رژیم صهیونیستی میگوید گذرگاه رفح را برای کمک انسانی باز میکند، اما فلسطینیها میگویند هدف چیز دیگری است: خالیکردن غزه از سکنه. تجربه تاریخی، سیاستهای میدانی و شرط خروج یکطرفه نشان میدهد رفح نه مسیر نجات، بلکه ابزار جابهجایی اجباری است.
قمامهای اسرائیلی سوم دسامبر (۲ هفته پیش) اعلام کردند که گذرگاه رفح به زودی با اهادف بشردوستانه باز خواهد شد. واکنش فوری مصر و برخی دیگر از کشورهای عربی مخالفت با این طرح بود.
فلسطینیها و کشورهای عربی معتقدند که مسئله جلوگیری از خروج نیست؛ مسئله نبود تضمین بازگشت است. رژیم صهیونیستی صراحتاً اعلام کرده رفح فقط یکطرفه باز میشود، یعنی خروج بدون حق بازگشت. نتیجه اینکه این طرح، مقدمهای برای آوارگی اجباری است.
الگوی تاریخی اخراج
- سال ۱۹۴۸: اخراج ۷۵۰ هزار فلسطینی؛ ممنوعیت بازگشت.
- سال ۱۹۶۷: منع بازگشت فلسطینیان شاغل یا محصل خارج از سرزمین.
- رانه باختری: ۵۸ سال شهرکسازی و اخراج مستمر.
رژیم صهیونیستی در ۲ سال سال گذشته:
- حدود ۵۵ هزار دونم زمین فلسطینی را مصادره کرده است
- ۲۸۰۰ فلسطینی را در کرانه باختری آوارده است.
- در قدس در ۲۵ سال گذشته بیش از ۱۰ هزار اقامت را لغو کرده است.
غزه پس از اکتبر ۲۰۲۳
- تلاش مکرر برای کوچ اجباری جمعی
- تقسیم غزه به مناطق جدا با کریدورهای نظامی
- فشار مستمر برای راندن جمعیت از شمال به جنوب
- بمبارانهای پیاپی با هدف نهایی: راندن مردم به سمت مرز مصر
چرا مصر مخالفت کرد؟
- طرح اسرائیل، دورزدن تعهدات مرحله دوم آتشبس است، از جمله:
- عقبنشینی از غزه
- کمک به بازسازی
- اداره غزه توسط کمیته فلسطینی
- استقرار نیروی امنیتی تثبیتکننده
- هدف اسرائیل تغییر بحث از بازسازی به خالیسازی جمعیت است.
سیاستهای مکمل فشار
- ادامه بمباران و کشتار غیرنظامیان در نوار غزه
- جلوگیری از ورود غذای کافی و دارو به منطقه
- ممنوعیت مصالح بازسازی و سرپناه موقت در غزه
- تشدید رنج، بهویژه در زمستان سخت
الجزیره در پایان نوشته: گذرگاه رفح باید دوطرفه باز شود نه ابزاری برای اخراج. این گذرگاه نباید دروازه تبعید باشد؛ باید مسیری باشد که حق بازگشت و کرامت انسانی فلسطینیان در آن به رسمیت شناخته شود.
