به گزارشافکارخبر ، باید از این نوع تحلیل‌ها فاصله گرفت. این نوع تحلیل‌ها من را به یاد قبل از انقلاب می‌اندازد که ارزیابی برخی گروه‌های سیاسی چپ از محیط‌های دانشجویی این بود که به ما می‌گفتند چه دانشگاه مرده‌ای است و در آن فقط ریش و پشم دیده می‌شود... خبر هم نداشتند که در قلب و روح این ریش و پشم‌ها چه می‌گذرد؛ بعداً مشخص شد که یک انقلاب بزرگ می‌گذرد. الآن هم شبیه این خطا را می‌کنند...
وی در عین حال در همین گفت‌وگو به حوادث سال 88 لقب «حرکت مدنی 88» را اعطا کرده و نیز مدعی «برخورد با حرکت دانشجویی در سال 78 به بعد و خصوصاً از سال 88 به بعد»! شده است.
*اشاره سؤال روزنامه بهار و پاسخ جلایی‌پور به سمت دو اظهار نظر ابراز شده از سوی سعید حجاریان و محمد قوچانی (فعالان سیاسی اصلاح‌طلب) پیرامون جنبش دانشجویی ایران است.
اظهار نظرهایی که اولی در اواخر عمر دولت اصلاحات و از سوی حجاریان عنوان شد مبنی بر اینکه جنبش دانشجویی حرف مفت است! و دومی هم مربوط به سرمقاله محمد قوچانی در روزنامه شهروند است که مدعی مرگ جنبش دانشجویی! شده بود.
این نظرات و آن انتقادهای درون‌گروهی جریان خاص، مصداق بارز «خود گویی و خود خندی» برای جریانی است که به گرم کردن فضای پیرامون خود به هر قیمتی نیاز دارد زیرا لیدرهای آن به دلیل عملگری علیه نظام اسلامی در حصر و انزوا به‌سر می‌برند و غیر از آن نیز، 14 سال است که در هیچ انتخاباتی نتوانسته رأی اکثریت مردم ایران را از آن خود کند.
در واقع نه صحبت‌های حجاریان و قوچانی مبنی بر مرگ و بی‌خاصیتی جنبش دانشجویی صحیح است و نه اظهار نظر ظاهراً انتقادی جلایی‌پور مبنی بر اینکه در زیر ظاهر جنبش دانشجویی همیشه «انقلاب»! و حرکاتی مثل فتنه سال 78 یا 88 نهفته است.
جنبش دانشجویی در ایران لابد تا آن اندازه تأثیرگذار هست که طیف‌های سیاسی همواره یکی از چند سمت اصلی فعالیت‌های خود را به سمت آنان سوق می‌دهند.
در همین رابطه اشاره به کارنامه روشن جنبش‌های دانشجویی اصیل در دهه 80 و سال‌های اخیر نیز قابل اشاره است که چگونه ردّ پای روشنی از خود در بحث مبارزه با فساد، توجه به قشرهای مستضعف، مبارزه با فتنه و نفوذ، ایفای نقش در جبهه جنگ نرم و اعتراض به رفتارهای غلط برخی دولت‌ها در سیاست خارجی بر جای گذاشتند.
فهم «خودی بودن» جنبش دانشجویی در ایران اسلامی نیز امر چندان ثقیلی نیست و بیان تلویحی اینکه در زیر پوست جنبش دانشجویی یک فتنه جدید (نظیر سال 88!) نهفته است، بیشتر یک القا به نظر می‌رسد تا یک تئوری ابراز شده از سر مطالعه و تفکر.
خصوصاً اینکه چهره‌هایی این سخنان را بیان می‌کنند که در عمده رفتارهای سوء سیاسی علیه نظام، از کنفرانس برلین گرفته تا اصرار بر فتنه سال 88؛ ردّ پای آنها بوضوح دیده می‌شود...
