وی در مصاحبه ای درباره اقدام اخیر ترامپ گفته است: به نظر من این اقدام، چیزی را در مناقشه میان اعراب و اسرائیل تغییر نخواهد داد. چون آمریکا، بیت‌المقدس را به‌عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت شناخته است، این باعث نخواهد شد که آرمان فلسطینی‌ها ضعیف و یا کم‌رنگ شود؛ یا اینکه برخی از اعراب بگویند حال که ایالات متحده چنین کاری را انجام داد، ما مسئله ایجاد یک کشور فلسطینی را فراموش خواهیم کرد. باید بگویم پاسخ این فرضیه منفی است. آرمان تاریخی تشکیل یک کشور فلسطینی که با اکثریت قاطع آرا در سازمان ملل به تصویب رسیده بود، باید در سرحدات و ثغور مشخصی در اراضی اشغالی ایجاد می‌شد.
وی در عین حال می‌افزاید: اگر به تجربه هفتاد سال اخیر بازگردیم، خواهیم دید که تمامی راهکارهای انقلابی، تمامی انتفاضه‌ها و تمامی راهکارهایی که توسط حماس دنبال می‌شود؛ در حد مطلوبی نتوانسته به تمام آرمان فلسطینی‌ها نزدیک شود. ما در 3 تا 5 دهه گذشته شاهد بودیم که دولت‌هایی در اسرائیل (رژیم صهیونیستی) بر سر کار می‌آمدند که چپ سوسیال- دموکرات بودند. احزاب کارگر و لیبرال، فقط در ظاهر مدافع ایده تشکیل دولت فلسطین بودند. ما اکنون شاهدیم که انتخابات‌های 3 دهه اخیر، دولت‌های حاکم بر رژیم اسرائیل، عموماً دست راستی‌تر، صهیونیست‌تر و افراطی‌تر بوده است.
یادآور می‌شود صادق زیباکلام پیش از این گفته بود «من اسرائیل را به رسمیت می‌شناسم».
درباره موضع زیباکلام چند نکته قابل تأمل است: اگر زیباکلام به درستی می‌گوید دنیا از آرمان فلسطین عقب‌نشینی نمی‌کند، پس به رسمیت شناختن اسرائیل به چه معناست؟
ثانیاً، مگر سازمان ملل و شورای امنیت آن است که حقی را به ملتی می‌دهد یا از آن بازپس می‌گیرد؟! مگر می‌شود خاک یک ملت را اشغال کرد و سپس گوشه‌ای از آن را به همان ملت صدقه داد و در همان محیط بسته و تحت محاصره هم سرکوب‌‌شان کرد. آیا مثلاً آقای زیباکلام می‌پذیرد کسی با زور و جبر خانه او را اشغال کند و سپس به وی وعده دهد که در صورت اعتراض نکردن، انباری یا گوشه‌ای از زیرزمین را به وی خواهد سپرد؟!
اگر آقای زیباکلام به درستی از «اراضی اشغالی» یاد می‌کند، پس دیگر به رسمیت شناختن اسرائیل معنا ندارد؛ مگر اینکه وی از شیوه استعمارگران انگلیسی و آمریکایی تقلید کند.
همچنین باید از وی پرسید تکلیف حق مقاومت مشروع در برابر اشغالگری که حتی در منشور سازمان ملل نیز آمده چه می‌شود؟! مگر یاسر عرفات سالها در پی سازش و صلح و توافق و دادن امتیازات روزافزون نبود؟ آن زمان که انتفاضه و حماس و جهاد اسلامی‌ای وجود نداشت؛ چرا مدام عرصه بر فلسطینیان تنگ‌تر و سرزمین آنها کوچک‌تر شد و در محاصره شدیدتری قرار گرفت؟! آیا جز این است که صهیونیست‌ها از همان بدو تشکیل، شعار تسخیر از نیل تا فرات (از مصر تا عراق) را می‌دادند؟!
اگر «آرمان فلسطین» درست و جهانی است که همین‌گونه هم هست، چرا آقای زیباکلام اصرار دارد یک رژیم ذاتاً اشغالگر، نژادپرست، متهم به جنایت جنگی و نسل‌کشی 70 ساله را به رسمیت بشناسد؟ تکلیف حقوق بشر و آزادی ملت‌ها و حق تعیین سرنوشت و حاکمیت خود چه می‌شود؟!
و بالاخره باید پرسید اگر «دنیا از آرمان فلسطین عقب‌نشینی نمی‌کند» پس شعار فتنه‌گران (نه غزه نه لبنان) در خدمت چه کسانی بود؟!
