معمولا سال آخر همه دولت ها با فراز و نشیب کمتری روبرو است، از طرفی تلاش دولت برای به پایان رساندن پروژه های نیمه تمام و از طرفی فعالیت انتخاباتی نامزدهای موافق و یا مخالف دولت در مصدر، جریان دارد.
این رویه عموما در اظهار نظر مدیران دولتی هم به چشم می خورد، چرا که هر اظهار نظر نسنجیده ای می تواند جایگاه مدیران را در دولت بعدی به خطر بیاندازد.
اما در دولت دهم گویی این مسئله شکل دیگری به خود گرفته است. در حال حاضر بسیاری اعتقاد دارند، به دلایل مختلف، دولت بعدی نه تنها از آن نزدیکان احمدی نژاد نخواهد بود، بلکه این عنوان باعثراندن از هر سمت مدیریتی در دولت آتی خواهد شد.
در مقابل اما عده ای از جمله خود رئیس جمهور اعتقاد دارند که پیروز انتخابات ریاست جمهوری یازدهم از میان یاران احمدی نژاد خواهد بود.(آخرین مصاحبه تلویزیونی احمدی نژاد گویای این مطلب است)
این دو نظریه کاملا متضاد باعثشده برخی مدیران میانی دولتی به سختی افتاده و در تشخیص جهت باد به اشتباه بیافتند، به گونه ای که در اظهار نظرهای خود به تناقض گویی افتاده اند.
گواه این مطلب اشارات متناقض برخی مدیران دولتی در ماه های اخیر است. مدیرانی که در تریبونهای رسمی به دفاع سرسختانه از سیاست ها و عملکردهای دولت می پردازند. اما وقتی در محافل خصوصی تر و در میان افرادی که مخالف سیاست های دولت به شمارمی روند حضور می یابند، در انتقاد از دولت گوی سبقت را از بقیه می ربایند و با شدت به آن حمله می کنند.
توجیه آقایان در این تلون و دو رویی این است که ما به دلیل موقعیت و سمت مان مجبوریم به ظاهر از سیاست های دولت حمایت کنیم تا نظام آسیبی نبیند! ولی در واقع مخالف سیاست های دولت هستیم.
در جواب این آقایان باید گفت اگر به دولت و سیاست های آن اعتقادی ندارید، استعفا ساده ترین راه است، اگر هم به سیاست های دولت اعتقاد دارید مردانه در سمت خود بایستید و وظیفه ای که به شما محول شده را تمام و کمال به انجام رسانید ولی گویی آقایان تمایل دارند تا هم موقعیت فعلی خود را از دست ندهند و هم گوشه چشمی هم به آینده داشته باشند.
شاید یکی از مهم ترین مصادیقی که خداوند متعال در آیه ۱۴۳ سوره نساء از مذبذبین اشاره فرموده، همین آقایان باشند.
