هم زمان با دستگیری بابک زنجانی، حسن روحانی با تعیین ضرب‌الاجل یک‌ماهه برای اسحاق جهانگیری، رییس ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی خواستار برخورد قاطع با ویژه‌خواران شده بود، اما ضرب‌الاجل یک‌ماهه روحانی به جهانگیری در هفتم بهمن ماه پایان یافت اما ظاهرا اتفاق خاصی نیفتاد.
به گزارشافکارنیوز؛ در مورد اینکه آیا دولت واقعا می تواند در سال ۹۳ از پس مبارزه با مفسدان اقتصادی برآید یا خیر با دکتر حسین راغفر اقتصاددان ایرانی و استاد اقتصاد دانشگاه الزهرا گفتگو کردیم. او تاکید می کند: «فساد اقتصادی با توجه به فرصت های سیاسی و اقتصادی کشورها شکل گرفته و گسترده می شود. با توجه به گوناگونی جوامع تجلیات متفاوتی دارد. در مورد اقتصاد ایران، عمدتا ریشه فساد در شیوه مدیریت درآمدهای نفتی است و فرآیندهای غیرشفافی که در استفاده از منابع وجود دارد. عمده این منابع، منابع بخش عمومی و طبیعی کشور مانند معادن و نفت و گاز است که شیوه
توزیع آن منشا فساد است یعنی اینکه به چه کسی چه قدر مبالغش را پرداخت کنیم.»
به عقیده وی «اگر قرار است اصلاحی صورت گیرد باید از این محل آغاز شود که دولت ها اصولا علاقه ای به این مسئله ندارند علتش هم این است که با این اقدام محدود می شوند و باید پاسخگو باشند و طبیعی است که علاقه ای به این کار ندارند. بیشترین میزان فساد هم به همین دلیل بیشترین فسادها در طول تاریخ دولت نهم و دهم در طول تاریخ اقتصادی ایران اتفاق افتاد.
راغفر می گوید: «بنابراین حل این مسئله را نمی توان به عهده هیچ کدام از این دستگاه ها گذاشت. فساد ابزاری شده است تا گروه های سیاسی که خود نیز آغشته شده اند، علیه یکدیگر پرونده سازی کنند و از آن مانند شمشیر داموکلس بالای سر هم نگه دارند. برای همین ما شاهد یک نوع هماهنگی بین گروه های مختلف سیاسی هستیم که نوعی تهدید نیز علیه یکدیگر دارند. این تهدید همان برگ های فسادی است که در پرونده خیلی ها وجود دارد. بنابراین امیدی به اینکه این گروه ها بتوانند راهبری یک جریان ضدفساد را شکل دهند انتظاری بی مورد است و محقق نمی شود. این کار باید از سوی رهبری هدایت شود و بدون جهت گیری های
سیاسی و واقعا برای فساد زدایی از ساختار اقتصادی، سیاسی و ادارای کشور باشد.»
این اقتصاد دان ایرانی در آخر تصریح می کند: «بدون این اصلاحات امکان توسعه اقتصادی در کشور امری ممتنع است و ظرفیت های رشد کشور بیش از پیش تضعیف شده و در این فرآیند رقابت های جهانی عقب تر می مانیم و جامعه نیز فقیرتر و اسیب پذیرتر می شود.»
