رابرت فیسک
قطر هم در زمزه متحدان آمریکا بود که ویکی لیکس آب پاکی را بر دستان آن ریخت. با وجود انکه بر اساس این اسناد، قطر در نگاه امریکایی ها یک منبع تامین کننده تروریسم بود، کاخ سفید تمام عزم خود را جزم کرد تا رابطه با دوحه و شخص حامد بن خلیفه ال ثانی امیر قطر دستخوش حوادثناخوشایند نشود.



به گزارش افکار به نقل از خبرآنلاین، ال ثانی تنها رهبری است که تنها هفت ثانیه پس از ورود به دفتر معاون رئیس جمهوری سابق آمریکا، محل را با عصبانیت ترک می کند. الجزیره انگلیسی هم تا کنون چند گزارش از وی و کشورش تهیه کرده با این مضمون که قطر شاید کشوری با مساحت اندک باشد اما حجم تاثیرگذاری این کشور بر منطقه بسیار است.
امیر قطر سیاستمداری باهوش است با حس شوخ طبعی قابل توجه. وی یک بار به یک امریکایی گفت: اگر من امریکایی ها را از بزرگترین پایگاه انها در قطر بیرون برانم، برادران عربم به قطر حمله خواهند کرد.

زمانی که مخاطب این سخنان از امیر می پرسد: چه می کنید اگر اظهارات شما به گوش امریکایی ها برسد؟ وی با صدای بلند قهقه می زند و می گوید که همه را تکذیب خواهم کرد. بنابراین جای تعجبی نداشت اگر امیر قطر پس از افشاگری های ویکی لیکس هم همه چیز را تکذیب می کرد. ویکی لیکس در بخش هایی از این افشاگری ادعا می کند که امیر قطر از شبکه های در اختیار خود برای پیشبرد اهداف سیاسی خود استفاده کرده است. الجزیره بی شک از حس خجالتی که افشاگری های ویکی لیکس نصیب کاخ سفید کرد لذت می برد. هر دو کانال خبری الجزیره این افشاگری ها را تمام و کمال پوشش دادند.

زمانی که ویکی لیکس ادعا کرد که نوری مالکی نخست وزیری عراق در جریان شکنجه ها در زندان های این کشور بوده و امریکا چشمان خود را بر این حقیقت بسته است، الجزیره تصویر فرمانده سابق آمریکا در عراق را چند بار نشان داد که تلاش می کرد از زیر بار سوال های خبرنگاران دربرود. امیر به خوبی می داند که چگونه آنهایی را که سر راهش قرار می گیرند، گرفتار حس شرمساری کند. امیر قطر از ثروت هنگفتی برخوردار است و گفته می شود که در لبندن بهترین امارت ها از آن وی است. وی به هیچ وجه تحمل حرف تند شنیدن را ندارد. وی در زمان ریاست جمهوری جورج بوش سفری به واشنگتن داشت و برای ملاقات با دیک چنی معاون اول وقت به دفتر وی دعوت شد. امیر قطر وارد اتاق می شود و فایل قطوری را روی میز دیک چنی می بیند که بر روی آن نوشته شده است: الجزیره. امیر قطر ار دیک چنی علت وجود این فایل را در این دیدار می پرسد و آقای معاون هم با خیال راحت پاسخ می دهد: می خواهم انتقادهای خود را از پوشش اخبار عراق در الجزیره به اطلاع شما برسانم.

امیر قطر هم با صراحت می گوید: در این صورت باید با سردبیر این روزنامه صحبت کنید نه با امیر قطر. " وی سپس بی اندک تاملی اتاق دیک چنی را ترک می کند.
اکنون سوال اینجاست که آیا شبکه الجزیره در حقیقت وجه المصالحه در اختیار امریکا است؟ شواهد نشان می دهد که این شبکه در حقیقت اصلی ترین ابزار سیاسی و دیپلماتیک در اختیار امیر قطر است. زمانی که شبکه الجزیره دست از سر خاندان ال سعود در عربستان برداشت، رابطه میان ریاض و دوحه هم گسترش یافت. البته رسالت اصلی شبکه الجزیره این است که داستان سرایی می کند و سپس برای نشان ندادن این داستان ها بر سر دوستان عرب منت می گذارد.

