مقامات بهداشت عمومی توصیه می‌کنند، هر فردی که دچار بثورات پوستی جدید و بدون دلیل می‌شود، باید با پزشک خود تماس بگیرد و در صورت ابتلا به آبله میمونی تحت مراقبت‌های پزشکی قرار گیرد.
چگونه می‌توانید تشخیص دهید که زمان نگرانی فرا رسیده است یا خیر؟ آیا به آبله میمون دچار شده اید؟
آکادمی پوست آمریکا نکاتی را برای کمک به تشخیص آبله میمون از سایر مشکلات سلامتی که باعث ایجاد بثورات می‌شوند ارائه کرده است.
دکتر استر فریمن، متخصص پوست گفت: جدیدا آبله میمون متفاوت به نظر می‌رسد.
در حالی که شیوع‌های گذشته آبله میمون با تب و علائمی شبیه آنفولانزا و بثورات پوستی که می‌تواند بیش از ۲۰۰ برجستگی را شامل شود، شروع شده است، این بار برای افراد مبتلا به آبله میمون، برآمدگی‌های پوستی کمتری دیده می‌شود. همچنین ممکن است تب یا علائمی شبیه آنفولانزا نداشته باشند.
فریمن در بیانیه خبری آکادمی گفت: در طول این شیوع خاص، ما می‌بینیم که بثورات ممکن است از کشاله ران، ناحیه تناسلی یا اطراف مقعد شروع شود و گاهی اوقات به جای گسترش در نقطه‌ای که شروع شده باقی بماند.
افراد ممکن است فقط یک یا دو تاول، برجستگی‌های پر از چرک یا زخم‌های باز داشته باشند که می‌تواند بسیار دردناک باشد.
یک متخصص پوست می‌تواند دلایل ایجاد راش را با توجه به الگوی آن روی پوست و محل ظاهر شدن آن مشخص کند و با یک سواب ارسال شده به آزمایشگاه، موارد مشکوک به آبله میمونی را تأیید کند.
فریمن گفت: در حالی که راش آبله میمون را می‌توان با آبله مرغان، زونا یا تبخال اشتباه گرفت، اما تفاوت‌هایی بین این بثورات وجود دارد.
آبله میمون مسری است و می‌تواند تا زمانی که برجستگی‌ها از بین بروند، یعنی حدود دو تا چهار هفته، گسترش یابد.
هر راش جدید آبله میمون نیست. با این حال، اگر فکر می‌کنید به آبله میمون مبتلا هستید، مهم است که به سرعت به پزشک خود مراجعه کنید.
بیمارانی که دریافت مراقبت‌های پزشکی را به تأخیر می‌اندازند، ممکن است بعداً زمانی که گزینه‌های درمانی کمتری در دسترس هستند، تشخیص داده شوند.
افراد بیشتری به این ویروس مبتلا می‌شوند، بنابراین خانواده و دیگران ممکن است به آبله میمون مبتلا شوند.
بیماران باید به جای مراجعه به مطب پزشک خود تماس بگیرند، ابتدا علائم را توضیح دهند و سپس در مورد اینکه چه کاری باید انجام دهند مشاوره دریافت کنند.
افراد می‌توانند از راه‌های مختلفی به این ویروس مبتلا شوند، از جمله از طریق لمس بثورات یا دلمه‌های فرد مبتلا در طول تماس صمیمی، که این رایج‌ترین نوع انتقال است.
این ویروس همچنین می‌تواند کمتر از طریق قطرات تنفسی پخش شود. همچنین می‌تواند با دست زدن به لباس‌های شسته نشده یا ملافه‌های فرد آلوده منتقل شود.
آبله میمون همچنین می‌تواند توسط حیوانات در مناطقی که ویروس بومی است، از جمله آفریقای مرکزی یا غربی، از طریق نیش یا خراش، با دست زدن به حیوان آلوده زنده یا مرده، خوردن حیوان آلوده یا استفاده از کرم یا پودر ساخته شده از حیوان منتقل شود.
افرادی که علیه آبله واکسینه شده اند کمتر در معرض خطر ابتلا به آبله میمون هستند. اکثر افراد زیر ۵۰ سال این واکسن را دریافت نکرده اند، زیرا در سال ۱۹۷۲ واکسن‌ها به طور معمول در آمریکا تجویز نمی‌شدند.
اگرچه هیچ درمان خاصی برای آبله میمون توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تایید نشده است، اما افرادی که در معرض خطر ابتلا به بیماری شدید هستند ممکن است با یک داروی ضد ویروسی برای آبله معروف به TPOXX درمان شوند.
منبع: سایت مدیکال اکسپرس
