به گزارش افکار به نقل ازکیهان، روزنامه نيويورك تايمز نوشت: ايراني ها با اميد به اين كه تظاهرات فراگير در كشورهاي عربي راه ورود نيروهاي اسلامگرا را به صحنه قدرت بگشايد، نسبت به رويدادهاي تونس و مصر و يمن ابراز رضايت عميق مي كنند. كساني چون آيت الله مصباح يزدي مي گويند اين اتفاقات از بركات انقلاب اسلامي است كه ملت هاي منطقه مقابل حكومت هاي ظالم و وابسته مي ايستند.

نشریه آلمانی دی ولت نیز در تحلیل اعتراضات اخیر کشورهای اسلامی یادآور شد: در این سوی مدیترانه(اروپا) با حسی دوگانه به نیل نگریسته می شود. غرب هنوز انقلاب ایران را در سال های ۷۹-۱۹۷۸ خوب به خاطر دارد. در آن زمان افکار عمومی اروپا از سرنگونی شاه ابراز خوشحالی کرد اما اوضاع به نحو دیگری رقم خورد، تعجبی ندارد که دست اندرکاران سیاست خارجی در غرب وقتی صحبت رخدادهای مصر می شود ابتدا آه بلندی می کشند. مبارک در کنار اسرائیل قابل اعتماد ترین متحد غرب در خاورمیانه بود و لنگر ثبات محسوب می شد. و اکنون همه چیز به طور جدی دچار بی تعادلی شده است.

دی ولت اضاف کرد: بویژه آمریکایی ها در موقعیتی ناخوشایند هستند. باید بعد از انقلاب ایران خود را سرزنش می کردند که چرا رئیس جمهور جیمی کارتر در آخرهای دهه هفتاد اینقدر ساده اندیش بود که گذاشت شاه سقوط کند و کار دست روحانیون بیفتد. بعد وقتی در ابتدای دهه نود اسلام گرایان در انتخابات الجزایر برنده شدند غرب جانب حکومت را گرفت.
از این رو امروز اغلب غرب را نیز برای جنگ داخلی الجزایر که جان حدود ۱۰۰ هزار انسان را گرفت مقصر می دانند. بنابراین نه ایران و نه الجزایر مثال خوبی نیستند که غرب بر مبنای آنها بتواند در مقابل قیام مردم مصر موضع بگیرد. بویژه که معلوم نیست آیا سرنگونی مبارک اخوان المسلمین را سر قدرت خواهد آورد یا نه، اگرچه اینان در بین گروه های مخالف از همه بهتر سازماندهی شده هستند.

از سويي آمريكا نمي خواهد چون كشوري جلوه كند كه مي گذارد بهترين متحد خود با وزش اولين باد مخالف سقوط كند- و كسي چه مي داند، شايد حكومت ماند و آدم مجبور شد باز هم با فرعون قاهره همكاري كند- از سوي ديگر آمريكايي ها نمي خواهند خشم مردم را متوجه خود كنند و در تلاشند در فكر فرداي بعد از سقوط احتمالي حكومت مصر هم باشند. راه رفتن روي لبه تيغ.