۱۶ سال است در كنفرانس ها و نشست هاي اپوزيسيون در خارج از كشور شركت مي كنم. اين نشست ها فاجعه است و صرفا باعث ويراني روحيه ها و ريزش نيروها مي شود.

به گزارش «کیهان» این مطلب را «پتکین آذرمهر» یکی از فراریان خارج نشین عنوان کرده است. وی می نویسد: به یاد دارم اولین باری که به یکی از این کنفرانس های اپوزیسیون رفتم، کنفرانسی در اشتوتگارت در سال ۱۹۹۶ بود. آن روز شور و شوق فراوانی داشتم و گمان می کردم که جای بسیار مهمی می روم و مهم تر این که با شخصیت های مهمی آشنا خواهم شد. به سالن کنفرانس رفتم، با دقت به صحبت های مدعوین گوش می دادم، اما هنوز نیم ساعت از شروع جلسه نگذشته بود که متوجه عمق فاجعه در اپوزیسیون خارج از کشور شدم. کشمکش و جدال لفظی مدعوین درباره این که چه کسی اول صحبت کند، در گرفت. کشمکش های بچه گانه ای که حاضرین را ناامید از آینده اپوزیسیون خارج از کشور می کرد.

پس از لحظات طولانی بر جنجال و بگومگوهای بچه گانه، هرکس بدون توجه به شرایط کنونی جامعه ایران و موضوعات مبتلا به سخنرانی بی اساس و واهی و شعارگونه ای را مطرح کرد. در مورد ریشه عقب ماندگی های دوران صفوی صحبت کرد، یکی در مورد ماهی قزل آلا، یکی در مورد روحانیان زرتشتی در زمان ساسانیان، یکی در مورد ایل خمسه و همینطور سخنرانی هایی که نه ربطی به هم داشت و نه دردی از دردهای مردمان سرزمین مان را دوا می کردند. اما سخنرانان بسیار خوشحال بودند که لحظاتی را به عنوان یک سخنران، پشت میکروفن بوده و از سخنانشان فیلمبرداری شد و البته عکس هایی یادگاری هم گرفته شد.

وی ادامه می دهد: واقعا قلم به من اجازه نمی دهد توصیف کنم که با چه روحیه ای به آن کنفرانس رفته بودم و با چه روحیه ای از آن کنفرانس برگشتم. کنفرانس های بعدی هم که متاسفانه وقتم را در آنها تلف کردم، فرق چندانی نداشتند. باز هم همان آش و همان کاسه، با اندکی تفاوت در مدعوین و شکل و شمایل سالنی که کنفرانس در آنجا برگزار می گردید.

در انتهای این کنفرانس ها معمولا یک هیات ۱۲ نفره تا ۱۶ نفره تحت عنوان کمیته هماهنگی انتخاب می شوند و بعد از چند جلسه پالتالک یا تعدادیشان خسته می شوند و یا اختلاف ها بیشتر می شوند و استعفانامه ها یکی بعد از دیگری در سایت ها چاپ می شود و دوباره برمی گردیم به همان نقطه آغاز کار. به نظر من بدترین تجربه برای نیروهای جوان و کسانی که امیدشان به قدرت های خارج از کشور است، رفتن به اینگونه کنفرانس های واهی و بی نتیجه است که در نهایت باعثبی انگیزگی نیروهای تازه نفس و قطع ارتباط از آنها از مسایل و فعالیت های سیاسی برای همیشه می شود.

آذرمهر در «خودنویس» می نویسد: تجربه به من نشان داده کنفرانس هایی از این دست که برای وحدت اپوزیسیون تشکیل می شود، اغلب بدون نتیجه ثمربخش در کوتاه مدت و بلند مدت، صرفا برای وقت تلف کردن بوده است. چرا که نه تنها تا به حال امروز باعثوحدت و شکل گیری یک جریان موثر و کارآمد نشده اند بلکه برعکس باعثنفاق بیشتر و ریزش نیروها هم گشته اند.

وی خاطرنشان کرد: چند هفته پیش از کریسمس، اقبال این را داشتم که در یک کنفرانس نیروهای سکولار اپوزیسیون سوریه در پارلمان اروپا شرکت کنم، به راحتی می شد با کنفرانس ها و سمینارهایی که ایرانی های مقیم خارج از کشور برگزار می کنند مقایسه کرد.

متاسفانه اين كنفرانس هم چيزي شبيه همان كنفرانس هاي اپوزيسيون ايران خودمان بود. سخنراني ها همانگونه شعارگونه و تبليغاتي بودند. هياتي كه همراه آنها از لندن به بروكسل رفته بودم نيز در راه بازگشت همه اظهار تاسف مي كردند.