به گزارش افکار نیوز به نقل از ايسنا، کلاژن فراوانترين پروتئين بدن است و سه چهارم وزن خشک پوست را تشکيل ميدهد. اين پروتئين از سه رشته پليپپتيدي مارپيچ که حاوي بستر اسيد آمينهاي معمول پرولين- هيدروکسي پرولين - گليسين هستند، تشکيل ميشود. اين پپتيد متصل شونده به کلاژن که توسط رونالد رينز و همکارانش در دانشگاه ويسکونسين - مديسون توليد شده است، شبيه بخش کوتاهي از رشته کلاژني است، با اين تفاوت که به جاي پرولين و هيدروکسي پرولين، فلوئوروپرولين قرار گرفته است.





این پپتید تغییر یافته به شکلی محکم به ساختار مارپیچی سه‌ گانه کلاژن متصل می‌شود.



این محققان همچنین دریافتند که اتصال این پپتید به کلاژن حیوانی طولانی‌تر از پپتید تغییر نیافته است. این پپتید می‌تواند به رشته‌های کلاژنی حمله کرده و یک اتصال غیرکووالانسی قوی در دمای اتاق به وجود آورد. می‌توان مولکول‌های دارویی را به این پپتید متصل کرده و در محل زخم قرار داد تا به بهبود زخم کمک کنند.





با وجودی که این مولکول‌های پپتیدی به محکمی به کلاژن پیوند می‌یابند، اما به یکدیگر وصل نمی‌شوند. آنها شبیه رشته‌های تنهایی هستند که دنبال شریک می‌گردند. این رشته‌های منفرد در محل زخم در نقطه‌ای که بیشترین مقدار کلاژن آسیب‌دیده و آزاد وجود دارد، بالاترین تعداد شریک را برای خود پیدا می‌کنند. با وجودی که این پپتیدها فقط در حال پیروی از قوانین ترمودینامیک هستند، اما به شکلی هوشمندانه این نقطه جایی است که بیشترین نیاز به آنها وجود دارد.





گروه «رینز» در حال شروع استفاده از یافته خود در حل برخی مشکلات زیست‌پزشکی هستند که از آن جمله می‌توان به اتصال مولکول‌های رنگی به پپتیدها برای ارزیابی زخم اشاره کرد.





«رینز» می‌گوید: من علاقه بسیار زیادی به این پروژه دارم، زیرا محدوده آن از درک مکانیک کوانتومی مولکول‌های زیستی پیچیده تا استفاده عملی از آنها گسترده شده است. ما بر این باوریم که استفاده از این پپتید می‌تواند به بسیاری از مردم کمک کند.





برنامه بعدی گروه «رینز» استفاده از پپتید متصل‌ شونده به کلاژن برای رساندن مولکول‌های دارو به کلاژن آسیب‌دیده در محل زخم است. شاید از این پپتید بتوان در درمان زخم‌های دردناکی همچون زخم‌های سوختگی استفاده کرد، زیرا می‌تواند تعداد دفعات مورد نیاز درمان را کاهش دهد.





جزئیات این کار در مجله «Organic and Biomolecular Chemistry» منتشر شده است.