مجتبی گلیج در این خصوص، اظهارداشت: من به موقع و حتی با احتساب مسیر، دو ساعت هم زودتر از تنکابن راهی جاده شدم اما جاده چالوس قفل بود و وقتی خواستم از جاده هراز به تهران بیایم، آنجا هم وضعیت همین بود. به همین دلیل به متلقو منزل دوستم عرفان آهنگریان قهرمان ووشوی جهان آمدم تا بتوانم در برنامه صحبت کنم.
وی که مدال طلای وزن 97 کیلوگرم جام تختی را به خود اختصاص داد در این رابطه تاکید کرد: هنوز به آن آمادگی که مد نظرم هست نرسیدم. همانطور که امیرحسین زارع هم گفته بود و من حرفش را شنیدم، در این مقطع هنوز از نظر آمادگی به آن چیزی که می‌خواهم نرسیدم. به نوعی اکنون 60-70 درصد آمادگی دارم که در جام تختی شرکت کردم، مطمئنا در ادامه تمریناتم بهتر خواهد شد. یک ماه مانده به انتخابی با محمدحسین محمدیان و امیدوارم در این مدت به آن آمادگی مطلوب برسم و نتیجه دلخواهم را بگیرم.
گلیج در مورد فینالش با امیرعلی آذرپیرا خاطرنشان کرد: او کشتی‌گیر خیلی خوب و جوانی است، قهرمان جوانان جهان شده و از آینده داران 97 کیلوگرم است اما من آن شرایطی که مد نظرم بود را نداشتم. حریفان خیلی خوبی در این مسابقات داشتم، عبدی و شریعتی‌نیا هم کشتی‌های خوبی مقابل من گرفتند.
کشتی‌گیر تنکابنی که در خانه و مقابل همشهریانش کشتی می‌گرفت، با اشاره به این مسئله گفت: برای اولین بار بود که جلوی این همه تماشاگر در شهرم حاضر می‌شدم و این برایم استرس‌زا بود. این همه محبت مردم و کشتی گرفتن با حضور این جمعیت در شهر خودم به من استرس وارد شده بود.
گلیج که در مسابقات جهانی اسلو تنها سه ثانیه جلوی اسنایدر آمریکایی کم آورد تا به فینال 97 کیلوگرم نرسد، در خصوص مبارزه بعدی‌اش با این حریف خاطرنشان کرد: اولین گامی که می خواستم بردارم همین جام تختی بود که به خوبی پشت سر گذاشته و اول شدم. گام بعدی انتخابی با محمدحسین محمدیان است. اول باید به مسابقه با او فکر کنم. او کشتی‌گیر باهوش، فنی و بسیار خوبی است و امیدوارم در این کشتی پیروز شوم تا نماینده کشتی ایران در مسابقات جهانی بلگراد باشم. اگر لایق باشم و دوباره ملی‌پوش شوم، حتما به مردم قول می‌دهم که اسنایدر را شکست دهم و آن باخت سه ثانیه آخر را جبران کنم.
وی در مورد مربی سازنده‌اش و همچنین امکانات کشتی تنکابن در گفت و گو با برنامه دایره طلایی تاکید کرد: من کشتی را 13 سال پیش در سالن امام علی (ع) روستای خودمان زیر نظر بهمن معتمدی شروع کردم، مربی‌ام را گاهی می‌بینم اما او دیگر کار مربیگری انجام نمی‌دهد. امکانات کشتی ما در تنکابن هنوز آنجوری که باید باشد نیست که بچه‌ها بتوانند تمرین خوبی داشته باشند. ما حدودا 4-5 کشتی‌گیر در سطح تیم ملی داریم. چشم امید خیلی از بچه‌های کوچک، نوجوانان و جوانان به ماست که یک روزی جای ما را بگیرند و اسم‌شان مثل حسن یزدانی، مجتبی گلیج، کامران قاسم‌پور و... در سراسر ایران بپیچد.
