آن تقدیم کرده بود.
حال کدام طرف در راستای حفظ تمامیت کشورهای عربی عمل کرده است؟ بنابراین نمی‌توان تهمت دخالت در امور داخلی کشورهای عربی را، آن‌گونه که رسانه‌های عربستانی آن را تبلیغ می‌کنند، پذیرفت.
خطر عقیدتی و مذهبی ایران هم یکی دیگر از دستاویزهای تبلیغاتی رسانه‌های عربستانی است که تلاش می‌کنند این‌طور وانمود کنند تهران تمامی هم و غم خود را در بسط مذهب تشیع در جهان عرب قرار داده است و قصد دارد هلال شیعی را در منطقه ایجاد کند.
در راستای همین ادعا و ایجاد توهم تهدید، عربستان موفق شد جنگ طایفه‌ای سنی و شیعه را در منطقه به راه بیندازد. در حالی که به گفته همین کارشناسان، رسانه‌های عربستانی فراموش کردند ایران در تقابل کشورهای دارای اکثریت شیعه، همچون آذربایجان یا ارمنستان مسیحی، جانب ارمنستان را گرفت و سال‌هاست که از گروه‌های سنی فلسطینی در جنگ علیه اسرائیل حمایت می‌کند.
به گفته این کارشناسان امروز ادعاهای مطرح‌شده در این چارچوب حتی برای عوامل اصلی اجرای آن هم باورپذیر نمی‌نماید، به نحوی که دیگر امارات هم به عنوان مهم‌ترین متحد ریاض نیز به آن پشت کرده است تا پایتخت عربستان سعودی با رسانه‌هایش در صحنه تنها بماند.
