در روزهای پایانی ماه صفر هستیم. مثل هر سال دوماه محرم و صفر را در سوگ خاندان اهل بیت علیهم السلام و فجایع و جنایتهایی که بر سر آنها و خاندانشان رفته است گریه کردیم،عزا گرفتیم، مراسم و هیات و مرثیه ها برگزار کردیم و راهپیمایی مقدس اربعین را باشکوهتر از سالهای قبل به رخ جهانیان کشیدیم؛ ولی آیا تاکنون فکر کرده ایم که هدف ما از این تعظیم شعائر چیست؟
غایت آدمی، با عَلَّمَ آدمَ الأَسمَاءَ کُلَّها پی ریزی شد و آنگاه که خداوند با "ن و القلم" به قلم تقدس بخشید، می‌دانست انسان باید بنویسد هرآنچه را که تفاوت می‌آفریند بین خیر و شر، دروغ و راست و حقیقت و مجاز .
بی‌شک یکی از این نسیم‌های رحمت الهی در طول سال، شب و روز دحوالارض است که برای اهل مراقبت اهمیت ویژه‌ای داشته و دارد، ولی متأسفانه کمتر مورد توجه عامه مردم قرار گرفته و بسیاری از مؤمنین به دلیل عدم آگاهی و شناخت لازم نسبت به این هدیه بزرگ الهی، خود را از این فرصت طلایی محروم می‌نمایند.
برای نسلی که نمی‌داند زن، سلامت روح و طهارت درونش، سلامت و طهارت جامعه و قدرت باطنش، قدرت جامعه است، زن فقط در بدنی تعریف میشود که در زنجیر حجاب به بند کشیده شده و برهنگی سبب رهایی‌اش میشود!
از خدا که پنهان نیست از بندگان خدا هم پنهان نخواهد بود که فلسطین در طول تاریخ محل سکونت ادیان بزرگی بوده است، ولی مسلمانان از همه بیشتر اختیار آنجا را داشتند.
این اولین باری نیست که در قبال یک هنجارشکنی و قبح زدایی از مسائل ارزشی یا فرهنگی و اجتماعی، برخوردهای نسنجیده و از روی عجله و هیجان و یا حتی عصبانیت گرفته شده و سپس با یک برخورد متفاوت تر و متضاد جبران میشود!
از روزهای تلخ مجازی شدن آموزش در مدارس بخاطر کرونا گذشتیم و دوباره به روزهایی که بخاطر آلودگی یا سرما و برودت هوا، مدارس تعطیل میشوند، بازگشتیم.
یلدا را قدر بدانیم؛ برای لمسِ عاشقانه ی دستانِ پدر و بوسیدنِ چشمانِ مادر.
دومین وزیر نفت جمهوری اسلامی ایران بود که از سوم مهر ۱۳۵۹ مشغول به خدمت شد. از همان وزیر ناب‌های انقلاب اسلامی که پشت میزی نبود و به دل کارزار و جهاد می‌رفت.
نامش یونس بود و متولد رشت، پدرش را به میرزا بزرگ میشناختند و او را به میرزا کوچک، بعدها به کوچک خان و کوچک جنگلی هم شهرت یافت. در آستانه نیل به مقام اجتهاد بود که تحولات ایران آن زمان مسیر زندگی‌اش را تغییر داد.