مهدی طغیانی اقتصاددان واستاد دانشگاه اصفهان در تشریح ساز وکارهای مالی و پولی اروپا با جمهوری اسلامی ایران گفت: سازوکار تصفیه حساب بین کشورها که از آن می توان تحت عنوان پیمان های پولی دو جانبه نام برد که پیش ازاین همچنین قراردادهایی منعقد شده است از جمله راهکارهایی است که براساس پول ملی یا پول اتحادیه کشورها انجام می شود.با خروج آمریکا از برجام وعدم اجرای تعهدات بین المللی در قبال جمهوری اسلامی ایران سازوکاری با عنوان سوئیفت اروپایی از سوی دولت مطرح شد که تمام دولت به راه اندازی و تبادلات مالی از آن بود.
وی دراین باره افزود: برفرض مثال در صورت توافق بین اروپا و جمهوری اسلامی ایران مبنی بر فروش مقدار مشخصی نفت ایران به اروپا این سوال مطرح می شود که مبالغ مذکور چه می شود؟ پر واضح است که مبالغ یاد شده در بانک های اروپایی باقی می ماند تا جایگزین صادرات مواد غذایی یا دارو به ایران شود. شرکت های
اروپایی که حاضر به تجارت با ایران هستند در ازای کالای صادر شده مبالغ را از مسئولان خود اخذ می کنند، لذا در ازای دریافت کالا از اروپا منابع مالی حاصل از فروش نفت با شرکت های کوچک تصفیه می شود.
استاد دانشگاه اصفهان واقتصاددان درباره عدم صادرات فناوری های روز دنیا از سوی اروپا به ایران اظهار داشت: موضوع مهم آن است که مسلما دولت های اروپایی تکنولوژی های
روز یا فناوری های پیشرفته را به ایران صادر نمی کنند. صادرات اروپا تنها در بخش مواد غذایی یا دارو خواهد بود چرا که آمریکا درظاهر منعی برای این موضوع نگذاشته است. هر چند این امکان وجود دارد که آمریکا با خط ونشان کشیدن برای شرکت های
کوچک اروپایی مانع از تجارت آنها با ایران شود، لذا ساز وکار نفت در برابر غذا
مهم ترین موضوعی است که سوئیفت اروپایی برای جا به جایی های مالی می تواند از آن بهره برداری کند. مهدی طغیانی اقتصاددان با بیان اینکه وعده های دولت محقق نشد گفت: بی شک آنچه دولت تا کنون درخصوص سوئیفت اروپایی به افکار عمومی توضیح داده واقعیت موضوع نیست. دولت پیش از این نیز وعده داده بود تا کشور را از منافع برحام ومبادلات آزادانه بین المللی شرکت ها بهره مند کند تا شرکت های
ایرانی بتوانند موارد مورد نیاز خود را از تکنولوژی و فناوری های روز به صورت آزادانه از کشورهای دنیا تامین کنند. وی سوئیفت اروپایی را شبیه کالای نسیه ای خوانده اظهار داشت: با توجه به عدم کارآیی برجام و عدم پایبندی طرف های غربی به این موضوع همانگونه که به برجام دل نبستیم، نباید به سوئیفت اروپایی و ساز وکارهای مبادلات مالی و بانکی اروپا دل بست.به نظر می رسد سوئیفت اروپایی شبیه به کالای نسیه ای است که معلوم نیست از آن ما باشد یا نباشد، ضمن اینکه همچنان اروپا تعهدی به اجرای آن ندارد چرا که قرار بر راه اندازی آن در 13 آبان ماه بود که تا کنون کاری از پیش نبرده و تاریخ بعدی طراحی یا راه اندازی آن نیز اعلام نشده و مشخص نیست چه زمانی به سرانجام می رسد. این استاد اقتصاد با اشاره به امیدواری دولت به اروپا تصریح نمود: بدیهی است اروپا به دنبال وقت کشی است و دولت جمهوری اسلامی ایران علی رغم هشدارها وتاکیدات مقام معظم رهبری که روی غرب نباید حساب باز کرد، بلکه باید راه درونی برای حل مشکلات کشور اندیشید؛ همچنان به اروپا امیدوار است. مهدی طغیانی استاد اقتصاد با بیان اینکه مدل مذاکره باید تغییر کند گفت: متاسفانه امیدواری ذکر شده همچنان در بدنه دولت دیده می شود. بی شک اگر اروپا از ایران ناامید می شد مدل مذاکره و نوع ضرب الاجل آنها متفاوت بود. بنده معتقدم در چنین شرایطی جمهوری اسلامی ایران نباید به بسیاری از تعهدات برجامی پایبند باشد چرا که پایبندی به چنین توافقی توجیهی ندارد. وی افزود: در هر صورت وظیفه اروپا ایجاد بسترهایی برای تسهیل مبادلات بین المللی در حوزه انواع کالاهای غیر نفتی است. بی شک در صورت تبادلات بین المللی ایران به استفاده از کشتیرانی آزاد و بیمه کشتیرانی نیازمند است ودر تبادلات بین المللی باید بدان توجه شود. تمامی موارد یاد شده از جمله تعهدات غربی است که در برجام عنوان شده بنابراین سازو کارهای جدید اروپا بسیار محدود و در حد نفت در برابر غذا و داروست،موارد یاد شده عناوینی نیست که دولت یازدهم و دوازدهم ذیل تعهدات برجام به مردم قول داده بودند.استاد اقتصاد با تاکید بر ایجاد ضرب الاجل زمانی و استفاده از ظرفیت های داخلی کشور خاطر نشان شد: تا زمانی که اعتماد کاذب دولت به اروپا از بین نرود شاهد اتفاق خاصی در کشور نخواهیم بود. زمانی مذاکرات جدی می شود که ایران محکم برای طرف اروپایی ضرب الاجل معینی تعیین کند تا آنها را به صورت جدی پای کار آورد. به نظر می رسد با توجه به ظرفیت های داخلی در صورت مدیریت صحیح می توان نیازهای اساسی کشور را در شدیدترین اوضاع کنترل نمود و نیازی به باج دادن و تسامح و کوتاه آمدن از مواضع خود در برابر غرب نیست،با این تاکید که می بایست اعتماد به غرب را کنار گذاشت و کمی جدی تر وارد تجدید نظر در تعهدات خود با دنیای غرب شد.
