در پنجم صفر سال ۶۱ هجرى قمرى حضرت رقیه(علیها السلام) مظلومانه به شهادت رسید.حضرت رقیه(علیها السلام) در سن سه سالگى با پدر بزرگوارش به کربلا آمد. بعد از شهادت امام حسین(ع) و اهل بیت و اصحاب(ع)، همراه با اسراء به کوفه و شام برده شد و در مسیر چهل منزل راه شام رنجهاى فراوانى دید. در شام بعد از دیدن سر نورانى پدر در خرابه، آنقدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست، بدن شریف آن حضرت را شبانه دفن نمودند.(۱)

آخرین دیدار امام حسین(ع) با حضرت رقیه(ع)
وداع امام حسین(ع) در روز عاشورا با اهل بیت(ع) صحنه‌ای بسیار جانسوز بود، ولی آخرین صحنه دلخراش و جگر سوز، وداع ایشان با دختری سه ساله بود.

هلال بن نافع، که از سربازان دشمن بود، میگوید: من پیشاپیش صف ایستاده بودم. دیدم امام حسین(ع)، پس از وداع با اهل بیت خود، به سوی میدان می‌آید. در این هنگام ناگاه چشمم به دخترکی افتاد که از خیمه بیرون آمد و با گامهای لرزان، دوان دوان به دنبال امام حسین(ع) شتافت و خود را به آن حضرت رسانید. آنگاه دامن آن حضرت را گرفت و صدا زد: یا ابه! انظر الی فانی عطشان. بابا جان، به من بنگر، من تشنه‌ام.

شنیدن این سخن کوتاه ولی جگر سوز از زبان کودکی تشنه‌‌کام، مثل آن بود که بر زخم‌های دل داغدار امام حسین(ع) نمک پاشیده‌باشند. سخن او آنچنان امام حسین(ع) را منقلب ساخت که بی اختیار اشک از دیدگانش جاری شد. با چشمی اشکبار به آن دختر فرمود: دخترم، می‌دانم تشنه هستی خدا ترا سیراب می‌کند؛ زیرا او وکیل و پناهگاه من است.

هلال میگوید: پرسیدم این دخترک كه بود و چه نسبتی با امام حسین(ع) داشت؟به من پاسخ دادند: او رقیه (ع) دختر سه ساله امام حسین(ع)است.[۱]