۱۹دوره است که جشنواره و نمایشگاهی برای بچههای مطبوعات برگزار میشود و امسال هم مثل تمام دورهها این اتفاق رخ داد. اما حقیقت و اصل برگزاری این نمایشگاه و جشنواره چیست؟
اینکه مسئولی پس از یک سال دویدن خبرنگاران به دنبالش حالا بیاید و به همان خبرنگاران خدا قوت بگوید و دستشان را " حداقل " بفشارد. اینکه مسئولی بیاید و آن روزنامهنگار یا سایتنگاری که سالهاست خم شده و خودش را پلهای کرده برای بالارفتن او و در مواقع حساس و بحرانی کمکش کرده را تنها یک خدا قوت بگوید و بس.
این نوشته انتقاد به غیر نیست، نوعی انتقاد به خود است. این خود که میگوییم یعنی همه بچههای رسانه. حقیقتش امسال نیز نمایشگاه مطبوعات مثل تمام دورههای قبل ویترینی شده برای بیشتر دیده شدن حقارت رسانه و اصحابش!
ویترین شدن این حقارت جلوی چشم مردم خیلی بد است. ما اصلا دوست نداریم اینها را مردم ببینند. اینکه خبرنگاری میدود دنبال مسئولی برای مصاحبه! یا خبرنگاری به اجبار بالادستیاش باید به التماس بیافتد برای حضور سخنگو یا نمایندهای که باز هم حضورشان در این نمایشگاه برای " خدا قوت " نیست و تنها برای بیشتر دیده شدن است!
نگاهی که ابزاری است و هیچ کس حاضر نیست این نگاه را نسبت به قشر ما درست کند و ما هم خودمان حواسمان نیست. حواسمان نیست که داریم به بهایی ناچیز مثل یک مصاحبه یا هر چیز دیگری حیثیتمان را میفروشیم.
آن آقای سردبیر یا مدیرمسئولی که خبرنگارش را مجبور میکند تا بدود به دنبال مسئول آمده به نمایشگاه واقعا یا خبرنگاری را درک نکرده یا اینکه نمیفهمد آن آقا یا خانم مسئول برای این آمده به نمایشگاه که با شما دیدار کند. او آمده اینجا تا به وظیفه خودش عمل کند. وظیفهاش بوسه زدن به قلم ماست. احترام به کار ماست. اما وقتی که میبیند هر تکه از بدنش و یا کتش را یکی چسبیده وهم برش میدارد و اینجاست که فراموش میکند برای چه به نمایشگاه ما آمده!
فکر میکند ولی نعمت ماست و لطف کرده و منت سرمان گذاشته که تشریف فرما شده به جمع مطبوعاتیها!
همه کلام را در همین جمله خلاصه کنیم و آن هم اینکه اجازه ندهیم آن تصویری که مردم از رسانهای جماعت برای خودشان ساختهاند در همین یک هفته به هم بریزد یا بشکند. در کنار این اجازه ندادن، اجازه بدهیم یک مسئول وقتی پایش را به نمایشگاه میگذارد به وظیفهاش عمل کند و راحت و بیتکلف به تک تک غرفهها سر بزند و خدا قوت بگوید. انشالله که دیگر شاهد عکسهای بالا نباشیم، التماسهای خبرنگاران به یک مسئول، ورزشکار یا هر وزیر و وکیلی برای آمدن به غرفه یک روزنامه، سایت یا خبرگزاری.
شناسه خبر:
۱۶۱۸۲۰
چرا خودمان را خوار و حقیر میکنیم؟!
چند نکته و چند عکس تاسف انگیز از نمایشگاه مطبوعات
او آمده اینجا تا به وظیفه خودش عمل کند. وظیفهاش بوسه زدن به قلم ماست. احترام به کار ماست. اما وقتی که میبیند هر تکه از بدنش و یا کتش را یکی چسبیده وهم برش میدارد و اینجاست که فراموش میکند برای چه به نمایشگاه ما آمده!
افکارنیوز _ گروه فرهنگ و هنر: