خاطره حداد عادل از آش سه زاری و ننگ خانم ها از اشکنه

آماده خواری های امروزی و فست فود پسندی ها ذائقه ها را کم و بیش عوض کرده و خیلی بوها نوستالوژی شده و مزه ها خاطره و سوختن کام دهان آرزو.

این حرفها را وقتی پیرمردهایی که نوه هایشان با آنچه آنها خورده ند و بزرگ شده اند میانه آنچنانی ندارند می گویند با خود زمزمه می کنی که یپرمرد حال داره! توی این دوره زمانه که باید بدوی و بدوی و بدوی کی حال داره بره سراغ شله قلمکار و قرمه سبزی که ۳-۴ ساعت زمین گیرت می کنه و … خدا بیامرزه رستوران محل را که با یک تلفن سفره را به نوایی می رساند!

اما وقتی این حرفها را یک چهره شناخته شده می زند باید قدری درباره اش تامل کرد. حرفهایی که از قضا در شبکه ای که مخاطبانش را نخبگان جامعه قرار داده مطرح می شود.

صبح چهارشنبه سخنرانی از دکتر حداد عادل از شبکه ۴سیما پخش شد که به موضوع جالبی درباره «داستان غم انگیز سفره ایرانی» پرداخت.

رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس با اشاره به دوره دبیرستان اش از فواید آش شله قلمکار گفت و با ذکر خاطره ای از آن دوران گفت: پس از مدرسه و طی مسیر طولانی تا خانه به همراه یکی از دوستانم به مغازه آش فروشی می رفتیم و می گفتیم «دو تا آش سه زاری بیار». وقتی آش را می خوردیم آنقدر سیر می شدیم که جای شام شب را می گرفت.

او که در کتاب «فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی» به موضوع پوشش در مشرق زمین و ایران پرداخته سپس از سمنو یاد کرد و گفت در سمنوی ایرانی که غذای مقوی است و از گندم استفاده شده که از شکلات های خارجی هم بهتر است.

او که رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی ایران است این ها را گفت تا به خواندن منوی یک رستوران فست فود برسد. او پس از آنکه اسم انواع پیش غذاها و پیتزاها را خواند گفت: زن امروزی دیگر ننگش می کند که اشکنه بپزد؛ زن امروزی پیتزا می خورد، پیتزا می خرد.

دکتر غلامعلی حداد عادل گفت که برای یادآوری غذاهای سنتی و خوشمزه قدیمی باید به خاطرات دوران کودکی مان برگردیم و این است داستان غم انگیز سفره ایرانی.

رئیس پیشین مجلس فقط خاطره دوران نوجوانی اش را مرور نکرده بلکه یادآوری او حکایت تلخ خانواده های متلاشی شده ای است که بهانه سفره هم از آنها گرفته شده و آماده خواری ها آنها را دور تر از هم می کند؛ آنچه با فرهنگ بومی مان قرابت چندانی ندارد.

اما جالب تر آنکه دایره مسائل مورد توجه رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس و عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی آن قدر گسترده است که به پای سفره های ایرانی هم کشیده شده. این هم خوب است و هم...