بعد از شکست کشورهای عربی در چند جنگ در سالهای نخستِ آغاز اشغالگری صهیونیستها در فلسطین، سیاسیون فلسطینی و جهان عرب حداقل به دو دسته تقسیم شدند؛ گروه اول که دست از مقاومت نشستند و معتقدند، تا پایان اشغالگری باید با اسرائیل مبارزه کرد و گروه دوم که راه سازش را در پوشش «مذاکره» و «دیپلماسی» با دشمن در پیش گرفتند و به توافقنامههایی مثل اسلو و کمپدیوید و... بدل شد که نتیجهای جز تداوم جنایات اسرائیل و اشغالگری بیشتر نداشته است.
اکنون که بعد از جنایات جنگی اسرائیل در نوار غزه پس از واقعه هفتم اکتبر 2023، افکار عمومی دنیا بخصوص در غرب هویت اسرائیل را شناخته، یک مسئول فلسطینی در تشکیلات خودگردان فلسطین، سخنانی بر زبان رانده که اثبات کننده استدلالها و خط فکری چندین ساله گروه اول سیاسیون فلسطینی و عربی است؛ کسانی که امروز در قالب گروههای مقاومت فعال هستند و معتقدند تا زمانیکه اشغالگر هست، مبارزه هم هست و مسیر سازش و مذاکره با یهود به نتیجه عادلانه ختم نخواهد شد.
«نظیر مجلی» روزنامهنگار فلسطینی ساکن فلسطین اشغالی در روزنامه سعودی الشرق الاوسط در گزارشی با عنوان «سوریه جدید بارزترین نمونه ستیزهجویی اسرائیل با همسایگانش است» حرف عبرتآموزی از یک مسئول فلسطینی نقل کرد. مجلی نوشت: «در یکی از همین شبهای بارانی اخیر (نوامبر ۲۰۲۵)، در حالی که شهر رامالله در جایی در چند متری مجتمع ریاست جمهوری [تشکیلات خودگردان]، زیر حملات نظامی اسرائیل ناله میکرد، یک مقام فلسطینی با لبخندی تلخ نشست و گفت: «امشب نمیخواهم درباره فلسطین صحبت کنم، یا شعارهایی تکرار کنم از اینکه اسرائیل یک استعمارگر بی حدومرز است. چیزی که الان میخواهم درباره آن صحبت کنم سوریه است».
الشرق الاوسط در این گزارش نوشت: «این مقام فلسطینی معتقد است، سوریه بزرگترین دلیل و گواهی است که نشان میدهد بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، نه تنها صلح واقعی نمیخواهد، بلکه نمیخواهد اسرائیل، همسایهای هم داشته باشد؛ بویژه پس از آنکه رهبری سیاسی جدید در دمشق، موضع روشنی مبنی بر عدم تمایل به جنگ یا خصومت با اسرائیل اتخاذ کرد؛ اسرائیلی که با این وجود همچنان با انجام عملیات نظامی وحشیانه به نقض حریم شام ادامه میدهد».
روزنامه سعودی افزود: «این مقام فلسطینی تلاش کرد ثابت کند که دولت اسرائیل نه فقط با مردم فلسطین، بلکه با کل جهان عرب سرِ ستیز دارد و گفت: "اگر حماس بود که در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ جنگ علیه اسرائیل را آغاز کرد؛ اگر حزبالله اقدام به گلولهباران اسرائیل کرد و اگر حوثیها[ی یمن] به «جنگ پشتیبانی» (از غزه) که ایران خواستار آن بود، پیوستند و اگر ایران بود که از آن حمایت و به آن تشویق کرد... اما در مقابل همه اینها، این سوریه [جولانی] بود که تصمیم گرفت، خارج از این صحنه [ضد اسرائیلی] بایستد یا حتی فراتر از این نیز عمل کند"».
