از دل اصلاح‌طلبانی که به قوه مقننه راه یافتند، فراکسیون امید برآمد. فراکسیونی که در این دو سال همواره زیر ذره‌بین جامعه صاحب‌نظران حرکت می‌کرد.
متأسفانه امروزه هر کجای جامعه که قدم می‌گذاریم، با انبوهی از گلایه‌ها و انتقادات مواجه هستیم که حل آن را از دولت روحانی و اصلاح‌طلبان می‌خواهند. سؤال مردم این است که پس فایده و عملکرد نمایندگان مجلسی که به آنها رأی دادیم چه بود؟ مردم می‌خواهند بدانند که فراکسیون امید چه گامی در حل مشکلات اقتصادی، حقوق شهروندی و غیره برداشته است. اگر فقط بخواهیم بگوییم که دستاورد فراکسیون امید چه بوده است، قطعاً باید گفت که اشتباه کرده‌ایم که به همه آنها رأی دادیم. زیرا این فراکسیون که امروز می‌بینیم، در عمل هیچ کاری نکرده است.
بنابراین انتظار منطقی افرادی که به لیست امید رأی دادند، بسیار بیشتر از عملکرد الان آنها بود. اما ما باید واقع‌بین باشیم. ورود لیست امید به مجلس دهم پس از انتخابات 1394 مانع از بسیاری کج‌رفتاری‌ها شد. خیلی از مردم حتی انتظار نداشتند که با رأی دادن به لیست امید، این نمایندگان یک تنه برای پایمال نشدن حقوق مردمشان و رفع معضلات بجنگند، بلکه بیشترین هدف در این بود که افرادی را به مجلس بفرستیم که جای تندروها را بگیرند. تندروهایی که جز ایستادن برابر دولت هیچ نقش دیگری در مجلس نداشته‌اند.
اگر در مجلس دهم دلواپسان و تندروهای دیگر هم ورود می‌کردند، دولت به همین دستاوردهای کوچک نیز نمی‌توانست برسد.
اگر در مجلس دهم، همچنان تندروها حضور پیدا می‌کردند، وضعیت بدتر از چیزی می‌شد که اکنون شاهد هستیم.
اما باید تأکید کرد که فراکسیون امید تاکنون کارهای زیادی را که می‌توانست انجام دهد، انجام نداده. هر چند معتقد هستم اگر زمان به قبل بازگردد باز هم باید به لیست امید رأی داد تا مجلس‌های قبل مانند نهم و هشتم و هفتم دوباره تکرار نشوند. منتها نه به شیوه‌ای که رأی دادیم. باید لیست دیگری می‌بستیم که 30 نفر افراد کارآمد آن را تشکیل می‌دادند. 30 نفری که پای تک تک رأی مردم می‌ایستادند و به جای آنکه دنبال منافع خود باشند، دنبال منافع مردم باشند. ایراد از عملکرد فراکسیون امید و رئیس آن بسیار است.
