فیلم‌های صامت و بی صدا به فیلم‌هایی گفته می‌شود که عموما صدای ضبط شده و دیالوگی ندارند. به همین دلیل مطالب مهم یا دیالوگ‌های کلیدی به صورت میان نویس روی صفحه به نمایش در می‌آیند. این فیلمسازی از اواسط دهه ۱۸۹۰ میلادی آغاز شد و تا اواخر ۱۹۲۰ ادامه داشت. اولین فیلم صدا دار با نام « خواننده جاز » در سال ۱۹۲۷ اکران شد. دوران فیلم‌های صامت به «عصر پرده نقره‌ای» مشهور است.
امروزه نیز فیلم‌های صامت در کشور‌های مختلف و توسط کارگردانان گوناگون تولید می‌شود. جشنواره بین‌المللی فیلم صامت گلوب هر ساله به هدف حمایت و گرهمایی این تولیدکنندگان برگزار می‌شود.
دستمزد‌های اولیه
دستمزد‌ها در عصر فیلم‌های صامت به اندازه الان قابل توجه و زیاد نبود. بهترین دستمزدی که یک مدیر تولید برای یک هفته می‌کرد ۵۰ دلار بود و به ازای هر روزی که فیلمبرداری طولانی‌تر می‌شد، ۱.۵ دلار دریافت می‌کردند.
بدلکاری وجود نداشت
در بیشتر فیلم‌های صامت هیچگونه بدلکاری وجود نداشت. تهیه کنندگان فیلم‌ها بیشتر ترجیح می‌دادند بازیگرانی که مایل به انجام کار‌های خطرناک برای فیلمبرداری بودند را به خدمت بگیرند تا از استخدام بدلکار و هزینه اضافه جلوگیری کنند.
تولید سالانه
در دهه ۱۹۲۰ میلادی، هالیوود به صورت سالیانه حدود ۸۰۰ فیلم سینمایی را تولید می‌کرد.
آثار گمشده
از آنجایی که بیشتر حلقه فیلم‌ها با نیترات فیلم درست شده بودند، بسیاری از آثار کلاسیک به دلیل تجزیه و نابودی برای همیشه از دست رفته اند. طبق تخمین‌ها گفته می‌شود حدود ۸۰ درصد از فیلم‌های اورجینال عصر صامت نابود شده اند.
توقف عصر صامت
ترکیب‌کردن فیلم‌ها با صدا، یک ایده به قدمت خودِ سینماست، اما به دلایل فنی، این امر تا قبل از سال ۱۹۲۰ میسر نشد. اولین فیلم صدا داری که از نظر تجاری هم موفق بود، فیلم سینمایی «خواننده جاز» در سال ۱۹۲۷ است که در واقع پایانی بر عصر صامت سینما بود.
