به گزارش افکارنیوزبه نقل از فارس، اندیشکده «شورای آتلانتیک» در مقاله‌ای به قلم «سرور کاشمری» عضو ارشد «برنامه امنیت بین المللی شورای آتلانتیک»، در خصوص «میل وافر ایالات متحده به اشتغال به جنگ» نوشت: در گذشته‌ای نه چندان دور، بریتانیا قدرت برتر جهان بود و هیچ چیز توان مقابله با قدرت و خواست بریتانیا را نداشت و به قول معروف خورشید در امپراتوری بریتانیا هرگز غروب نمی‌کرد. در آن روزگار بریتانیا بر اریکه سلطه تکیه زده بود و اکنون، ایالات متحده جای آن را گرفته است. حالا در هر نقطه پرت و دور افتاده‌ای از جهان، خورشید همواره بر فراز یک پایگاه
نظامی آمریکا طلوع می‌کند.
*آمریکا همچنان طالب جنگ است
به نظر می‌رسد ایالات متحده در راستای نیل به هدف خود مبنی بر گسترش قدرتش در سراسر جهان و آزاد کردن جهان از شرارت و بدی، هنوز مشغول آماده سازی خود است و به اصطلاح دارد خودش را گرم می‌کند.
به نظر می‌رسد سلسله جنگ‌های یازده سال اخیر تمامی ندارد و قرار است همچنان ادامه داشته باشد؛ حضور نظامی استراتژیک ارتش آمریکا در افغانستان در آینده‌ای قابل پیش بینی، تمرکز بر آسیا برای کنترل قدرت فزاینده چین، عملیات مخفیانه نظامی در آفریقا، پرواز هواپیمای بدون سرنشین مسلح بر فراز یمن و مذاکرات مغرورانه راجع به جنگ علیه ایران و مداخله نظامی در سوریه.
*آمریکایی‌ها طرفدار جنگ طلبی هستند
ممکن است عده‌ای گمان کنند که آمریکایی‌ها که سه ماه دیگر انتخابات ریاست جمهوری در کشورشان برگزار خواهد شد، بخواهند قاطعانه راجع به بازپرداخت مالیات‌های خود که بر سر این جنگ‌های بی‌پایان سرمایه گذاری شده، جنجال کنند. باوجود شواهدی دال بر اینکه قدرت نظامی مانند قبل نمی‌تواند تسلط یک کشور بر کشورهای دیگر را تضمین کند اما آمریکایی‌ها مایلند که همچنان به حضور فعال خود در مناقشات نظامی در سراسر جهان ادامه دهند و کماکان، خون و پول امریکایی‌ها برای ابقای ایالات متحده در جایگاه قدرتمندترین کشور جهان صرف شود.
*بودجه نظامی آمریکا بیش از مجموع بودجه ۱۰ کشور متحد آن است
چه دلیل دیگری می‌تواند حمایت جهانی از افزایش مستمر بودجه نظامی آمریکا را –درحالی که آمریکا هیچ رقیب نظامی ندارد - توجیه کند؟ بودجه کنونی دفاعی آمریکا بالغ بر ۷۵۰ میلیارد دلار است که این مقدار، از مجموع بودجه‌های نظامی ۱۰ کشور بیشتر است؛ ۱۰ کشوری که از لحاظ اختصاص بودجه برای مسائل دفاعی با ایالات متحده برابری می‌کنند. هشت کشور از این کشورها، متحدان آمریکا محسوب می‌شوند. در این میان، هندوستان تقریبا متحد آمریکاست و تنها یکی از این ۱۰ کشور یعنی چین، ممکن است روزی رقیبی برای ایالات متحده محسوب شود که بودجه دفاعی این کشور هم در سال آینده، فقط حدود ۱۴ درصدِ بودجه
دفاعی آمریکا خواهد بود.
*وضعیت سربازان آمریکایی برای مقامات کاخ سفید اصلا مهم نیست
شاید عده‌ای گمان کنند که ایالات متحده با این میل وافر به اشتغال نظامی دائمی در سطح جهانی، به فکر تامین رفاه کسانی که یک دهه است در مکان‌های پرت و دورافتاده در پادگان‌های نظامی مستقر هستند نیز توجه دارد اما متاسفانه این طور نیست. بنا به گزارشی که در ۱۸ ماه می سال ۲۰۱۲ از شبکه «سی بی اس» راجع به بازگشت «نیروهای رزرو و گارد ملی ایالات متحده» پخش شد، نرخ بیکاری در برخی واحدها به ۳۰ درصد می‌رسد که سه برابر این میزان در سطح ملی است. بسیاری از کهنه سربازان فقط برای اینکه حقوق ماهانه‌ای داشته باشند به طور داوطلبانه خواهان بازگشت به جنگ هستند. این تصور که بازگشت به خانه
می‌تواند دشوارتر و طاقت فرساتر از بازگشت به میدان جنگ باشد، دلخراش و شرم‌آور است.
*در افغانستان هر روز یک سرباز آمریکایی می‌میرد
جنگ در افغانستان را در نظر بگیرید که طولانی‌ترین جنگ در تاریخ ایالات متحده است. سیاستمداران هر دو حزب، سرنوشت مردان و زنانی را که در آن مکان دور افتاده و پر از بدبختی می‌میرند، فراموش کرده‌اند.
مطابق گزارش نشریه «گاردین»، هر روز یکی از این سربازان جان خودش را از دست می‌دهد؛ جنگ در افغانستان تاثیر چندانی بر کمپین انتخاباتی ایالات متحده نگذاشته است. باوجود اینکه ۸۰ هزار سرباز آمریکایی همچنان در افغانستان در حال جنگ هستند و هر روز یکی از آنها جان خودش را از دست می‌دهد، کنگره و رئیس جمهور کماکان به آن توجهی نشان نمی‌دهند.
* «صلح آمریکایی» به یک «رودیارد کیپلینگ» آمریکایی نیاز دارد
شاید چیزی که آمریکا در حال حاضر و حین ادامه مسیر نئوامپریالیستی خود به آن احتیاج دارد یک «رودیارد کیپیلینگ» باشد. این نویسنده و شاعر انگلیسی با اشعار و نثری مهیج و حیرت‌انگیز و در قالب عباراتی فراموش نشدنی افتخار، خون و نژاد و وحشیگری یک سرباز انگلیسی معمولی را به تصویر می‌کشید.
تقریبا هیچکس جنگ بین افغانستان و بریتانیا را طی سال‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۳۸ به خاطر نمی‌آورد. در این جنگ، هزاران بریتانیایی کشته شدند ولی با گذشت سال‌های متمادی از آن افتضاح تاریخی، اشعار کیپلینگ همچنان به یادماندنی و تازه هستند:
وقتی زخم خورده و مجروح بر دشت‌های افغانستان افتاده‌ای
و زنی میاید که هرچه را که باقی مانده تکه تکه کند و با خود ببرد،
فقط تفنگت را بردار و به سرت شلیک کن
و مانند یک سرباز به سوی پروردگارت رو کن
پس بیایید برای صلح آمریکایی در دهههای پیش رو یک کیپلینگ پیدا کنیم. یک شاعر آمریکایی که اشعارش، سربازان آمریکایی را که چهار گوشه جهان را زیر پا میگذارند همراهی کند. اگر آنها نتوانند پیروزی خود را ببینند، بگذارید حداقل این اشعار و نوشتهها را به آنها تقدیم کنیم که قطعا بیش از آنها عمر خواهد کرد.
