چرا ظریف نباید به پاستور برود؟

یک استاد حوزه و دانشگاه روز گذشته از رایزنی برخی از علما و طلاب اعتدالی قم با محمد جواد ظریف برای پذیرش احتمالی کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری 96 در صورت افزایش فشارها بر روحانی خبر داد و البته تاکید کرد ظریف هنوز این موضوع را نپذیرفته است.

اینکه ظریفِ دولت یازدهم همچنان با این مذاکرات و فشارها برای نشان دادن چراغ سبز ورود به عرصه انتخابات مخالفت کرده است یک سوی ماجراست و اینکه چرا با وجود مخالفت های پیشین وزیر خارجه بسیاری تلاش می کنند و اصرار دارند ظریف را در جایگاهی فراتر از آنچه مطابق با سابقه، تجربه و مهارت وزیرخارجه است بنشانند سوی دیگر سوال برانگیز ماجراست.

بدون شک، کاریزمای ظریف، تجربه 30 سال فعالیت در عرصه دیپلماسی، موفقیت های وی درزمینه مذاکرات پرونده هسته ای با قدرت های جهانی از او شخصیتی ایده آل از سوی عده ای برای پاگذاشتن به عرصه رقابت های ریاست جمهوری ساخته است، شخصیتی که می تواند نگاه های بسیاری را متوجه خود کند و حتی رای قابل توجهی را نیز کسب کند، اما سوالی که اینجا مطرح می شود این است که آیا ظریف در قامت وزیر خارجه موفق تر است و یا رئیس جمهور، و یا اساسا ظریف، که به مرد دیپلماسی شهره است می تواند موفقیت هایش را در عرصه ریاست جمهوری را نیز تکرار کند یا نه؟

پاسخ به این سوالات ساده است، ظریف اگر موفق است، دلیلش قرار گرفتن در جایگاهی است که مناسب با مهارت ها و تجربه های وی است، اگر ظریف توانست با مهارت خاص خود وزرای خارحه 6 قدرت جهانی را پای میز مذاکره بکشاند و اولین ها را در ارتباط با غرب میان ایران و آمریکا رقم بزند، اگر توانست پس از بیش از 2 سال مذاکره پیاپی، مهر مختومه را بر پرونده مناقشه برانگیز فعالیت های هسته ای ایران بزند، دلیلش این است که در جایی نشسته و بر کرسی تکیه زده است که جایگاه واقعی او است، کرسی وزارت خارجه.

ظریف که سابقه بیش از 30 سال فعالیت در عرصه سیاست خارجی و دیپلماسی را در کارنامه خود دارد و بسیاری بر همه فن حریف بودن او در این زمینه اذعان دارند هیچ گاه ادعا نکرده است که در عرصه هایی چون سیاست داخلی، مناسبات اقتصادی و اجتماعی نیز اشراف دارد، چه بسا بودند کسانی که بدون اشراف و آگاهی بر تمامی مسائلی که یک رئیس جمهور باید از آن بداند آمدند و شد آنچه نباید می شد.

اصرار بر اینکه ظریف پس از روحانی گزینه دوم اعتدالگرایان برای ورود به عرصه انتخابات ریاست جمهوری در اردیبهشت 96 است اگر با موافقت ظریف همراه شود،  تنها یک نتیجه به همراه خواهد داشت آن هم تخریب و خدشه دار شدن چهره وزیر خارجه که تا به امروز خود را از جنجال های سیاسی در کشور به دور نگه داشته بود.

ظریف نباید به پاستور برود چرا که یک وزیر خارجه موفق است، می تواند در قد و قامت یک وزیر خارجه خوش بدرخشد نه در قامت یک رئیس جمهور.