«حاتم طه الدلیمی» عضو ائتلاف «الانبار المتحد» از حضور تعداد زیادی از عناصر جریان انحرافی تکفیری «المدخلی» در مناطق غرب بغداد و به طور مشخص در منطقه ابوغریب پرده برداشت و درباره طرحهای توسعه طلبانه این گروه خطرناک به سمت استانهای دیگر عراق هشدار داد.
«حاتم طه الدلیمی» تاکید کرد که جریان المدخلی، منطقه ابوغریب را به عنوان مرکز آغاز طرحهای خود برای سیطره بر منبرهای مساجد در استانهای الانبار، صلاح الدین، نینوا و بخشهایی از بغداد قرار داده است تا افکار افراطی خود و هرج و مرج را در این مناطق رواج دهد.
این شخصیت مطرح اهل سنت عراق تصریح کرد که این تحرکات با حمایت شخصیتهای سیاسی بانفوذ عراقی و با نظارت و حمایت آمریکا و عربستان سعودی با هدف برهم زدن امنیت و ثبات عراق دنبال می شود.
الدلیمی تاکید کرد که جریان المدخلی، نسخه جدیدتر از گروه تروریستی داعش است که در حال حاضر برای تحمیل وجود خود در مساجد اهل سنت از طریق نفوذ اجتماعی و تبلیغاتی بدون متوسل شدن مستقیم به سلاح تلاش می کنند.
وی افزود که مرحله آتی ممکن است شاهد استفاده این جریان(مدخلی) از نیروی زور برای تحمیل سیطره باشد.
الدلیمی گفت که حضور تعداد زیادی از عناصر وابسته به جریان مدخلی در منطقه ابوغریب در اطراف بغداد مقدمه سازی برای حرکت و تحرکات آنها به سمت بغداد، استان الانبار، استان صلاح الدین و استان نینوی به شمار می رود.
نگاهی به جریان خطرناک «المدخلی»
خاطر نشان می شود جامی‌ها یا مدخلی‌ها گروهی از سلفیان هستند که در ابتدای دهه 90 میلادی و پس از بالاگرفتن اعتراضات علیه همکاری نظامی حکام عرب حاشیه خلیج فارس با غربی‌ها به ویژه آمریکا ، سر بر آورده و به توجیه حضور نظامیان خارجی در این کشورها پرداختند. به طور کلی شاید بتوان شاخص‌ترین ویژگی این گروه را توجیه ایدئولوژیک رفتار حکام عرب بدون توجه به اصول، احکام دین و اخلاق دانست.
تفکری که امروزه تحت عنوان «مدخلی» یا «جامی» شناخته شده، برای اولین بار به صورت جدی زمانی مطرح شد که محمد امان جامی و ربیع المدخلی وظیفه مشروعیت بخشی به همپیمانی حکومت آل سعود با آمریکا و توجیه حضور نظامی آنان را به عهده گرفتند.
همزمان با افزایش فشار افکار عمومی بر سران کشورهای عربی و درخواست برای اتخاذ موضعی جدی و موثر در برابر جنایات رژیم صهیونیستی علیه مردم نوار غزه، فعالیت این جریان از سلفی‌ها تشدید شد که هرچند حدود سه دهه از پیدایش آنها در برخی کشورهای عربی منطقه می‌گذرد اما به دلایل متعددی فرصت بروز و ظهوری اینگونه پیدا نکرده بودند.
جامیه را محمد امان الجامی که ساکن مدینه منوره بود، بنا نهاد اما مرگ وی در سال 1996 سبب شد ربیع بن هادی المدخلی، راه وی را ادامه داده و با تکمیل نظریات محمد امان جامی، مدخلیه را تئوری پردازی و ارائه کند.
این جریان تا پیش از این یکی از اصول خود را حفظ حکومت پادشاهی و دیکتاتوری در کشورهای عربی و پرهیز از هرگونه انقلاب، تحول و تغییر در حکومت‌ها تعریف کرده و بر آن اصرار می‌ورزید، اما در جریان نبرد طوفان الاقصی مقاومت و متعاقب آن حمله وحشیانه رژیم صهیونیستی به نوار غزه و نیز انفعال یا حتی همراهی برخی حکام عرب با رژیم صهونیستی در حمله به مقاومت فلسطین، بسان هشداری بود که بسیاری را با این پرسش روبرو کرد که ظرفیت توجیه رفتار حاکم نزد مدخلی‌ها تا کجا می‌تواند امتداد داشته باشد.
مدخلی‌ها که خود را تنها نمایندگان سلفیت معرفی می‌کنند، دشمنی با هر گروه اسلامی دیگری که موضعی متفاوت با آنان در برابر حاکم یا حتی در برابر مدخلی‌ها اتخاذ کند را مخفی نمی‌کنند. ربیع المدخلی در مورد کسانی که آنان را اهل بدعت توصیف کرده، می‌گوید، آشکار کردن عیب و گمراهی اینان از واجب‌ترین واجبات است، زیرا این افراد با نیرنگ، خود را در پوشش سلفیت پنهان کرده‌اند و هدفی جز درهم شکستن سلفیت را دنبال نمی‌کنند.
