دوران پهلوی اول و دوم ر از سیاه ترین دوران ها در تاریخ ایران است. در فاصله روی کار آمدن رضاخان تا سقوط محمدرضاشاه در بهمن ۱۳۵۷ بسیاری از سیاست گذاری ها و قوانین برخلاف موازین شرعی و اسلامی اتفاق می افتاد.
در این میان قانون کشف حجاب یکی از منفورترین و البته مشهورترین این قوانین است که به دستور رضاخان به تصویب رسید. اسناد به دست آمده از سال های بعد از دی ماه ۱۳۰۷ که قانون متحدالشکل نمودن البسه به اجرا درآمد، نشان از مخالفت مردم با کشف حجاب و اصرار حکومت به برداشتن حجاب از سر زنان و گذاشتن کلاه بر سر مردان دارد!
اقدامات رضاخان در این جهت، واکنش و مخالفت‌های مردمی را به رهبری روحانیت باعثشد که از مهم‌ترین آنها، می‌توان به سرکوب قیام مسجد گوهرشاد و کشتار مردم مظلوم مشهد که در اعتراض به رواج بی بندباری هدایت شده تجمع کرده بودند، اشاره کرد. دامنه اقدامات ضد ملی و ضد دینی رضاخان تا به حدی وسیع بود که حتی در شخصی ترین شئون زندگی کارکنان دولت هم پیش می رفت. به عنوان نمونه بخشنامه هایی صادر می شد که طی آن روند منتظر خدمت کردن کارکنان مالیه در صورت بر نداشتن چادر خانم‌هایشان شرح داده می شد و بدین سان اجباری وسیع برای بی بندباری و اساس حجاب زدایی در جامعه ایرانی آغاز شد.
در ذیل چند نمونه از این اسناد ارائه می شود
بخشنامه لزوم شرکت رئیسان ادارات در تمام مجالس خصوصی و عمومی همراه با خانم‌های «بی چادر» خود!
و بدون چادر ارسال دادخواست تعدادی از زنان یزد به مجلس شورای ملی، در مورد نارضایتی از رفع حجاب
در مورد جلوگیری از تبلیغات واعظان مدافع حجاب…
