در جهان وارونه‌ای زندگی می‌کنیم که دارندگان زرادخانه‌های هسته‌ای، با بی‌شرمی تمام، استفاده صلح‌آمیز دیگران از انرژی هسته‌ای را زیر سؤال می‌برند. کافی است به نقشه جنگ‌های جهان در قرن گذشته بنگریم؛ بیشترشان یا مستقیما توسط صاحبان سلاح هسته‌ای آغاز شده‌اند یا با چراغ سبز آنان ادامه یافته‌اند. آمریکا دو بار از بمب اتم استفاده کرده، شوروی سابق درگیر بحران‌های نظامی متعدد شده، فرانسه و انگلیس در دهه‌های گذشته در آفریقا و خاورمیانه رد پای خونین به جا گذاشته‌اند، و رژیم صهیونیستی که به‌طور رسمی هیچ‌گاه عضوی از NPT نبوده، صاحب زرادخانه‌ای مخفی ولی فعال است.با این حال، همین کشورها امروز پشت تریبون‌های جهانی از خطر هسته‌ای می‌گویند. نه از خطر سلاح‌های خودشان، بلکه از خطرِ «دانش بومی» کشورهایی که تلاش می‌کنند بدون وابستگی، به انرژی پاک و راهبردی دست یابند. در این میان، جمهوری اسلامی ایران سال‌هاست تحت شدیدترین نظارت‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار دارد، بارها از حقوق مشروع خود عقب‌نشینی کرده، اعتمادسازی کرده، اما در عوض با فهرستی بلند از تحریم‌ها، ترورها و تهدیدها مواجه شده است.چطور می‌شود که رژیمی مثل اسرائیل با ده‌ها کلاهک هسته‌ای، هیچ‌گاه مورد سؤال رسمی قرار نمی‌گیرد اما ایرانِ متعهد به NPT باید بابت هر سانتریفیوژ توضیح دهد؟ چطور کشوری که مردم هیروشیما و ناکازاکی را خاکستر کرد، امروز سخن از اخلاق هسته‌ای به میان می‌آورد؟ پاسخ روشن است: نظم جهانی، نظمی مبتنی بر زور و نفاق است. و در چنین نظمی، کسی که «مستقل» باشد، باید هزینه بدهد.اما تجربه نشان داده که عقب‌نشینی، گرهی باز نمی‌کند. آنچه ایران را به جلو برده، اتکای به دانشمندان خود، حفظ کرامت ملی و ایستادگی بر حق مسلم خویش بوده است. ما اگر از حقوقمان صرف‌نظر کنیم، نه امنیتی به دست می‌آوریم و نه اعتمادی نصیبمان می‌شود. آن‌ها که دل‌خوش به مذاکره به‌قیمت تعطیلی صنعت هسته‌ای بودند، امروز بهتر از هر زمانی می‌دانند که اعتماد به طرف‌های زورگو، ساده‌لوحی‌ست.اکنون وقت آن است که ملت‌ها بدانند افسانه‌های هالیوودی از سلاح‌های کشتار جمعی، نه برای تأمین صلح، بلکه برای حفظ انحصار و سلطه طراحی شده‌اند. و وقت آن است که ایران، با صراحت و متانت، نشان دهد که نه از جنگ هراسی دارد، نه به دنبال آن است؛ اما هیچ‌گاه اجازه نمی‌دهد حقیقت و عدالت، زیر پای دروغ‌های هسته‌ای قدرت‌های جهانی له شود. چرا که آنچه در دنیا صلح می‌آفریند، نه زرادخانه‌ها، بلکه انصاف است. و انصاف در دنیای بی‌اخلاق امروز، کمیاب‌تر از اورانیوم غنی‌شده است.
محسن پیرهادی
