به گزارش افکارنیوز، یک معلم در ایالت نیویورک آمریکا که از دانش‌آموزان خواسته بود به عنوان تکلیف انشا خود را جای نازی‌ها تصور کنند از خدمت معلق شده است.
اشاره‌ای به هویت این معلم نشده اما آسوشیتدپرس گزارش داده وی برای یاد دادن هنر نوشتن به قصد متقاعد کردن دیگران به دانش‌آموزانش از آنها خواسته نامه‌ای فرضی به یکی از مقامات دولت نازی بنویسند و در آن تنفر خود از یهودی‌ها را بیان کنند.
وی که معلم درس زبان انگلیسی در دبیرستان آلبانی در ایالت نیویورک است به خاطر دادن این تکلیف به دانش‌آموزان با انتقادهای گسترده‌ای از طرف مقامات مدرسه روبرو شده است.
«واندن وینگارد»، مدیر منطقه‌ای مدارس ایالت نیویورک، با ترتیب دادن یک کنفرانس خبری، مراتب عذرخواهی خود بابت اشتباه این معلم را ابراز کرده و از تعلیق وی از خدمت خبر داده است.
وینگارد گفته فکر نمی‌کند این تکلیف از روی بدخواهی به دانش‌آموزان داده شده باشد اما این اقدام «سطحی از بی‌توجهی را نشان می‌دهد که ما آن را تحمل نمی‌کنیم.»
* آزادی بیان: یک بام با دو هوا
آمریکا در حالی که بارها به صراحت توهین به مبانی اعتقادی ادیان را از جلوه‌های پایبندی به اصل آزادی بیان به شمار آورده است، حتی عدم توجه و احتیاط در رفتارهای خصوصی‌ای که به طریقی می‌تواند به هولوکاست مرتبط باشد را خط قرمزی با پیامدهای منفی به شمار می‌آورد.
به عنوان مثال، شهریور ماه سال گذشته ساخت فیلمی موهن به ساحت مقدس پیامبر اسلام، تظاهرات میلیون‌ها مسلمان در سرتاسر جهان را به همراه داشت، اما «هیلاری کلینتون» وزیر خارجه وقت آمریکا در آن زمان گفت: «آمریکا شهروندانشان را از ابراز کردن دیدگاه‌هایشان محروم نمی‌کند.»
جدیدترین مصداق توهین به ادیان در پوشش آزادی بیان را هم می‌توان اهانت شدید روزنامه آمریکایی به مقدسات دین اسلام در روز ۱۱ فروردین دانست.
* آیا توهین به ادیان در میثاق‌های بین‌المللی حقوق بشر آزاد است؟
این اقدامات در حالی صورت می‌گیرند که ادعای توسل به اصول آزادی بیان برای توجیه توهین به ادیان و مبانی اعتقادی، حتی با مفاد کنوانسیون‌ها و میثاق‌های بین‌المللی حقوق بشر هم(که البته همه کشورها در نوشتن آن مشارکت نداشته‌اند) سر سازگاری ندارد.
نگاهی اجمالی به این معاهدات نشان می‌دهد حق آزادی بیان، به هیچ روی حقی «مطلق» و بی‌حد و مرز دانسته نمی‌شود و از این حق نمی‌توان به عنوان بهانه‌ای برای هتک حرمت یا توهین به دیگران استفاده کرد.
به عنوان مثال در ماده ۱۹ معاهده بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی آمده است:
بند ۱) هر فردی حق دارد، بدون مزاحمت، عقاید خودش را داشته باشد.
بند ۲) هر کس از حق آزادی بیان برخوردار است.
بند ۳) اعمال حقوق تصریح شده در بند ۲ این ماده مستلزم رعایت وظائف و مسئولیت‌های خاصی است. لذا اِعمال آن ممکن است تابع محدویت‌های معینی شود که باید در قانون تصریح شده و برای امور ذیل ضرورت داشته باشد:
الف) برای احترام به حقوق یا حیثیت دیگران؛ ب) برای حفظ امنیت ملی یا نظم عمومی یا سلامت عمومی یا اخلاقیات.
بنابراین بند سوم این معاهده، حق آزادی بیان را در صورتی که نافی حقوق یا حیثیت دیگران باشد، محدود می کند.
شمار دیگری از اعلامیه‌های حقوق بشر هم به صراحت حق آزادی بیان را حقی مشروط دانسته‌اند و آن را در صورت تعرض به حیثیت افراد یا گروه‌های دیگر محدود کرده‌اند.
از طرف دیگر، در حالی که در غرب توهین به اسلام و مقدسات اسلامی به راحتی پذیرفته شده و با آن به عنوان مصادیق آزادی بیان برخورد می‌شود، برخی مفاهیم دیگر در این کشورها هستند که حتی تحقیقات علمی درباره آنها هم جزو محرّمات قلمداد می‌شود.
هولوکاست یکی از همین مفاهیم است که انکار آن در ۱۶ کشور جهان و همچنین در قلمرو رژیم صهیونیستی مصداق جرم محسوب شده و مشمول مجازات کیفری است.
