دیدار این هفته تعدادی از اهالی رسانه با رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام دارای حواشی و متن فراوانی بود. اگر بخواهیم شاه کلید سخنان هاشمی را در این جمع پیدا کنیم به یک جمله می رسیم که «برخی ها می خواهند رابطه من و رهبر انقلاب را خراب کنند.»
درباره این سخنان هاشمی جای هیچ تردیدی نیست؛ چه اینکه خالی کردن خیمه انقلاب و حذف یاران ولایت همواره از خواسته های دشمنان انقلاب و ایادی داخلی آنها بوده است. اما در این میان باید اندکی در چگونگی این مساله و ایادی داخلی تامل کرد و قضاوتی هوشیارانه داشت.
در اینکه افراد یا جریانی تندرو در کشور که شاید داعیه شدید انقلابی گری هم داشته باشد و بخواهند هاشمی را از دایره انقلاب و ولایت حذف کنند هم، شکی نیست و چه بسا نه تنها تلاشی هم در راستای همگرایی نیروهای انقلاب نمی کنند بلکه از هل دادن افراد به بیرون هم خوشحال می شوند اما این تنها یک سر قضیه است و سر اصلی را باید در جای دیگری جستجو کرد.
اگر به سخنان به اصطلاح خبرنگاران در حضور هاشمی توجه کنیم این سر قضیه را پیدا می کنیم. حرفهایی که بیشترشان بر مدار افراطی گری و سیاه نمایی و توهم زدگی می چرخید. اینکه در حضور یکی از بلندپایه ترین مقامات نظام دستبند فتنه دست کنیم و کل شرایط کشور را سیاه ببینیم و تنها منجی و ستون را هاشمی معرفی کنیم چیزی جز انداختن پوست موز زیر پای هاشمی نیست.
اینکه طی این سالها کمتر منتقدی از اهالی رسانه از سوی اطرافیان رییس مجمع مجال اظهارنظر انتقادی در حضور وی پیدا کرده است جای تامل است و مشخص نیست از این مدیریت هاشمی به دنبال چه موضوعی هستند و ایا مدیریت وی را به نفع وی و انقلاب می دانند؟
هرچند که این طیف تلاش دارد به بهانه دفاع از هاشمی زیر پای وی پوست موز بیندازد اما هاشمی هم سیاست مداری کارکشته است و هرچند برخورد تندی با این سخنان نکرد اما نشان داد که همچنان رهبری را تنها تکیه گاه نظام می داند و میانه ای با این سخنان ندارد و به انقلابی که خودش نیز زحمات فراوانی برای آن کشیده با همه وجود علاقمند است.
با این وجود به نظر می رسد که وی باید همچنان که از افراطیون این سالها تبری می جوید از افراطیونی که سالها قبل وی را عالیجناب سرخ پوش می نامیدند و امروز در لباس دوست برایش مدیحه سرایی می کنند نیز تبری بجوید تا پوست موزها تنها زیر پای افراطیون قرار گیرند.
