در سپتامبر ۲۰۱۵ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را با عنوان "برنامه کاری برای 2030، دگرگون کردن جهان و توسعه پایدار" تصویب کرد.
این قطعنامه ۱۷ دستور کاری را برای توسعه پایدار کشورهای عضو سازمان ملل فهرست می‌کند.
آموزش یکی از بخش های هفده‌گانه برنامه توسعه پایدار سازمان ملل است و در آن ضرورت آموزش‌های جنسی برای کودکان و نوجوانان با هدف کاهش آسیب‌های جنسی مورد توجه قرار گرفته و از کشورهای عضو درخواست شده است که به این آموزش‌ها توجه جدی نشان دهند.
در دولت فعلی، مورخ ۲۵ شهریور ۱۳۹۵ هیأت وزیران تصویب‌نامه‌ای را منتشر کرد که دستور ایجاد "کارگروه ملی آموزش ۲۰۳۰ " را صادر می‌کرد. وظیفه این کارگروه "ارائه راهکارهایی برای تحقق اهداف ۲۰۳۰" تعیین شده و در بند سوم آن آمده بود: "دستگاه‌های اجرایی برای تحقق اهداف برنامه آموزش ۲۰۳۰ موظف به اجرای تصمیمات این کارگروه می‌باشند."
این ماجرا حاشیه‌های فراوانی به‌دنبال داشت و با هشدار دلسوزان و کارشناسان نسبت به تبعات منفی مترتب بر این متد آموزشی، اجرای سند 2030 متوقف شد.
حالا تحقیقات علمی ثابت کرده است که آموزش‌های جنسی برای این رده‌های سنی، باعث افزایش آسیب‌های جنسی می‌شود.
وب‌سایت انگلیسی "دیلی میل" در این باره گزارش داد: آموزش‌های جنسی برای نوجوانان باعث کاهش آمار بارداری‌های ناخواسته نمی‌شود، بلکه خود یکی از دلایل بارداری نوجوانان است.»
گزارش دیلی میل از آسیب‌های آموزش جنسی برای نوجوانان
در این گزارش از قول "دیوید پاتون" (David Paton) استاد دانشگاه ناتینگهام و "لیام رایت" (Liam Wright) مدرس دانشگاه شفیلد تصریح شده است که حسب تحقیقات علمی، گمراه کننده بودن نظریه‌های لیبرالیستی درباره ضرورت ارائه آموزش‌های جنسی به کودکان ثابت شده است.
طبق این تحقیقات، آموزش‌های جنسی در آن رده سنی دقیقا نتیجه برعکس داده، عوارض هولناکی در پی داشته و باعث تشدید ناهنجاری‌های جنسی در نوجوانان شده است.
دیلی میل ادامه می‌دهد: به استناد این پژوهش میدانی که در مجله اقتصاد بهداشت"the Journal of Health Economics" به چاپ رسیده است، مدارسی که در قبال برنامه آموزش جنسی مقاومت نشان داده‌اند، با آسیب‌های کمتری نسبت به سایر مدارس مواجه بوده‌اند و متقابلا هرجا دولت بر ارائه آموزش‌های جنسی اصرار کرده، آسیب‌ها بیشتر شده است.
بخشی از تحقیقات آکادمیک درباره آسیب آموزش‌های جنسی به نوجوانان (سند 2030)
شایان ذکر است که در جهان امروز، برنامه‌ریزی قدرت‌ها برای تسلط بر ملت‌ها از پیچیدگی‌های بسیار زیادی برخودار شده و سند موسوم به 2030 یکی از آن‌هاست.
قدرت‌های تمامیت‌خواه با برنامه‌های دقیق برای استحاله فرهنگی کشورهای هدف، از دوران کودکی حمله به ارزش‌های اخلاقی و اعتقادی را سازماندهی کرده و نظام تربیتی خود را دیکته می‌کنند.
این در حالی است که همین برنامه‌ها در کشورهای غربی منسوخ شده و تبعات منفی‌شان به ثبت رسیده است.
