به گزارش افکار نیوز به نقل ازآفتاب،محبوبه عمیدی: محققانی که روی گسلهای گرمابی اعماق اقیانوسها مطالعه میکنند، میگویند این گسلها با اسیدی کردن محیط اطرافشان تنوع زیستی منطقه را تحتالشعاع قرار داده و باعث مرگ مرجانها و سختپوستان ساکن اعماق اقیانوس میشوند. از سوی دیگر افزایش دیاکسیدکربن جو میتواند با اثر گلخانهای و گرمتر کردن زمین به این روند انقراض گونههای آبزی دامن بزند.

جیسون هال اسپنسر، پژوهشگر دانشگاه پلیموت که روی گسل‌های گرمابی اعماق اقیانوس تحقیق می‌کند، در گزارشی که به تازگی در انجمن پیشبرد علوم آمریکا ارائه کرده، گفته است: «در حال بررسی آتش‌فشان‌های زیر آب با گسل‌های گرمابی بسیاری مواجه شدم که حباب‌های دی‌اکسیدکربن را مانند جکوزی به محیط اطراف خود وارد می‌کنند. با مطالعه مناطق اطراف آنها می‌توانستم گونه‌های در معرض خطر و گونه‌هایی را که برای زنده ماندن تلاش می‌کنند، شناسایی کنم».

به گزارش بی. بی. سی، دکتر ‌اسپنسر احتمال می‌دهد تا پایان قرن جاری ۳۰درصد از تنوع زیستی اقیانوس‌ها از بین برود. او گسل‌های گرمابی اعماق اقیانوس را مانند ماشین زمان توصیف می‌کند و می‌گوید: «هر چقدر به آنها نزدیک‌تر شویم، pH آب(معیار از اسیدی یا قلیایی بودن آب) کمتر شده و حیات در بستر اقیانوس بیشتر از بین رفته است. آنها مثل ماشین زمان می‌مانند و به ما نشان می‌دهند تا چند دهه آینده چه گونه‌هایی از بین خواهند رفت. در نزدیک‌ترین نقطه به این گسل‌ها با حیات اقیانوسی در پایان قرن بیست‌ویکم مواجه خواهیم شد. در آنجا تنها سخت‌پوستان با پوسته آهکی نیستند که دارند از بین می‌روند بلکه گونه‌های نرم‌تن بسیاری هم دیگر توانایی ادامه حیات را ندارند. گاز دی‌اکسیدکربن محرک تنش‌زایی است. بخشی از آبزیان می‌توانند با افزایش میزان آن تطابق پیدا کنند و تعداد بسیاری هم نمی‌توانند. اگر با همین روند پیش برویم تا پایان این قرن ۳۰درصد تنوع زیستی اقیانوس‌ها را از دست خواهیم داد».

گزارشی که اسپنسر از مطالعه گسل‌های گرمابی در آب‌های قاره اروپا، مناطقی از کالیفرنیا و پاپائو در گینه نو منتشر کرده، نشان می‌دهد تخریب زیستی در تمامی این مناطق با روندی مشابه ادامه دارد. او می‌گوید: «گاهی در نگاه اول به نظر می‌رسد که بعضی از گونه‌ها با این شرایط بسیار خوب کنار آمده‌اند و سریع‌تر از قبل رشد می‌کنند، اما واقعیت اینست که آنها دارند مانند انسانی که در ارتفاعات برای نفس کشیدن تقلا می‌کند، برای ادامه زندگی در شرایط دشوار می‌جنگند. همین گونه‌ها در تابستان با گرم شدن هوا توان مقاومت را از دست خواهند داد و می‌میرند. این مسئله بسیار نگرا‌ن‌کننده است، چون افزایش دی‌اکسیدکربن از یک طرف اسیدیته اقیانوس‌ها را افزایش می‌دهد و از سوی دیگر زمین را گرم و گرم‌تر می‌کند».

در حال حاضر اقیانوس‌های روی زمین بین یک‌سوم تا نیمی از دی‌اکسیدکربن تولید شده توسط انسان را که عمدتا حاصل سوزاندن سوخت‌های فسیلی طی ۲۰۰ سال گذشته است، جذب می‌کنند. این میزان جذب دی‌اکسیدکربن باعثکاهش pH آب آنها به میزان ۰.۱ واحد در pH تعریف شده از ۰ تا ۱۴ شده و اگر افزایش میزان این گاز مطابق پیش‌بینی‌های کنونی پیش برود تا سال ۲۱۰۰، pH در همین مقیاس۰.۴ واحد دیگر کم خواهد شد.

دکتر ریچارد فیلی از مؤسسه ملی جوی و اقیانوسی ایالات متحده میگوید: این تغییرات در برابر روند طبیعی که باید اقیانوسها دنبال کنند، بسیارسریع اتفاق میافتد. ۱۰هزار سال طول کشید تا اتفاق مشابهی در ۵۵میلیون سال پیش رخ دهد و با این حال ۱۲۵هزار سال پس از آن، اقیانوس ها توانستند این تخریب را جبران کنند؛ این زمان برای آبزیان چیزی بین ۲ تا ۱۰میلیون سال به طول انجامید. حالا چطور؟ ما برای جبران خسارتی که سالهاست آغاز شده و طی ۱۰۰ تا ۲۰۰ سال آینده هم به زیستبوم اقیانوسها وارد خواهد شد به دهها هزار شاید میلیونها سال زمان نیاز خواهیم داشت.