از دیدگاه این فرقه هر واعظ یا خطیبی که مدخلی نباشد یا بدعتگذار است یا فاسق است یا از خوارج به شمار آمده یا کافر است. مداخله را از این جهت که همواره غیر خود را مورد طعن قرار می‌دهند، «مُجرِّحِه» نیز نامیده‌اند. در فکر مدخلی، تخریب دیگر علمای مسلمان و تفسیق آنان، هرچند که جایگاهی والا داشته باشند، نه تنها مانعی ندارد، بلکه آن را وجه تمایز خود از دیگر نحله‌ها دانسته، اوجب الواجبات می‌خوانند و بدان افتخار می‌کنند.
از همین رو بسیاری از شخصیت های اهل سنت مورد ترور شخصیت و حمله و بی مهابای مدخلیون قرار گرفتند. به عنوان مثال افرادی همچون ابوالاعلی مودودی، حسن البنا، سید قطب و برادرش محمد قطب، عبدالله العزام و یوسف القرضاوی صرفا به دلیل داشتن افکاری نامتجانس با افکار مداخله به بدترین شکل مورد وهن و بی احترامی قرار گرفتند.
گسترش مدخلیه در دیگر کشورهای اسلامی
رویکرد افراطی مدخلی‌ها پس از مدتی کوتاه، مورد توجه و تایید حکام سعودی قرار گرفت و ابزارهای گسترده‌ای برای ترویج گفتمان خود در داخل عربستان پیدا کرد و پس از کودتاهای خشن در کشورهایی که بهار عربی را تجربه کردند، به این کشورها منتقل و متعاقباً در تعدادی از کشورهای جهان اسلام گسترش یافت و به ابزاری ایدئولوژیک در اختیار سازمان‌های سرکوبگر رژیم‌های دیکتاتوری نظامی عربی تبدیل شد.
در جریان اختلاف عربستان سعودی و قطر که به محاصره چهار ساله قطر توسط سعودی و همپیمانانش انجامید، مدخلی‌ها خواهان خروج بر حاکم قطر و سرنگونی وی شدند. در این دوره رئیس جمهور ترکیه و حاکم این کشور نیز به دلیل حمایت از امیر و حاکم قطر، از هجمه مدخلی‌ها در امان نبود. در حالیکه بر اساس نظریه مورد قبول مدخلی‌ها بایستی بدون چون و چرا از این حکام اطاعت کرد. همچنانکه حاکمان سوریه، تونس و یمن نیز با وجود تصدی حکمرانی کشورهای خود، به دلیل ناهماهنگی با سعودی، از سوی مدخلی‌ها به رسمیت شناخته نشدند.
سلفی‌های امنیتی؛ مدخلی جایگزین وهابیت ابزار خطرناک‌تر آل سعود
اندیشکده مرصاد در گزارشی آورده است که : اسناد ارائه شده توسط مراکز مطالعات غرب به وضوح حاکی از همکاری دستگاه‌های اطلاعاتی کشورهای میزبان مدخلی‌ها با اعضای این فرقه و حمایت گسترده از آنان با هدف مقابله با جریان‌های اسلامی نهضتی است. به تعبیری دیگر جامیه مدخلیه چیزی جز یک نهاد امنیتی خاص نیست که از طرف دستگاه‌های امنیتی حکومتهای عربی به عنوان ابزار کنترل نهاد دین به کار گرفته می‌شود تا در نهایت کارکردی مشروعیت‌زا برای سیستم حاکمتی داشته باشند. از این روست که برخی ناظران اساسا مدخلی‌ها را دست پرورده و آموزش‌دیده نهادهای اطلاعاتی به شمار آورده و آنان را شایسته داشتن صبغه دینی مستقل نمی‌دانند.
تا جایی که یحیی الحجوری از سلفی‌های دار الحدیث دماج یمن صراحتا همکاری ربیع المدخلی با دستگاه امنیتی سعودی را افشا کرده و می‌گوید:داماد المدخلی که از افسران ارشد امنیتی سعودی است با من تماس گرفت و در برابر پرداخت مبلغ قابل توجهی خواستار همکاری اطلاعاتی ما با سعودی شد.
این سند و نمونه‌های دیگر از این دست اسناد به وضوح از تلاش سعودی برای جایگزینی نفوذ از دست رفته این کشور در جریان به حاشیه رانده شدن وهابیت، به واسطه میدان دادن به مدخلی‌ها پرده بر می‌دارد. همچنانکه تلاش مدخلی‌ها در حمله به حماس و دیگر گروههای مقاومت فلسطین در سایه تلاش حکام سعودی برای عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی و انفعال آنان در قبال جنایات صهیونیستها علیه مردم مظلوم فلسطین را قابل فهم می‌کند. با توجه به سطور فوق باید گفت در عربستان سعودی چیزی تغییر نکرده است. همانگونه که حکام آل سعود طی دهه‌ها وهابیت را برای توجیه ایدئولوژیک اهداف سیاسی خود به خدمت گرفته بودند، اکنون و پس از پایان تاریخ مصرف این فرقه به واسطه بدنامی ناشی از سال‌ها جنایت در کشورهای اسلامی و حتی غیر اسلامی، وظیفه توجیه ایدئولوژیک را به فرقه‌ای جدید و از قضا مطیع‌تر سپرده است. روحانیتی حکومتی که به زودی لزوم و وجوب رابطه با رژیم صهیونیستی را نیز تئوریزه خواهد کرد.
