عماد افروغ در گفتگو با مهر در باب راه های افزایش مشارکت مردم در تصمیم گیری ها و مقاطع حساس پیش رو گفت: ما وقتی شاکله حکومت خود را بر اساس گفتمان دینی بنا می نهیم توجه دو سویه ای به شرعیت فرمان رهبر و حق نظارت مردم در قالب فلسفه سیاسی مردم سالاری دینی داریم. در واقع حق مردم هم از طرف اسلامیت این فلسفه سیاسی و هم از طرف مردم سالاری آن مورد عنایت است. از این حیث هم حق مردم است که در روندهای سیاسی-اجتماعی مشارکت کنند و هم تکلیفی بر ذمه آنها است که از مردمسالاری دینی به عنوان ظرف تحقق ولایت فقیه حراست کنند.

وی با بیان اینکه غیریت سازی های کاذب با منش امام و رهبری مغایرت دارد گفت: برخی گویا فراموش کرده اند که معصومین راجع به مرام شیعه می فرمایند: نحن ابناء الدلیل. یعنی ما فرزندان دلیل و برهان هستیم. پس چگونه است می کوشند تا نداهای نقادانه ای که در چارچوب نظم انقلابی و اسلامی مسائل خود را مطرح می کنند با تفسیرهای عجیب و اشعری مآبانه وارونه جلوه دهند؟ کجای این امر با مرام و منش اخلاقی و سیاسی مقام معظم رهبری مطابقت دارد؟ ایشان به کرات فرموده اند که باید زمینه برای ارائه نظرات مختلف فراهم باشد و خط قرمز را مخالفت با احکام حکومتی بیان فرمودند. اما گویی عده ای که نانشان در تشنج آفرینی است و بنابر تحلیلی، از ریشه های فتنه محسوب می شوند، می خواهند با هر سخنی ولوله ای برپا کنند و اموری را که با هم ارتباط ندارند به یکدیگر به هر قیمتی مرتبط کنند و فتنه ای برپا سازند و از این رهگذر کاسبی سیاسی خود را به راه اندازند.

وی تاکید کرد: برخی گویا عامدانه در پازل دشمن بازی می کنند و می کوشند هر آنچه را که دشمن برای ایجاد اختلاف در کشور برجسته می کند بزرگ نمایی کرده و بر آن مانور دهند. این امر یقینا خدمت بزرگی به دشمنان است. کار به جایی رسیده است که حرمت تمام افرادی که عمری در خدمت این نظام و امام راحل و مقام معظم رهبری بوده اند با بیان یک انتقاد یا نظر خاص شکسته می شود. این منش چه قرابتی با اصل ولایت فقیه که منادی حقیقت گرایی و آزاد اندیشی است دارد و اساسا چه قرابتی با ساختار تفکر دینی دارد؟

وی در پایان گفت: در حوزه های علمیه همه نظراتشان را آزادانه بیان می کنند و پاسخ می شنوند . از همین روست که بنده بارها تاکید کرده ام که امیدم به حوزه های علمیه است و از دانشگاههای ما به علت تفوق فرمالیسم آبی گرم نمی شود، باشد که دانشگاه هم از این تارهای فرمالیستی رها شود و منشأ امید گردد.