انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ به پایان رسید و در ظاهر امر نامزدهای اصولگرا نتوانستند اعتماد مردم را برای یک دوره ۴ ساله در ریاست جمهوری کسب کنند اما بسیار ساده انگارانه خواهد بود اگر گمان کنیم حسن روحانی قرار است در ۴ سال آینده تنها اصلاح طلبان را در مسند ریاست دولت نمایندگی کند.
به گزارشافکارنیوز،به نظر می رسد با وجود اصرار اصلاح طلبان بر تعبیر پیروزی حسن روحانی به پیروزی خودشان در واقع مردم ایران در روز ۲۴ خردادماه با رای به حسن روحانی سوت پایان نزاع ها و جدل های سیاسی را به صدا درآوردند.
حسن روحانی از شخصیت هایی است که در ۱۶ سال اخیر کمتر می توان نامی از او در کوران رقابت های سیاسی پیدا کرد، تنها این نکته که وی یار همیشگی هاشمی رفسنجانی است کافی بود تا برخی به سبب نزدیکی چند سال اخیر هاشمی به اصلاح طلبان روحانی را نیز یکی از مهره های جریان اصلاح‌طلب کشور به حساب بیاورند، موضوعی که با مطالعه بیشتر در آرایش جرایانات سیاسی ایران پس از انقلاب می توان آن را نفی کرد.
روحانی شخصیتی برآمده از دامان جامعه روحانیت مبارز یعنی تشکل مقابل مجمع روحانیون مبارز و ارگان اصلی پشتیبان جریانات اصلاح طلب از قضای روزگار اینبار در صف اصلاح طلبان قرار گرفت.
حال آنکه دیگر شخصیت برجسته این تشکل در انتخابات ریاست جمهوری دوم خرداد ۷۶ در مقابل بامزد اصلاحات به رقابت برخواست و از او شکست خورد تا برای مدت ۸ سال عنان مدیریت کشور از دست جناح راست سابق و اصولگرایان بعدی خارج شود.
از این رو می توان نتیجه گرفت که اگر حسن روحانی در سال ۷۶ بنای ورود به انتخابات را می داشت به ناچار این روحانی بود که به جای ناطق نوری در مقابل خاتمی طعم شکست را می چشید.
از سوی دیگر نباید فراموش کرد آنچه باعثرقابت سیاسی موسوم به اصلاح طلبان و اصولگرایان در ۱۶ سال گذشته شده است درواقع دنباله همان مقابله‌ای است که جناح چپ سابق با جناح راست بازار در دوران حیات امام(ره) و اندکی پس از آن داشتند و اتفاقاً در میان همین رقابت‌ها تنها شخصیتی که با زیرکی از اتحاد با هریک از این دوجناح شانه خالی کرد هاشمی رفسنجانی بود.
مردی که از قضای روزگار امروز یکی از نزدیکترین افرادش توانسته است به مدد رای ملت ردای ریاست جمهوری را برتن کند.
هرچند می توان ادعا کرد افراد و شخصیت های انقلاب در گذر زمانه تغییر کرده اند ودیگر نه هاشمی آن هاشمی دهه ۷۰ است و نه جامعه روحانیت مبارز تنها تشکل حامی جناح اصولگرا اما در عین حال نباید از یاد برد که در همین دوره از انتخابات نیز شخصیت‌های هنوز معتقد به همان جناح بندی‌های سیاسی بیشترین تردید را برای حمایت از روحانی از خود نشان دادند.
موسوی خوینی ها دبیرکل مجمع روحانیون مبارز هرگز از روحانی حمایت نکرد و پیش از انتخابات نیز تاکید کرده بود با شرکت در انتخابات به هر قیمتی مخالف است.
پیش از این نیز خبرهایی مبنی بر تلاش هاشمی رفسنجانی برای متقاعد کردن خوینی ها برای حمایت از روحانی منتشر شده بود خبرهایی که از اختلاف نظر شدید خاتمی و هاشمی با موسوی خوینی ها بر سر حمایت از حسن روحانی حکایت داشت، چرا که خوینی ها معتقد بود روحانی بیش از انکه یک اصلاحاتی باشد یه کارگزارانی است.
همچنین باوجود حسن روحانی در میان نامزدهای انتخاباتی حزب مجاهدین انقلاب اسلامی نیز اقدام به تحریم انتخابات کرد و درکنار کسانی قرار گرفت که معتقد بودند حین روحانی حتی در صورت انتخاب هرگز گزینه اصلاح طلبان نخواهد بود.
با این وجود به نظر می رسد هر چند نامزدهای اصولگرا در مقابل روحانی شکست خوردند اما در این انتخابات طیف تندرو اصلاحات بیشترین ضرر را متحمل شد چرا که شاهد سرازیر شدن سرمایه های اجتماعی اش در سبد رای شخصی بود که زمانی در طرف مقابلش قرار گرفته بود. رییس جمهوری که اصلاح طلبان مدعیاند به پاستور فرستادندش اما هنوز مطمئن نیستند او مطالبات اصلاح طلبان را در ۴ سال آینده نمایندگی خواهد کرد یا نه!