قطر به خوبی می داند که چگونه برادران عرب خود را اذیت کند. رئیس جمهوری مصر حسنی مبارک به شدت از ربوده شدن پرونده فلسطین توسط امیر قطر دلخور است. قاهره همواره مناقشه خاورمیانه را تبدیل به ابزاری کرده بود برای امتیاز گیری از ایالات متحده و ناز و کرشمه پردازی برای کاخ سفید نشین ها. امیر قطر هم از حزب الله لبنان در جریان جنگ ۲۰۰۶ حمایت کرد و هم از حضور رئیس رژیم صهیونیستی در میان دانشجویان قطری در دوحه شاد شد.

قطر با اسرائیل هم رابطه تجاری قابل توجهی دارد. امیر قطر حتی در مسائل لبنان هم برای خود حق دخالت قائل است. اگر تا پیش از این همگان از قدرت خاندان سعود در منطقه سخن می گفتند، اکنون توافقنامه دوحه بر سر زبان ها افتاده است که منجر به برقراری ارامش نسبی میان دولت مرکزی در لبنان و حزب الله شد.
قطر این روزها موی دماغ مصر هم شده است. امیر قطر به راحتی می تواند انتخاب حسنی مبارک را در انتخاباتی فرمایشی که ظاهرا حزب حاکم بیش از هشتاد درصد آرا را در آن به دست آورده است، زیر سوال ببرد. زمانی که مبارک وارد دوحه شد خواستار بازدید از الجزیره شد. وی پس از این بازدید با تعجب گفت: می خواهید بگوئید این جبعه کبریت به این کوچکی تا این اندازه برای من دردسر درست کرده است؟ البته که آقای مبارک حرف راست را بر زبان راند.

درک این که چه چیزی قطر را کشوری با این شکل و شمایل کرد، کار چندان آسانی نیست. گاز مایع در این کشور بی نهایت است اما صادرات آن آسان نیست چرا که برای حمل و نقل باید فریز شود و این پروسه یعنی صرف چند میلیون دلار. بسیاری قطر را سرزمین رویا می دانند چرا که نیمی از جمعیت آن را خارجی ها تشکیل می دهند. در قطر نه از پارلمان خبری است و نه از دموکراسی. امیر قطر زمانی که پدرش به هلند سفر کرده بود در کودتایی آرام و بدون خونریزی همه چیز را در دست گرفت. البته در قطر شما پلیس مخفی هم نمی بینید.

حقیقت دارد که امیر قطر بابت برنامه هسته ای ایران نگرانی هایی دارد. قطری ها هم اندازه خاندان سعود از رشد و بالنده گی ایران واهمه دارند. آنها دو سال پیش از امریکا خواستند که اندکی پایگاه نظامی خود را از پایتخت دور کنند. امیر قطر خوش ندارد شاهد درگیری میان ایران و ایالات متحده آن هم درست بیخ گوش خود در دوحه باشد. درست است که ایرانی ها دفتر الجزیره را در تهران پس از انتخابات ریاست جمهوری پلمپ کردند اما این برای قطری ها چیز عجیبی نیست چرا که رئیس جمهوری سابق آمریکا هم تهدید به بمباران دفتر الجزیره را در پرونده کاری خود دارد.

اما رابطه میان القاعده و طالبان با کشورهایی نظیر قطر؟ این رابطه ریشه در تاریخ دارد. این کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس بودند که بن لادن را خلق و تغذیه کردند تا رودرروی روسیه و بعدها پاکستان بایستد . بابراین چرا فکر می کنید که می توان این رابطه را خلق الساعه از میان برداشت؟ در جهان عرب همه می دانند که در دنیای دیپلماسی باید در دو مسیر گام بردارند: یکی ارتباط با گروه های شبه نظامی و دیگری امریکا. ایالات متحده باید بسیار قدردان این بخت و اقبال باشد که دیگر از ناسیونالیسم عربی خبری نیست. جریان هایی مانند وهابی گری ممکن است غیرت عرب را به جوش آورد اما اقتصاد و تجارت این روزها مشتری بیشتری دارد .