به گزارش برنا، مراسم پنجاه و دومین سالگرد رحلت آیت الله العظمی بروجردی روز گذشته با حضور حضرات آیات عظام مكارم شیرازی، نوری همدانی، شبیری زنجانی، علوی گرگانی، سبحانی، آیت الله مقتدایی مدیر حوزه های علمیه، اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، استاندار و جمعی از طلاب و اقشار مختلف مردم، در مسجد اعظم قم برگزار شد.
آیت الله رضا استادی از اساتید برجسته حوزه علمیه قم در این مراسم گفت: فقه شیعه از زمان تدوین و در طول ۱۱ قرن گذشته همواره رو به پیشرفت بوده و از نظر کیفیت استدلال و استنباط، رشد چشمگیری یافته است.
حضرت آیت الله استادی با اشاره به خدمات ارزشمند آیت الله بروجردی به حوزه‌های علمیه و تربیت شاگردان مبرز در علوم مختلف اسلامی اظهار داشت: روحانیت در زمان حیات ایشان بیش از پیش در جامعه مطرح شده و در میان مردم عزت یافته بود.
ایشان خاطرنشان کرد: روحانیت و مرجعیت و حوزه های علمیه نیز در سال های گذشته رویکرد و نگاه را فراتر از جهان اسلام برده و خدمات ارزشمندی را به بشریت ارائه کرده اند.
ایشان با بیان اینکه امروز فقه تشیع در مجامع مختلف علمی شیعه و سنی از ابعاد مختلف بسیار اثرگذار است تصریح کرد: بی تردید آیت الله بروجردی و تلاش ها و مجاهدت ایشان در عرصه علم و فقاهت، تأثیر بسزایی در پیشرفت و تعالی فقه تشیع ایفا نموده است.
حضرت آیت الله استادی در بخش دیگری از سخنان خود بر ضرورت تبیین مسئله امامت و ولایت برای همگان تأکید کرد و گفت: انقلاب اسلامی توانست تشیع را در سراسر جهان مطرح ساخته و امیدواریم انسان های آزادیخواه با آشنایی و آگاهی از مبانی بلند تشیع به این مذهب مقدس توجه داشته باشند.
استاد برجسته حوزه علمیه قم در پایان خاطرنشان کرد: امروز طلاب حوزه های علمیه با وجود فرصت های ناب برای تبلیغ آموزه های مکتب اهل بیت عصمت و طهارت(ع) باید با اخلاص نسبت به رشد و توسعه معنویت و مبانی دینی در جامعه مجاهدت داشته باشند
مرحوم آیت‌الله‌العظمی بروجردی(ره) مرجع روشن‌ضمیر شیعه در دوران حیات پربرکت خود اقدامات شایانی از جمله تالیف کتاب‌های فقهی، رجالی، اصولی و کلامی به زبان فارسی و عربی ارائه دادند و شاگردان زیادی نیز تربیت کردند.
آثار ایشان به زبان عربی بیش از ۴۰ جلد می‌باشد و در زبان فارسی نیز ده‌ها کتاب از جمله توضیح المناسک، توضیح‌المسایل و غیره… از ایشان به یادگار مانده است.
آیت‌الله‌العظمی بروجردی در عرصه بین‌الملل علاوه بر اعزام مبلغ به کشور های خارجی اقدام به تاسیس مسجد، مدرسه و حسینیه در برخی از این کشورها کرده و اکنون مسجد امام علی(ع) در هامبورگ از مهمترین یادگار‌های این مرجع عظیم‌الشان جهان تشیع است.
برخورد حضرت آیت الله العظمی بروجردى(ره) در مورد بوسیدن پا و دست
آنچه در ادامه می‌خوانید نظر مرحوم آیت الله العظمی بروجردی درباره بوسیدن دست است که آیت الله عبدالصاحب مرتضوى لنگرودى آن را نقل کرده‌اند:
ما بعد از درس حضرت آیت الله العظمی بروجردى(رضوان الله تعالى علیه) که تمام مى‌شد، پشت سر ایشان با بقیه، آقایان حرکت مى کردیم.
چون دنبال یک عالم حرکت کردن خودش عبادت است و ثواب دارد و ما ایشان را تا سر خیابان که سوار درشکه و یا در این اواخر سوار تاکسى مى‌شدند مشایعت مى‌کردیم و ایشان به طرف منزل حرکت مى‌کردند. روزى اتفاق عجیبى افتاد، همین طور که پشت سر ایشان با رفقا در حرکت بودیم، یک مرتبه دیدم مردم همه به پشت سر، عقب مى‌آیند و هر کس شخص جلوئى خودش را مى‌گیرد تا زمین نخورد که ما را هم آقایان دیگر گرفتند.
پرسیدم چه خبر است؟! گفتند: یکى از عوام الناس در بین راه براى بوسیدن پاى آقا روى پاى ایشان افتاده است، که آقا با عصبانیت فرموده بودند: من به آن مقام نرسیده ام که کسى پاى مرا ببوسد، پاى معصوم را باید بوسید، نه پاى مرا، چرا مى‌بوسید؟! آخر باید بین امام و ماموم، معصوم و غیر معصوم فرق باشد، تو که پاى مرا مى بوسى اگر امام معصوم و امام زمان علیه السلام را ببینى چه مى‌کنى؟
و همین طور از ناراحتى تا منزل رنگشان سرخ شده بود و این قدر مواظب بود که حدود معلوم شوند، مرز یک بزرگ با بزرگ دیگر معلوم باشد و مى‌گفت: حد ما این است که دست ما را ببوسند و باقى احترامات، مال آقا امام زمان(روحى له الفداء) است.
حضرت آیت الله فاضل لنکرانی نیز گفته‌اند: در جهت رعایت ادب، فوق العاده مودب بودند. در این باره دو نمونه را ذکر مى‌کنیم: معمول این بود که وقتى خدمت ایشان مى رسیدیم، دست ایشان را مى‌بوسیدیم، ولى گاهى اوقات مانع مى شدند که دستشان را ببوسیم.
هر چند اصرار مى‌کردیم فایده۲اى نداشت. گاهى اوقات نه تنها مانع نمى‌شدند بلکه دستشان را جلو هم مى آوردند این مساله براى من، تا مدتى سوال انگیز بود که سر این کار چیست؟ تا اینکه به خاطر تکرر، سر قضیه را فهمیدم، معلوم شد آنگاه که ما خودمان، به اختیار خدمت ایشان مى‌رسیم، مانع از دست بوسیدن ما نمى‌شود ولى آنگاه که ایشان ما را به خاطر کارى که دارند احضار مى‌کنند، به هیچ وجه اجازه نمى‌دهند دستشان را ببوسیم، زیرا این را بر خلاف ادب مى‌دانستند که فردى را احضار کنند و بعد به او اجازه بدهند دستش را ببوسد.
این دقت ایشان در رعایت ادب براى من بسیار اعجاب آور بود. مورد دیگر را یكى از نزدیكان ایشان كه با ما هم نسبتى داشت، براى من نقل كرد، ایشان فرمود: روزى به همراه آیت الله بروجردى و فرزندشان ، به منزل آقا مى رفتیم دم در كه رسیدیم آقازاده ایشان ، از من زودتر داخل منزل شد. آقا برگشت و با عصبانیت فریاد كشید: آیا نمىدانی ایشان میهمان من هستند؟ چرا جلوتر از ایشان وارد منزل شدى؟
