به گزارش افکارنیوز به نقل از ايسنا ـ علي زماني: سالها پیش، پیش از یک انتخابات مهم و سرنوشتساز، یکی از آقایانی که آمده بود تا فلک را سقف بشکافد و طرحی نو دراندازد و طرفداران خود را نیز با بقیه دراندازد و بذر ناملایمات از جای جای وطن براندازد، قول داد که به محض رسیدن به مسند، مسائل و مصائب و مشکلات عدیدهی جامعه ی معلمین را برای همیشه از سر راه بردارد و برنداشت، قول داد کاری کند که جماعت معلم دیگر دغدغهی معیشت نداشته باشند و نشد، وعده داد حقوق معلمان را اضافه کند، صد البته که نکرد، قول داد به آن دسته از معلمان تهران که قبول کنند از تهران خارج شوند، مزایا و تسهیلاتی پرداخت کند و ظن قوی این است که عمل نکرد.

کار شیرین کار ما خوب است یا کار عسل

آن شکر نادیده شیرین است و این یک بی‌عمل

اخیرا هم یکی از این مسؤولان خوشقول آخرین مشکل موجود آموزش و پرورش ـ یعنی نبودن بودجهی حق کوچ برای معلمین عشایر ـ را با وعدهی پرداخت مبلغ مذکور حل نمود؛ لذا انتظار میرود جامعهی فرهیختهی معلمین نیز با تکیه بر این همه قول و قرار کمی بیشتر قدر این وعدهها را بدانند و سعی کنند توقعات بیمورد نداشته باشند.