محمد بشری نوشت: اگر اقتصاد و صنعت دارو را در چند سال گذشته مرور کنیم، آنگاه درمی‌یابیم که به سه روشی که به ذهن خلاق کنفوسیوس خطور کرده، باید روش چهارمی هم اضافه کنیم و آن اصرار به تکرار تجربه و انجام خطا به صورت چند باره است که البته فرض استاد این بوده که چنین حالتی امکان ندارد، ولی ما نشان دادیم که توانایی خاصی برای «تکرار تجربه» (شما بخوانید اشتباه) و یاد نگرفتن از آن، داریم!
وی با اشاره به تجربیات سال 91 می‌نویسد: پس از کش و قوس فراوان، وزارت بازرگانی و بانک مرکزی به این جمع‌بندی رسیدند که کالاهای وارداتی کشور به 10 اولویت طبقه‌بندی شده و به اولویت اول و دوم که شامل کالاهای اساسی، دارو و تجهیزات پزشکی بودند، ارز مرجع تخصیص یابد و به اولویت سوم تا نهم ارز آزاد با سهمیه‌بندی و اولویت دهم نیز ممنوعیت واردات داشته باشند.
وی می‌افزاید: در زمستان 96 علی‌رغم اینکه رئیس‌جمهور آمریکا به صراحت اعلام کرد برجام را برای آخرین بار به مدت سه ماه تمدید می‌کند، باز هم وزارت بهداشت بدون در نظر گرفتن این تهدید، محدودیت‌های تعداد واردات را با شدت هرچه تمام‌تر دنبال کرد تا مبادا میزان داروی موجود در انبارهای کشور از سه ماه موجودی فراتر رود.
وی در پایان می‌نویسد: چرا تصمیم‌سازان بانک مرکزی و وزارت صنعت که قطعاً بدنه کارشناسی آنها تجربه سال 91 را داشته‌اند، بیش از 12 میلیارد دلار را با نرخ ارزان‌تر از واقعی به کالاهای غیرضروری، بدون کنترل و هرگونه سقف اختصاص دادند؟
چرا تصمیم‌سازان در وزارت بهداشت بدون در نظر گرفتن شرایط و شکسته شدن برجام از سوی آمریکا، نه در تخصیص ارز و نه در بازبینی سیاست‌هایشان برای تأمین دارو و مواد اولیه وارداتی، به موقع عمل نکردند؟
- چرا با فرصت‌کشی در هنگام مشخص شدن نرخ 42000 ریالی برای همه کالاها، به بهانه تعیین نرخ ارزان‌تر برای ارز دارو، یک ماه ثبت سفارش دارو و تجهیزات پزشکی را متوقف کردند؟