این مسئول فلسطینی با اشاره به اینکه سران جدید سوریه پس از به قدرت رسیدن، نیت و سیاست خود را کاملا آشکارا بیان کردند و گفتند که «سوریه هیچ تهدیدی برای هیچ یک از همسایگان، از جمله اسرائیل، ایجاد نمیکند» و از طرفی با سقوط بشار اسد و از بین رفتن نقطه اتکای ایران در سوریه، این موقعیت استراتژیک در منطقه میتوانست نقطه همگرایی منافع اسرائیل و سوریه جدید باشد، گفت: «من میترسم که اسرائیلیها این حقایق را فراموش کرده باشند، زیرا خاک سوریه دیگر پناهگاهی برای شبهنظامیان [متحد] ایران نیست»در سخنانی عبرتآموز و یادآور آیه 120 سوریه بقره (وَلَن تَرضَىٰ عَنکَ الیَهودُ ولَا النصَٰرَىٰ حتّىٰ تتَّبِعَ مِلَّتَهُم)، این مقام فلسطینی گفته، آمریکا، ترکیه و آذربایجان هم که تلاش کردهاند میان سوریه جدید و اسرائیل میانجیگری کنند تا تفاهمات امنیتی بین دمشق و تلآویو حاصل شود، حتی اسرائیل که از غیرمستقیم بودن مذاکرات گله و شکایت کرده، سوریه [به رهبری جولانی] پذیرفته که مذاکرات مستقیم برگزار شود و شش جلسه مذاکره هم میان اسعد شیبانی وزیر خارجه جولانی و رون درمر وزیر امور راهبردی رژیم هم برگزار شده و حتی دمشق پیشنهاد اجاره 15 ساله منطقه جولان به اسرائیل را داده (منوط به خروج اسرائیل از مناطق اشغالی)، و همچنین دمشق پیشنهاد پیوستن به «توافقنامههای ابراهیم» را داده که معنایش دراز کردن دست صلح سوریه به سوی اسرائیل است و این همان آرزوی اسرائیل از 1948 تاکنون است که فراهم شده، اما [شما فکر میکنید] پاسخ اسرائیل [به این همه نرمش و سازش] چه بوده است؟
این مقام فلسطینی در پاسخ این سخن خود گفته: «اسرائیل چه واکنشی [به این همه امتیاز] نشان داد؟ راه تهدید را انتخاب کرد. واقعیت این است که از دسامبر ۲۰۲۴، قبل از اینکه سران جدید در دمشق حتی فرصتی برای استقرار پیدا کند، اسرائیل تقریباً ۵۰۰ حمله هوایی به فرودگاههای نظامی و پایگاههای ارتش انجام داده و ۸۵ درصد از قابلیتهای دفاعی سوریه را نابود کرده است. اسرائیل ۴۵۰ کیلومتر مربع از خاک سوریه را اشغال کرده که از قلههای کوه هرمون تا استان درعا امتداد دارد و بیش از ۷ کیلومتر در خاک سوریه نفوذ کرده و همچنین تا عمق ۲۰ کیلومتری به حملات زمینی دست زده و ۹ پایگاه نظامی در عمق خاک سوریه تأسیس کرده است».این مقام فلسطینی با بیان اینکه «علاوه بر این، اسرائیل به بهانه حفاظت از متحدان دروزی و حمایت از حقوق آنها، آتش درگیریهای داخلی سوریه را شعلهور کرد، در حالی که [همین] شهروندان دروزی در اسرائیل، قربانی تبعیض نژادی دولتهای اسرائیلی هستند» یک اعتراف تاریخی درباره یکی از واقعیتهای بحران سیزدهساله سوریه کرد و گفت، «اسرائیل با استناد به روابط قبلی سران جدید سوریه با "جبهه النصره"، شروع به زیر سوال بردن نیات سران جدید دمشق کرده، در حالی که بیمارستانهای صحرایی متعلق به ارتش اسرائیل یا بیمارستانهای صفد، حیفا و تلآویو، در سالهای گذشته بسیاری از زخمیهای جبهه النصره را پذیرش و درمان کرده بودند».
در پایان، این مسئول فلسطینی که هویتش فاش نشده، به اشتباه تاریخی گروه دوم سیاسیون فلسطینی و عربی ادامه میدهد و میان آمریکا و اسرائیل تمایز قائل میشود و میگوید: «بسیاری معتقدند که تنها کاخ سفیدِ ترامپ میتواند اقدامات نتانیاهو علیه سوریه را مهار کند» حال آنکه اسرائیل با تمامی جنایات جنگیاش که صدای جهانیان را در آورده، مورد حمایت و پشتیبانی کامل دولتهای آمریکایی است.از طرفی دیگر این مسئول در پایان جملهای بیان کرده که نشان از نگرانی گروه دوم سیاسیون فلسطینی و عرب دارد؛ آن دسته از سرانی که با وجود چنین جنایات جنگی باز هم حاضرند با این رژیم سازش کنند و دل در گرو خواستهها و تمایلات اسرائیل دارند. او گفته، برخی میپرسند «اسرائیل با این نوع برخورد با سوریه (جدید)، به محیط پیرامونی منطقهای خود چه پیامی میفرستد؟». منظور این مقام فلسطینی این است که آیا اسرائیل حواسش به این هست که با چنین رفتار وحشیانهای حتی با سوریه جدید که حاضر به سازش کامل است، چه پیامی به کشورهای موافق و مخالف سازش با خود میدهد و موضع چه کسانی و چه کشورهایی را تقویت میکند؟حرف این مقام فلسطینی درست است؛ این رفتار اسرائیل که بیانگر هویت و ماهیت واقعی صهیونیستها و آمریکاییهاست، موضع همیشگی انقلاب اسلامی ایران و جنبشهای آزادیبخش و محور مقاومت را تقویت میکند، مبنی بر اینکه مسلمانان هر چقدر در مقابل دشمن صهیونیستی و آمریکایی، سازش بیشتری به خرج بدهند، دشمن، جنایت و اشغالگری خود را افزایش میدهد و «هرگز یهود و مسیحیان از تو راضى نخواهند شد مگر آنکه به آیین آنها گردن نهی... و البته اگر از میل و خواسته آنها پیروى کنى... دیگر از جانب خدا یار و یاورى نخواهى داشت» (120 بقره).
