در پی انتشار خبری با عنوان "سفر همزمان فرستادگان ویژه به اردن و یمن، ارتباطی با ظهور دارد؟"، دفتر رئیس جمهور با ارسال جوابیه به سایت آینده، با زیر سوال بردن سیاست خارجی جمهوری اسلامی در دوره های گذشته، مدعی شد دولتهای گذشته تلاش خود را صرفاً برای ایجاد رابطه دوستانه با قدرت های استكباری متمركز كرده اند.

به گزارش خبرنگار آینده؛ این اعلام نظر در حالی صورت می گیرد که در دولت های گذشته(۱۳۶۰ تا ۱۳۷۶) تصدی وزارت خارجه به عهده دکتر علی اکبر ولایتی، از نزدیک ترین چهره های سیاسی به رهبر انقلاب بوده است و طی سال های ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴ نیز کمال خرازی، مسئول منصوب شورای راهبردی سیاست خارجی از سوی رهبر انقلاب، تصدی وزارت امور خارجه را بر عهده داشته است.

آینده ضمن انتشار متن کامل جوابیه دفتر اسفندیار رحیم مشایی، مسئولیت عواقب حقوقی و قانونی مفاد مندرج در این جوابیه را متوجه بخش امور رسانه های ریاست جمهوری می داند.

از راست به چپ: علی اکبر ولایتی، یحیی رحیم صفوی، کمال خرازی، مقام معظم رهبری، حجت الاسلام محمدی گلپایگانی، صادق خرازی؛ بازدید از سالن اجلاس سران کنفرانس اسلامی، ۱۳۷۶(منبع: سایت صادق خرازی)

" شبهه آفرینی های مخالفان، ربطی به آرامش در منطقه دارد؟ "

سایت آینده در خبری با عنوان " سفر همزمان فرستادگان ویژه به اردن و یمن، ارتباطی با ظهور دارد؟ " سعی در شبهه افکنی نسبت به دیپلماسی فعال و موفق دولت جمهوری اسلامی ایران به ویژه در رابطه با کشورهای منطقه کرده است. در پاسخ اعلام می شود:

۱ - اهانت به فرستادگان ویژه رئیس جمهو قانونی کشور و نام بردن از ایشان تحت عنوان " محفل " و " حلقه " به علت انجام وظیفه در چارچوب اختیارات رسمی و قانونی، تنها از رسانه هایی برمی آید که کمترین دلبستگی نسبت به منافع ملی ندارند و عملاً در جهت پروِژه دشمنان کشور و نظام حرکت می کنند.

۲ - اعتقاد به ظهور امام زمان(عج) و ضرورت تلاش عالمانه و مجاهدانه مومنان برای بسترسازی آن واقعه مبارک، اعتقادی فراگیر است و اندیشه انحصاری مسئولان دولت های نهم و دهم نیست. مروری گذرا بر بیانات حضرت امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب موید این معناست و رئیس جمهور و مسئولان دولت نیز با درک عمیق نسبت به فلسفه غیبت و شرایط ظهور منجی آخرالزمان هیچ ابایی از بیان این اعتقاد مبارک و تلاش شجاعانه برای فراگیر شدن آن در تمام عرصه های داخلی و بین المللی ندارند و در این جهاد مبارک، ملامت ملامتگران را به جان می خرند.

۳ - به نظر می رسد مشکل اصلی مخالفان، اصل وجود چنین اعتقاداتی در میان مسئولان و خادمان ملت عزیز ایران نیست و واقعیت را باید در جای دیگری جست. واقعیت آن است که دورانی در نظام مقدس جمهوری اسلامی گذشت که برخلاف رهنمودهای صریح و روشن رهبر انقلاب، دولت های مورد علاقه سایت آینده، تلاش خود را صرفاً بر ایجاد رابطه دوستانه با قدرت های استکباری متمرکز کردند، ولی تنها نتیجه حاصله، قرار گرفتن در معرفی فشارهای سیاسی، اقتصادی و تبلیغاتی روزافزون از سوی نظام سلطه و رویگردانی ملت عزیز و سرافراز ایران از آنان و اعتماد ورزیدن به کسی بود که به صراحت اعلام می کرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران را بر اساس راهبرد " عزت، حکمت و مصلحت "، به طور ابتکاری و فعال - نه منفعل - به ژیش خواهد برد.

۴ - مشکل مخالفان سیاست های دیپلماتیک دولت آن است که دریافته اند راهبرد ایستادگی منطقی در برابر زیاده خواهی قدرت های سلطه گر و گسترش روابط حسنه با کشورهای جهان در مناطق مختلف به ویژه منطقه حساس خاورمیانه، کمک شایانی به ایجاد آرامش در منطقه، خنثی شدن توطئه ایران هراسی، کاهش نفوذ آمریکا در منطقه، انزوای هرچه بیشتر صهیونیستم و بهره گیری عالمانه از ظرفیت های موجود در منطقه در حوزه های اقتصادی فرهنگی و سیاسی در جهت منافع ملی کرده است. طبعی است این میزان توفیقات که تحت رهنمودهای حکیمانه رهبر عزیز انقلاب و با تکیه بر توانایی های ذاتی ملت مسلمان ایران حاصل شده، ذائقه افراد، جریان ها و رسانه هایی را که منافع فردی و گروهی خود را بر منافع ملی ترجیح می دهند، به شدت تلخ می کند و آنها را به ارائه تحلیل های سخیف و اقدامات ضدامنیتی ملی وامی دارد.

۵ - در خصوص این شبهه که در شراط فعلی کانون توجهات، مسائل مربوطه به فلسطین در لبنان و سوریه است و تحول خاصی در رابطه با جمهوری اسلامی ایران با دو کشور اردن ویمن رخ نداده، به تذکر دو نکته بسنده می شود:

نخست آن که نقش دولت های نهم و دهم در پیگیری تحولات ملت و دولت لبنان از جناب آقای دکتر احمدی نژاد و نیز ورود کشورهای جدید به عرصه دفاع از ملت مظلوم فلسطین، فقط چند نمونه و نشانه آشکار از آن به شمار می رود.

دوم آنكه در دیپلماسی فعال و مبتنی بر عزت و حكمت و مصلحت، نباید منتظر ماند تا ابتدا تحولاتی از سوی بازیگران سلطه جو رخ دهد و سپس در برابر آن به واكنش هایی از موضع تسلیم و همراهی و یا انفعال دست زد، بلكه باید با واقع بینی و آینده نگری و شجاعت به تعامل با تمام كشورها، به خصوص كشورهای منطقه پرداخت. شاید تصور تحول آفرینی در حوزه روابط بین الملل برای عده ای محال باشد ولی برای دولتی كه مفتخر به نمایندگی از ملتی انقلابی و تاریخ ساز است، تكلیف بزرگی محسوب می شود كه هیچ گاه در انجام آن كوتاهی نخواهد كرد.