به گزارش افکارنیوز به نقل از فارس به نقل از وبلاگ انعکاس، شنیدن این خبر هر ایرانی را خوشحال می کند و شاید برایش سبب افتخار شود ولی این خبر خیلی بیشتر از ارسال ماهواره به فضا نیست حتی قابل مقایسه هم نیست.
ایران نه در اورست هتل و رستوران می سازد نه در کف اقیانوس اطلس تونلی برای قطار؛ بلکه این روز ها آسمان خدا میزبان خود نمایی ماهواه های ایرانی شده است. صنایع هوا فضا و علم ارسال ماهواره به جو زمین، تلاشی بسیار وافر را می طلبد؛ موهبتی که هرکشوری قادر به خلق آن نیست.
آلمان صنعتی خودمان وقتی به علم ارسال ماهواره دست یافت در آن روز جشن ملی گرفتند و همه مردم از شادی به خیابان ها ریختند. ولی ما خود را چنان اسیر رسانه های بیگانه کرده ایم که افتخارات بزرگ خود را کوچک و کارهای کوچک اجنبی را بزرگ می پنداریم.
ماهواره بر سفیر امید، ماهواه امید و اینک ماهواره نوید علم و صنعت، نوید بخش روزهای طلایی صنعت فضانوردی ما خواهد بود ولی در اوج این افتخار یک افسوس بزرگ باید خورد و بر جای خویش جلوس کرد.
ما اولین کشور مسلمان هستیم که به این صنعت به شکل حرفه ای پانهاده ایم و فراتر از آزمایشگاه ماهواره ارسال کرده ایم ما اولین در خاورمیانه هستیم و بعد از روسیه و چین و قزاقستان چهارمین کشور در آسیا خواهیم بود که ماهواره به فضا ارسال می کنیم ولی افسوس که حس خود باوری در میان مردم ما کم رنگ شده است. وقتی خبر به این بزرگی را به گوششان می رسانیم می گویند باز بز و میمون و جک و جانور فرستاده ایم آسمان؟! چرا قدر این رشد عظیم را نمی دانیم؟ چرا این گوهر خود باوری را در خود به امانت نگذاشته ایم که در ده سال دیگر انسان به فضا می فرستیم و تنها در سال ۱۴۱۰ ایرانی مسلمان بر خاک کرات
دیگر سجده شکر خواهد کرد این یعنی تنفس عزتی بزرگ در ریه های یک ایرانی.
ایرانی علم را از گردن ثریا به دوش خود کشیده و امروز گوی سبقت در دستان ایرانی مسلمان است. بهتر است به جای شنیدن اراجیف غربی ها که از آتش حسادت گر گرفته اند برخیزیم و پنجره عقل خود را به روی آسمان حقیقت بگشایم و ببنیم علم ایرانی را که در آسمان به دور زمین گردش می کند.
